Ο Στιβ Αλμπίνι πέθανε χθες από καρδιακή προσβολή την ώρα που βρισκόταν στο στούντιο, δουλεύοντας πάνω στην παραγωγή του δίσκου που επρόκειτο να κυκλοφορήσει με τους Shellac, στους οποίους έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και τραγουδούσε. Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε ακούγοντας τον εναλλακτικό ροκ ήχο στα τέλη των ’80ς και στα ’90ς το όνομά του ήταν εγγύηση ποιότητας για όποιον ροκ δίσκο έγραφε στα κρέντιτς: “μηχανικός ήχου: Στιβ Αλμπίνι”. Γιατί, αν και παραγωγός ολκής, ο ίδιος με ταπεινοφροσύνη δήλωνε μηχανικός ήχου. Ήταν τόσο καθοριστικός για το ηχητικό αποτύπωμα ενός δίσκου και τέτοια η ευφυία του που, θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Θανάση Μήνα να τον βαφτίζει “ο Γιάννης Ιωαννίδης του εναλλακτικού ροκ”!
Πέρα από την ποιότητα των ηχογραφήσεων τις οποίες επιμελούταν, αυτό που του έδινε ακόμα περισσότερο κύρος σε όλους όσοι γνώριζαν ποιος ήταν, ήταν το ήθος του. Ήθος πιστό στις αρχές του DIY και του Πανκ. Συνεπής στα πιστεύω του αρνούταν να λαμβάνει δικαιώματα που βάσει των καθιερωμένων δικαιούταν ως παραγωγός. Επίσης, δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με το κύκλωμα των πολυεθνικών δισκογραφικών. Επιπλέον, χαιρόταν με την δημοκρατία που επέφερε η ψηφιακή επανάσταση και στη μουσική βιομηχανία, ενώ, ταυτόχρονα, αρνιόταν να ενταχθεί σε στρίμινγκ πλατφόρμες, τύπου σπότιφαϊ.
Πρόκειται για τεράστια απώλεια με αντίκτυπο σε πολύ κόσμο, κάτι που φάνηκε από τα αφιερώματα και τις αναρτήσεις πολλών μουσικόφιλων.
R.I.P.
Ενδεικτικά παραθέτω μερικές από τις κλασικές ηχογραφήσεις τις οποίες επιμελήθηκε:
