Επέλεξα ως πρόσωπα τις χρονιάς ανθρώπους που, κατά την γνώμη μου, είχαν θετικό αντίκτυπο σε αυτό το πράγμα που λέμε κοινωνικό σύνολο, συλλογική συνείδηση ή όπως αλλιώς επιθυμείτε.
Τα πρόσωπα αυτά δεν αναφέρονται αξιολογικά (δηλαδή από το λιγότερο σημαντικό, στο πιο σημαντικό). Δεν πρόκειται για διαγωνισμό, δεν ανταγωνίστηκαν μεταξύ τους, προκειμένου να κατακτήσουν κάποιο έπαθλο. Στα δικά μου μάτια μοιάζουν με συναγωνιστές με σκοπό την επικράτηση της ανθρωπιάς.
Ένας είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Έχοντας ξεκινήσει ως παιδί μεταναστών δίχως χαρτιά στα Σεπόλια, δίχως να έχει να φάει κάποιες φορές, έφτασε να πρωταγωνιστεί στο NBA, όπου κάθε χρονιά βελτιώνεται, με αποκορύφωμα την εφετινή σεζόν να κατακτήσει με την ομάδα του το πρωτάθλημα, ξεπερνώντας σοβαρό τραυματισμό, και αναδεικνυόμενος πιο πολύτιμος παίκτης (MVP) των τελικών. Ο πραγματικός, όμως, λόγος που συμπεριλαμβάνεται στα πρόσωπα της χρονιάς, είναι το ότι κατάφερε όλα αυτά δίχως να ξεχάσει, ούτε στιγμή, από πού ξεκίνησε. Επιστρέφει πάντα στα Σεπόλια, με την οικογένειά του, στηρίζοντας ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, ανεξάρτητα από καταγωγή, φυλή, εμφάνιση και οτιδήποτε.
Ένας άλλος είναι ο Σίμον Κίαερ, αρχηγός της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Δανίας. Όταν στο Euro του καλοκαιριού ο συμπαίκτης του, Κρίστιαν Έρικσεν, κατέρρευσε μέσα στο γήπεδο, ο Κίαερ, του προσέφερε τις Πρώτες Βοήθειες, μέχρι να προλάβει να φτάσει το ιατρικό επιτελείο, και κατόπιν, με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, δημιούργησαν ένα ανθρώπινο τείχος, γύρω από τον Έρικσεν, προστατεύοντάς τον από τον κανιβαλισμό του τηλεοπτικού φακού και – αλίμονο – του ανθρώπινου βλέμματος. Το συγκλονιστικό είναι ότι ο ίδιος ο Σίμον Κίαερ αρνείται σταθερά τον τίτλο του “ήρωα”, τονίζοντας πως έκανε ό,τι θα έκανε ο καθένας.
Αν θα έπρεπε να επιλέξω ένα πρόσωπο της χρονιάς, δίχως δισταγμό θα επέλεγα την Σοφία Μπεκατώρου. Οι αποκαλύψεις που βρήκε το κουράγιο και έκανε, οδήγησαν στο ελληνικό παρακλάδι του παγκόσμιου κινήματος #metoo. Φυσικά κάποιοι – και δυστυχώς μαζί τους, κάποιες γυναίκες – προσπάθησαν να φιμώσουν τη φωνή της Σοφίας, πρώτα, και των υπόλοιπων γυναικών, αλλά και ανδρών, τόσο από τον χώρο του αθλητισμού, όσο και από εκείνον του χώρου του θεάματος. Βλέπετε οι κακοποιητικές συμπεριφορές και σε αυτούς τους χώρους ήταν για χρόνια καθεστώς. Η Σοφία, όμως, δεν σιώπησε και έτσι ξεκίνησαν όλα. Τα προβλήματα λύθηκαν; Όχι, φυσικά, αλλά αν δεν γινόταν η αρχή, πώς θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει το παραμικρό.
Κώστας Μαζιώτης
