“Σημαιάκια”
Είδα τη Συγγρού σε όνειρο
κι ήμουνα ακριβώς στο μέσον
γύρω ερημιά
ούτε πεζοί ούτε τροχοφόρα
απ’ τη μια η θάλασσα να λαμπυρίζει
κι απ’ την άλλη οι Στύλοι να ’χουν τυλιχτεί στις φλόγες•
το ’νιωσα ολοκάθαρα
πως ήμουνα στη μέση της Συγγρού και μου ’γνεφε
η θάλασσα
σιγομουρμουρώντας
οι λέξεις είναι έρωτας
και αρμυρό το νάμα.
Έβγαλα τότε μια φωνή
του κάκου αφού δεν μ’ άκουγε κανείς
η ελληνικότητά σας είναι μια κουρελού ουρά
από σημαιάκια
που κάποτε αμολάγατε καμαρωτή καλούμπα
μα τώρα τηνε πήρανε παιδιά για να γεμίζουνε
αχτίνες ποδηλάτου.
Άλληνε μια φορά την ξαναείδα
γιρλάντα στο ετοιμόρροπο σανίδι
στην επαρχία σε μια Γκόλφω αφτιασίδωτη
που έτρωγε τις ρίζες της
και απάνω στο μεθύσι της παραφροσύνης της
φώναζε
οι λέξεις είναι έρωτας
και γιατρικό το θάμα
Ξύπνησα και ήμουνα ξανά στο πατρικό
κι η γυναίκα που συγύριζε το σπίτι
να σαλεύει κάτι είδε στον σκοροφαγωμένο Παλαμά
η άνοιξη η άγρια που χίμηξε απ’ τον φεγγίτη
φύσηξε πνοή στη βιβλιοθήκη
τότε η γυναίκα γύρισε και μας ψιθύρισε
οι λέξεις είναι έρωτας
—άλλο και τούτο—
το πράμα
είναι
θάμα.
από τη συλλογή H αλφαβήτα των πραγμάτων, εκδ. Μελάνι, 2017
Ειρήνη Γιαννάκη
1979 –
