Ο σύγχρονος πολιτισμός στερείται πνευματικότητας. Η απομάγευση του κόσμου αρχικά συνοδεύτηκε από μια αισιοδοξία για τις θετικές προοπτικές που άνοιγε η τεχνολογική πρόοδος για την ανθρωπότητα. Σε συνδυασμό με την οικονομία της ελεύθερης αγοράς για κάποιους, και την πίστη στην αυτονόμηση των εργαζόμενων για άλλους, εκτιμιόταν ότι νομοτελειακά θα φτάναμε σε μια εποχή δίχως καταπίεση, δίχως συγκρούσεις, χωρίς φτώχια, πόνο και φόβο. Προφανώς όλοι έπεσαν έξω.
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι, βαθιά θρησκευόμενος, τόνιζε ότι ο ποιητής – γενικά ο δημιουργός – δεν μπορεί παρά να πιστεύει. Πίστευε ότι ο καλλιτέχνης, δημιουργός ο ίδιος,, τη στιγμή της σύλληψης και γενικά με το να ασκεί την τέχνη του, προσομοιάζει με τον Δημιουργό, φτάνει, δηλαδή, στην θέωση, ιδανικό της ορθόδοξης θεολογίας.
Δεν είμαι σίγουρος εάν συμφωνώ μαζί με τον σε κάθε περίπτωση μεγάλο Σοβιετικό σκηνοθέτη. Σίγουρα, με προβληματίζει το γεγονός ότι στον 21ο αιώνα δείχνει να έχει κυριαρχήσει ο εγωκεντρικός ατομικισμός, με την αλληλεγγύη, το νιάξιμο και την αγάπη να βρίσκονται στο περιθώριο.
Χαζεύοντας στο διαδίκτυο το μάτι μου έπεσε σε μια ευφυή παρατήρηση σχετικά με τον ρόλο της Ανάστασης στον χριστιανισμό. Δεδομένου ότι ανάσταση θεοτήτων υπήρχε και σε προγενέστερες του χριστιανισμού θρησκείες, η ιδέα της Ανάστασης του Χριστού εντάσσει στον νομοτελειακό μεσσιανισμό με το γραμμικό ξετύλιγμα της Ιστορίας, την κυκλική της θεώρηση με το σχήμα “γέννηση – ακμή – θάνατος – αναγεννηση/ανάσταση”. Λυπάμαι αφάνταστα που δεν είμαι σε θέση να εντοπίσω την ανάρτηση στην οποία διάβασα αυτό το αληθινά ευφυές στοιχείο. Όπως και να ‘χει πάντως, αρπάζω και κοινοποιώ το νόημα που εντοπίζω: είτε είσαι πιστός/πιστή ή όχι, είναι καλό να γιορτάζεις την Ανάσταση ακριβώς γιατί διδάσκει να ελπίζεις, κόντρα σε κάθε ματαίωση και απογοήτευση. Στο τέλος θα κυλίσει ο βράχος και θα βγεις έξω από το σκοτάδι.
Χριστός Ανέστη!
Ο Τοποτηρητής
