1. Είναι ταινία πέρα για πέρα απολαυστική και είναι κρίμα να μην τη δεις σε κινηματογραφική αίθουσα. Η μισή ταινία είναι (λιγότερο) τα οπτικά εφέ και (κυρίως) τα ηχητικά. Ο υπεύθυνος για το sound design αξίζει βραβεία για τη δουλειά του.
2. Ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι μάστορας, αν και το ξέραμε καιρό τώρα. Η αφήγηση με τα συνεχή φλας μπακ, φοβόμουν ότι θα με κούραζε, αλλά κυλάει ομαλότατα, “νεράκι” που μας λέγανε παλιά. Αξίζει να επαναλάβω την ανάλυση του σπουδαίου κριτικού κινηματογράφου Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου ότι η επιλογή με τα συνεχή χρονικά μπρος πίσω στην αφήγηση, ταιριάζει με την κβαντική φυσική – στην οποία στηρίζεται με κάποιο τρόπο η ταινία – σύμφωνα με την οποία, και αν δεν κάνω λάθος, ο χρόνος είναι μία ακόμη διάσταση.
3. Ο Κίλιαν Μέρφι είναι ηθοποιάρα. Το ξέραμε ήδη και χαιρόμαστε που το επαληθεύσαμε. Επιτέλους ένας σταρ του Χόλιγουντ με ξεχωριστή φυσιογνωμία, όχι ακόμη ένας κλώνος.
4. Δύο φράσεις που συμπυκνώνουν την ουσία της ιστορίας την οποία διηγείται η ταινία: την μία δεν θα την γράψω γιατί θα χαλάσω την εντύπωση που προκαλεί – κοινός θα πρόκειται για ελεεινό σπόιλερ. Μπορώ να πω, όμως, την δεύτερη: είναι από ιερά ινδουιστικά κείμενα όπου διαβάζει, σε μια σκηνή, ο Οπενχάιμερ: “Και τώρα έγινα ο Θάνατος. Καταστροφέας κάθε κόσμου”.
5. Η ταινία κρατάει κοντά τρεις ώρες. Για να μην νομίζει κανείς ότι τα λέμε όλα καλά, ίσως, θα μπορούσαν να κοπούν δυο τρεις σκηνές. Πάντως το γρήγορο μοντάζ βοηθά να μην κάνει η αφήγηση “κοιλιά”. Άλλωστε, η προβολή περιλαμβάνει διάλειμμα – και καλά κάνει.
6. Όταν αποφασίσει κανείς/καμία να δει το “Οπενχάιμερ” είναι σημαντικό να είναι ξεκούραστος/ξεκούραστη. Το γρήγορο μοντάζ, που αναφέρθηκε πιο πάνω, απαιτεί μια στοιχειώδη εγρήγορση.
7. Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να αποφανθούμε σχετικά με το αν και κατά πόσο αγιοποιείται ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ στην ταινία αυτή. Από την άλλη, είναι γεγονός πως όντως (δηλαδή, στην πραγματικότητα) εκ των υστέρων, έστω, μετάνιωσε για το δημιούργημά του – την ατομική βόμβα. Εξάλλου, μέχρι το τέλος της ζωής του ζούσε με τις τύψεις της συνείδησής του.
8. Όπως και να το κάνουμε, μια ταινία όπου αναπαριστώνται διάνοιες σαν τον Αϊνστάιν, τον Μπορ και τον Χάιζενμπεργκ, ε, δεν την προσπερνάς αδιάφορα.
9. Αν και μπλόκμπαστερ σε βάζει σε σκέψεις
10. Είναι ταινία πέρα για πέρα απολαυστική (για να κλείσει ο κύκλος)!
Κορνήλιος Μανωλάς
