Χθες, ανήμερα Αγίας Αικατερίνης, η ημέρα, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ήταν αφιερωμένη στη συζήτηση και τις δράσεις σχετικά με την διαμαρτυρία και την ανάγκη εξάλειψης της βίας κατά τον γυναικών. Αυτή τη χρονιά που διανύουμε, και που οδεύει στο κλείσιμό της, έχουν ήδη σημειωθεί 22 γυναικοκτονίες. 22 αδελφές μας έχασαν τη ζωή τους με βίαιο τρόπο. Οι απαντήσεις σχετικά με το γιατί “γυναικοκτονίες” και όχι απλά ανθρωποκτονίες, έχουν ήδη δοθεί, αλλά ας ξαναπούμε ότι δεν πρόκειται για φονικά που έγιναν στα πλαίσια διάρρηξης, ληστείας στο δρόμο, για οικονομικές διαφορές κλπ. Πρόκειται για λόγους κτητικότητας, επιβεβαίωσης του αρσενικού ότι το θηλυκό είναι αντικείμενο και του ανήκει άρα εφόσον δεν μπορεί να το χρησιμοποιεί, δεν υπάρχει λόγο να υφίσταται. Όταν αντικειμενοποιούνται πλάσματα έμψυχα, φορείς σκέψεων, συναισθημάτων, φορείς ζωής, τότε είναι φανερό ότι δεν έχουμε προχωρήσει ως είδος ούτε μισό βήμα προς τα μπρος. Κι εγώ που φορές φωνάζω σε αγαπημένα μου πρόσωπα, έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης για κάθε αρσενικό που απλώνει/σηκώνει χέρι σε γυναίκα. Προς Θεού, δεν μπαίνουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. “Αν είναι όλοι ένοχοι, τότε κανείς δεν είναι ένοχος” είπε πριν καιρό κάποιος, δεν κατάφερα να εντοπίσω την πηγή και το όνομά του. Το συλλογικό αυτομαστίγωμα για το ανδρικό φύλο συλλήβδην, στα δικά μου μάτια μοιάζει σαν ένα κόλπο απαλλαγής από την ευθύνη που έχουμε να πράττουμε και να τηρούμε πράγματα που υποτίθεται ότι είναι αυτονόητα και από δεκαετίες κεκτημένα. Η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ είναι υπογεγραμμένη από όλα τα κράτη μέλη του διεθνούς οργανισμού. Στην πράξη βλέπουμε καθημερινά πως πρόκειται για πλασματική και προσχηματική παραδοχή. Οι αδελφές μας στο Ιράν δίνουν σκληρή και άνιση μάχη για το θεμελιώδες δικαίωμα της προσωπικής αυτοδιάθεσης. Είναι όμορφο και σημαντικό το γεγονός ότι πολλοί άντρες συμπατριώτες τους, κυρίως νέοι, αλλά και προσωπικότητες από τον χώρο του ποδοσφαίρου, άνθρωποι με απήχηση στο πλατύ κοινό, στηρίζουν τον αγώνα τους και συμμετέχουν έμπρακτα, στον δρόμο, καθώς και με δημόσιες δηλώσεις τους. Για να δούμε, θα τα καταφέρουν; Μακάρι. Είναι πολύ σημαντικό και θα έχει αντίκτυπο σε πολλά ζητήματα, χώρες και επίπεδα. Το σύνθημα, λοιπόν, είναι: “Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία”!
υγ. το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά που βρίσκεται, σαν εισαγωγή, στην κορυφή του άρθρου, έχει τίτλο “Χωρίς”, είναι πολύ όμορφο, και αυτά που περιγράφει, είναι η μόνη ενδεδειγμένη αντίδραση όταν μια γυναίκα δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματα ενός άνδρα. τέρμα το παραμύθι του “εγκλήματος πάθους”. ακολουθούν οι στοίχοι του τραγουδιού:
“Κάνε εκείνο που σου βγαίνει/ Και για μένα μη σκεφτείς/ Η ζωή που μου απομένει/ Θα’χει ακόμα ένα “χωρίς”/ Άλλος τώρα σε κρατάει/ Άλλος έχει αυτό που θες/ Σου το λέει πως σ’αγαπάει/ Και σ’ακούει να του το λες/ Μια ζεστή βροχή στους δρόμους/ Και μια σκόνη από φωτιά/ Η ζωή δεν έχει νόμους/ Και η αγάπη σιγουριά/ Είμαι μόνος, ήμουν πάντα/ Σε κρατούσα ένα πρωί/ Το πρωί κρατάει για πάντα/ Αλλά εσύ δεν είσ’ εκεί/ Άλλος τώρα σε κοιτάει/ Άλλος έχει αυτό που θες/ Σου το λέει πως σ’ αγαπάει/ Και σ’ ακούει να του το λες/ Όλα ειν’ίδια. Μόνο αλλάζει/ Η γωνία που θα τα δεις/ Κάνε εκείνο που σου μοιάζει/ Και για μένα μη σκεφτείς/ Γίνε εκείνο που σου μοιάζει/ Και για μένα μη σκεφτείς”
Κώστας Μαζιώτης
