Ο μύθος του κατακλυσμού που με θεϊκή εντολή έπνιξε κάθε ζωή πάνω στη γη, εκτός από έναν ηθικό κι ενάρετο άνθρωπο με την οικογένειά του και τα ζώα, μας είναι γνωστός από κυρίως από την εβραϊκή παράδοση – το βιβλίο της Γένεσης στην Παλαιά Διαθήκη – και από την αρχαία ελληνική παράδοση, με τον Δευκαλίωνα γιο του Προμηθέα. Παρόλα αυτά ένας τέτοιος μύθος υπάρχει στις παραδόσεις πολλών λαών. Υπάρχει αναφορά στο Έπος του Γκιλγκαμές, υπάρχει στη σκανδιναβική μυθολογία, καθώς επίσης και στις Βέδες, τα ιερά κείμενα των Ινδών, γραμμένα στα σανσκριτικά. Αν το ψάξει κανείς, θα βρει πως τέτοιους μύθους συναντάμε σε περιοχές σε όλες τις ηπείρους.
Σαφώς το γεγονός ακριβώς ότι σε τόσες παραδόσεις συναντάμε αυτό τον μύθο με τα εντυπωσιακά αρκετά κοινά χαρακτηριστικά (ο Θεός ή οι θεοί θέλουν να τιμωρήσουν την αμαρτωλή ανθρωπότητα πνίγοντάς την, αλλά σώζουν έναν ενάρετο με την οικογένειά του και έτσι γίνεται μια επανεκκίνηση), είναι κάτι που σε βάζει σε σκέψεις. Εύκολα οδηγείται κανείς στην υπόθεση ενός πιθανού κατακλυσμού που όντως συνέβη. Φυσικά, η έρευνα δεν έχει βρει κάποιο ένδειξη, έστω, για κάτι τέτοιο. Μολαταύτα οι επιστήμονες τείνουν να καταλήξουν στην υπόθεση ότι πρόκειται για επιβίωση στη συλλογική μνήμη των αρχαίων λαών της πλημμύρας και της υψηλής ανόδου της στάθμης του νερού. Πότε έγινε κάτι τέτοιο; Όταν έλειωσαν οι πάγοι που κάλυπταν μεγάλο μέρος του πλανήτη, ύστερα από την τελευταία εποχή των παγετώνων. Είναι φανερό πως όταν συνέβη αυτό βιώθηκε ως μια φυσική καταστροφή που άφησε το αποτύπωμά της στις ακόλουθες γενιές ανθρώπων και φτάνει μέχρι σήμερα, χάρη στην ομορφότερη ανθρώπινη επινόηση: την γραφή!
Ο Τοποτηρητής
περισσότερες λεπτομέρειες για τον μύθο του κατακλυσμού εδώ
