Το ζήτημα των ορυκτών καυσίμων είναι πάλι στην επικαιρότητα, αν και για να λέμε την αλήθεια, ποτέ δεν έφυγε πραγματικά. Ενώ είχε υποχωρήσει για δεκαετίες η παραγωγή ενέργειας μέσω εκμετάλλευσης κοιτασμάτων λιγνίτη, τελευταία, σχεδόν όλες οι δυτικές κυβερνήσεις δείχνουν να επιστρέφουν στο έντονα επικριθέν ορυκτό. Αρχικά, μειώθηκε η εξόρυξη λιγνίτη και δόθηκε προτεραιότητα στην χρήση του φυσικού αερίου που ….παρήγαγε η Ρωσική Ομοσπονδία. Η παραγωγή ενέργειας ύστερα από εξόρυξη λιγνίτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν – και είναι – δαπανηρή, σαφώς ρυπογόνος, αλλά όχι τόσο όσο θέλαμε να πιστεύουμε, καθώς στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης γινόταν ανέκαθεν σύμφωνα με τα περιβαλλοντικά προαπαιτούμενα που έθετε η ίδια η Ευρ. Ένωση, γι’ αυτό άλλωστε ακριβώς ήταν δαπανηρή. Η εξόρυξη φυσικού αερίου γινόταν και γίνεται κατά βάση στην πλούσια σε κοιτάσματα ρωσική στέπα. Προσφέρει φτηνότερη ενέργεια; Φυσικά. Είναι φιλική προς το περιβάλλον; Όχι. Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά τα οφείλει στο ότι στην Ρωσία του Πούτιν δεν τηρούνται τα αυστηρά ποιοτικά μέτρα ασφαλείας που οφείλουν να τηρούν οι υπόλοιπες δυτικές χώρες. Να σημειωθεί ότι ο όρος “φυσικό αέριο” είναι ευφημισμός, καθώς πρόκειται για μεθάνιο που μόνο καθαρό δεν είναι. Στην ουσία οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών δεν περιόρισαν τους ρύπους, παρά μόνο άφησαν τη Ρωσία να κάνει τη βρώμικη δουλειά, ενώ οι Ευρωπαίοι πολίτες νόμιζαν ότι οι κυβερνήσεις τους ακολουθούσαν “πράσινες” πολιτικές. Το ότι μόνοι τους (μας) αφεθήκαμε να εξαρτόμαστε ενεργειακά από την Ρωσική Αρκούδα, λες και ο Βλαδίμηρος δεν είχε δείξει από νωρίς δείγματα γραφής, το αφήνω ασχολίαστο. Στην ένσταση “πού να το ξέραμε” η απάντηση είναι “γι’ αυτό κυβερνάτε” και “να τα χέσω τα πτυχία σας”….
Με δυσφορία, αλλά και ενδιαφέρον παρακολουθώ τις παρεμβάσεις ακτιβιστών όπως τα μέλη της οργάνωσης “Just Stop Oil”. Αφού δηλώσω την αποστροφή μου προς τον βανδαλισμό έργων τέχνης, οφείλω να παραδεχτώ πως το αίτημά τους είναι κατ’ αρχήν σωστό και δίκαιο. Αναμφίβολα, πρέπει να απεξαρτηθούμε από τα ορυκτά καύσιμα, καθώς είναι αποδεδειγμένες οι επιπτώσεις τους στο περιβάλλον, στην ίδια την φύση. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι διεθνώς έχουν ενισχυθεί οι επενδύσεις κεφαλαίων στην έρευνα και στην καινοτομία ώστε να μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε τον αέρα, τον ήλιο κτλ. Από την άλλη, πρώτον, όπου επιχειρείται, γίνεται με λάθος τρόπο. Για παράδειγμα, οι ανεμογεννήτριες δεν ωφελούν καθώς η ενέργεια που παράγουν, δεν αξιοποιείται, ούτε αποθηκεύεται, μιας και για την ώρα, τουλάχιστον, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό – δεν υπάρχει τέτοια τεχνολογία. Δεύτερον, μέχρι να βρεθεί τρόπος να αξιοποιούμε τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι ανάγκες του σύγχρονου κόσμου απαιτούν την συνεχιζόμενη παραγωγή καυσίμων, ρεύματος κλπ. Όπως είχε πει κάποτε κι ένας παλιόφιλος “πώς θα δουλέψει το πιστολάκι, να στεγνώσουν τα μαλλιά μου”;
Είναι εύκολο να ζητάς να σταματήσει κάτι. Όταν, όμως, αυτό το “κάτι” προφέρει κάποια απαραίτητα αγαθά, οφείλεις να φέρεις αντιπρόταση. Αντιπρόταση τέτοια που να έχει προκύψει από σοβαρή έρευνα και μελέτη, και – το σημαντικότερο – να είναι εφαρμόσιμη. Και αφήτε ήσυχα τα έργα τέχνης, επιτέλους!
Ο Εύβουλος
*ακολουθεί το βίντεο που αποτέλεσε ερέθισμα και βασική πηγή για το ως άνω κείμενο. Είναι από το πολύ καλό εκπαιδευτικό κανάλι στο γιουτιούμπ, “Greekonomics”:
