Ακόμη ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός μας άφησε χρόνους. Ένας συνθέτης που για μια δεκαετία περίπου δώρισε δεκάδες τραγούδια που τραγουδήθηκαν από κορυφαίους και κορυφαίες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες, και με τις φωνές του συγκίνησε χιλιάδες λαού.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος συνεργάστηκε με σπουδαίους ποιητές/στιχουργούς, σαν τον Μάνο Ελευθερίου, τον Κ.Χ. Μύρη (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Κώστα Γεωργουσόπουλου), τον Μιχάλη Κατσαρό, τον Γιώργο Χρονά κ.α. Ευτύχησε να συνεργαστεί με ερμηνευτές σαν τον Νίκο Ξυλούρη, τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη, τον Λάκη Χαλκιά, την Τάνια Τσανακλίδου, τη σύζυγό του Βασιλική Λαβίνα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και άλλους ων ουκ έστι αριθμός!
Αυτό που τον χαρακτήριζε ως συνθέτη, όπως και τους περισσότερους συνθέτες του έντεχνου τραγουδιού της δεκαετίας του 1970, ήταν η προσπάθειά του να δημιουργήσει τραγούδια που να ενώνουν την Ανατολή με τη Δύση, το ροκ και την λόγια μουσική με την πλούσια και πολυεπίπεδη μουσική παράδοση του τόπου. Στις ορχήστρες του υπήρχε χώρος για τα ηλεκτρικά ροκ όργανα, για όργανα που συναντά κανείς σε σύνολα κλασική μουσικής, καθώς και για κλαρίνα, νταούλια, κρητικές λύρες, λαούτα, μπουζούκια και σαντούρια. Σε αυτή του την προσπάθεια ο Γιάννης Μαρκόπουλος ήταν συμπαραταγμένος με τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα της εποχής (Μπουρμπούλια, Παύλος Σιδηρόπουλος, Λήδα και Σπύρος, Ακρίτας κλπ). Επίσης είχε την τύχη να φτάσει στην πρώτη θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών, κάπου στα 1975, με την οργανική σύνθεση “Who pays the Ferryman?” (“Ποιος πληρώνει τον Βαρκάρη;”).
Τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα ασχολήθηκε κυρίως με την δημιουργία συμφωνικών έργων, ενώ το πάθος του ήταν η έρευνα και η μελέτη των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων και μουσικών. Παρότι έχασε την επαφή με το τραγούδι που θα μπορούσε να γίνει επιτυχία (μόνες εξαιρέσεις ήταν περιπτώσεις σαν τον “Ηλεκτρικό Θησέα”), ποτέ δεν ξεχάστηκε από το κοινό, καθώς σε κάθε σειρά συναυλιών που διοργάνωνε ο μεγάλος συνθέτης μας, η προσέλευση ήταν μεγάλη.
Τα τελευταία χρόνια πολεμούσε με τον καρκίνο. Παράλληλα, μέσω της κόρης του ήρθε σε επαφή με τον Παύλο Παυλίδη και του ανέθεσε να διαλέξει τραγούδια από το ρεπερτόριό του και να δουλέψει δημιουργικά πάνω τους. Μάλιστα, του έδωσε το ελεύθερο να τα “πειράξει” όσο και όπως έκρινε. Αυτό, αφενός τιμά τον Γιάννη Μαρκόπουλο, αφετέρου δείχνει και το μεγαλείο του καλλιτέχνη, καθώς αντιλαμβανόταν την αναγκαιότητα να δρουν οι καλλιτέχνες εν γένει ελεύθερα από πατερναλιστικούς και εγωιστικούς περιορισμούς.
Προσωπική αγάπη δική μου, της αδερφής μου και χιλιάδων μικρών παιδιών ήταν (και είναι) τα τραγούδια που έγραψε ο συνθέτης για το παιδικό αντικειμενοθέατρο της Ευγενίας Φακίνου “Ντενεκεδούπολη”. Ψάξτε τα και απολαύστε τα μαζί με τα παιδιά και ανίψια σας.
Δυστυχώς, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, δεν είναι ο πρώτος μεγάλος Έλληνας που μας αφήνει, και σίγουρα ούτε ο τελευταίος. Εντούτοις, οι ηχογραφήσεις του υπάρχουν, έχουν ψηφιοποιηθεί και αποτελούν σημεία που δείχνουν ποιας λογής δημιουργοί έχουν περάσει από “αυτόν τον τόπο, τον μικρό, τον μέγα”. Και, φυσικά, ξεσκεπάζουν την ένδεια των επιγόνων.
Καλό του ταξίδι!
Κ. Μανουήλ
