Λόγος:
Νοιώθω λύπη , όπως κάθε άλλη φορά αλλά και σαν να φταίω για κάτι, για τι όμως; Φταίω επειδή νοιώθω λυπημένος; Σε τι ωφελεί αυτό; Βοηθά στο ότι το αναγνωρίζεις ως δικό σου δημιούργημα κι εφόσον εσύ το δημιούργησες, μπορείς να το αντιμετωπίσεις, να το μεταχειριστείς και να το μετατρέψεις σε κάτι θετικό.
Είναι αληθές. Κάτι που δημιούργησες, σου ανήκει και είσαι σε θέση να το κάνεις ό,τι σε βολεύει και κρίνεις ωφέλιμο και καλό να γίνει. Ωστόσο, προϋποθέτει και την ανάληψη της σχετικής ευθύνης. Είσαι υπεύθυνος για ό,τι επινοείς, είσαι υπεύθυνος απέναντι στο παν, μαζί και στον εαυτό σου. Σε αυτόν καλείσαι να λογοδοτήσεις, να πεις, ναι, εγώ δημιούργησα τη λύπη που σε κατατρύχει, μαζί και ό,τι άλλο σε ταλαιπωρεί.
Ρωτάω, τέτοια ευθύνη εμπρός σε τέτοιο δικαστή, ποιος έχει τη δύναμη να την αναλάβει; Ποιος αντέχει να παραδεχτεί το φταίξιμό του; Το κυριότερο, ποιος αντέχει να υποστεί τις συνέπειες για τέτοιο φταίξιμο;
Και τι συνέπειες,
Νοιώθεις ότι κουβαλάς βάρος δυσβάσταχτο, βάρος τέτοιο που κάνει τους ώμους σου να τρέμουν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σπάσουν, να εξαρθρωθούν, να σκιστεί ακόμη το δέρμα μαζί με τους ιστούς που συγκρατούν τα κόκαλα, φορτίο χίλιες πιο βαρύ και από εκείνο που στηριζόταν στις πλάτες του Άτλαντα πέρα στα υψίπεδα του Μαρόκου.\
Αλλ’ από την άλλη, εσύ δεν είσαι που ζητάς τα ρέστα από τους άλλους; Τι νόμιζες, ότι δε θα ‘ρχόταν η στιγμή που θα’ πρεπε κι εσύ να λογοδοτήσεις;
Ορίστε λοιπόν. Όλο δικό σου.
Αντίλογος:
Παρόλ’ αυτά
Είμαι κι εγώ ένας ξένος
Γνωρίζω ανθρώπους
Φυσικά έχω οικογένεια
Νιάζομαι
Αγαπώ
Αντιπαθώ ενίοτε
Αλλά στην πράξη
Είμαι μονάχα ένα νησί
Που αν τυχόν τραβηχτούν τα νερά
Και μείνει ξηρά μονάχα
Θα το βρουν κυκλωμένο
Από την μαύρη άβυσσο
Κ.Μ.
