Ανοίγοντας τη μηχανή αναζήτησης, ανάμεσα στα άρθρα που μου πρότεινε ο επάρατος αλγόριθμος, το μάτι μου καρφώθηκε σε μια φωτογραφία του Νικ Κέιβ και τον τίτλο: “η woke κουλτούρα στερείται συμπόνιας”. Πατώντας τον σύνδεσμο, με οδήγησε σε ανάρτηση όπου γινόταν αναφορά σε συνέντευξη που ο Νικ έδωσε πρόσφατα στη βρετανική εφημερίδα “Guardian”. Παραθέτω το απόσπασμα το σχετικό με την “woke” κουλτούρα:
«Ωστόσο, δεν συμφωνώ με τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη αυτού του στόχου – το cancel ανθρώπων. Υπάρχει έλλειψη συμπόνοιας, έλλειψη συγχώρεσης. Αυτά έρχονται σε αντίθεση με όσα πιστεύω σε πνευματικό επίπεδο,».
Ο στόχος στον οποίο αναφέρεται είναι οι απαιτούμενες αλλαγές που θέλουμε να γίνουν στον κόσμο με κατεύθυνση προς την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο ίδιος ο Κέιβ, δηλώνει ότι είναι υπέρ της επικράτησης της κοινωνικής δικαιοσύνης, ωστόσο, όπως εξηγεί, θεωρεί απαράδεκτη την τιμωρητική κουλτούρα ακύρωσης (“cancel culture”) η οποία δείχνει να μην αφήνει περιθώρια για μεταμέλεια και συγχώρεση.
Κατά τη γνώμη μου, ο Νικ έχει απόλυτο δίκιο. Δεν γίνεται να ισχυρίζεσαι ότι προάγεις το “να μην πληγώνεται κανένα πλάσμα” και να ξερνάς χολή ενάντια σε κάθε παράπτωμα λεκτικό ή άλλου τύπου. Είναι σαν να πολεμάς την τοξικότητα καταντώντας τελείως τοξικός.
Έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Καταγγέλλεται διαχρονικά ο ολοκληρωτισμός παλαιών καθεστώτων, από τα ναζιστικά και φασιστικά κράτη έως τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Πολύ καλά. Σε καθεστώς αστικής, φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπου, όπως μας έχουν μάθει, τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα προστατεύονται καταστατικά, όποιος ή όποια πει ή γράψει κάτι που είτε είναι πλήρως αντίθετο προς το επικρατούν αφήγημα, είτε είναι απλά παρεξηγήσιμο, τους παίρνει και τους σηκώνει. Πλήττονται από ανθρώπους γεμάτους οργή – για τον οποιοδήποτε λόγο – που εκτονώνουν το μένος τους με τρόπο αμείλικτο, ανέξοδο και σε κάθε περίπτωση μού μοιάζει σαν εκείνους που σε κάποιο αυταρχικό κράτος κατακεραυνώνουν το κατηγορούμενο σε υπερβολικό βαθμό λες και φοβούνται μην τους υποψιαστούν ως “συνοδοιπόρους” και συνενόχους.
Φυσικά, υπάρχουν και τα κατ’ επάγγελμα “τρολ του διαδικτύου” αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Πλέον, φοβόμαστε να εκφραστούμε ελεύθερα από τον φόβο της κατακραυγής και της ακύρωσης. Προφανώς, δεν μπορούμε να λέμε ό,τι μας κατέβει, λόγου χάρη δεν επιτρέπεται η συκοφάντηση, η λασπολογία και τα συναφή. Έλα όμως που αυτά επιφυλάσσονται σε όποιον και όποια δεν συνάδει με κυρίαρχο αφήγημα που σαν δόγμα θέσφατο έχει επιβληθεί ως άλλη “ορθοδοξία”.
Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα και δεν προβλέπεται να βελτιωθούν για αρκετό καιρό ακόμη. Καλά κουράγια.
Ο Τοποτηρητής
