Υπάρχουν πολλά αρνητικά να καταλογίσει κανείς στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Στη συγκεκριμένη ανάρτηση, δεν είναι απαραίτητο να τα αναφέρω. Αντίθετα, θέλω πολύ να επισημάνω ότι πολύ συχνά, τυχαίνει πχ μέσω του Facebook να έρθει ο καθένας και η καθεμιά σε επαφή με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους· ανθρώπους που έχουν πράγματα να μοιραστούν και που ειδάλλως, πολύ πιθανόν να μην γινόταν γνωστοί ποτέ, σε λίγο ή πολύ κόσμο, δεν έχει καμία σημασία.
Τέτοιος άνθρωπος είναι και η Ευαγγελία Τάτση. Μόλις πέρυσι κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν η πρώτη ποιητική συλλογή της “ακακίες στη σαβάνα”. Καθόλου τυχαία, η συλλογή αυτή περιλαμβάνεται στην βραχεία λίστα για το βραβείο ποίησης Γιάννης Βαρβέρης. Τα ποιήματά της τα ξεχωρίζω για την ευαισθησία και την στοχαστικότητα που τα χαρακτηρίζει, αλλά κυρίως διότι η Ευαγγελία, ακόμα και όταν αχνοφαίνεται ένα παράπονο, διατηρεί την αξιοπρέπεια μετά την ήττα· όπως αρμόζει στις μεγάλες ψυχές.
Επέλεξα να σου παρουσιάσω ένα ποίημα από εκείνα που η ίδια δημοσιεύει στο προφίλ της, και ένα από την συλλογή της. Ελπίζω να σου αρέσει.
Κώστας Μαζιώτης
Της χαράς
Όταν ήμουν πολύ νέα
με τα πολύχρωμα ρούχα μου
κι ένα καπέλλο κόκκινο
καλούσα τη χαρά
-κι αυτή επέστρεφε-
μα τώρα πια
με τέτοια κόλπα δεν την ρίχνω
γυρεύει σπίτι έτοιμο
να το ‘χω χτίσει θέλει
με τα χέρια μου.
Πάτρα 1991
Χρόνια δεν είχα δει
τις ζωγραφισμένες οροφές των στεγασμένων πεζοδρομίων
αυτή η πόλη τότε είχε μόνο δρόμους
που έπεφταν σε μια κόκκινη θάλασσα
πηδώντας από τις σκάλες της Αγίου Νικολάου
την ίδια ώρα που όλοι ξέραμε πως θα χάσουμε κάτι
η Κορίνθου πλάταινε για να την πατήσουμε
πάνω κάτω περπατούσαν οι ερωτήσεις
σε ποιά επανάσταση θα ερωτευτούμε
αν είναι εύκολο μάθημα η ήττα
γιατί την χρωστούμε όλοι;
που να πηγαίνουν οι γεμάτοι δρόμοι
όταν παίζουν βαλς οι ντουντούκες
εν τω μεταξύ
ένας καθηγητής χωρίς ανάσα
τις απάντησε
(ακακίες στη σαβάνα/ εκδόσεις Βακχικόν)
