Η συνέντευξη πρωτοδημοσιευτηκε στην εφημερίδα “Φως”
Ό,τι εγκωμιαστικά σχόλια έχουν γραφεί στο ποδόσφαιρο, για τον Μέσι, τον Μαραντόνα, τον Κρόιφ ή για τους Δομάζο, Κούδα, Δεληκάρη, Χατζηπαναγή στην Ελλάδα, έχουν γραφτεί για την δημοτική μουσική και τον μαγικό ήχο που βγαίνει από το κλαρίνο του διάσημου ανά τον κόσμο Ηπειρώτη μουσικού Πέτρου Λούκα-Χαλκιά, κοινώς Πετρολούκα Χαλκιά όπως τον ξέρει ο κόσμος. Τον είπαν βιρτουόζο και μάγο του κλαρίνου, ζωντανό θρύλο της δημοτικής μουσικής και παράδοσης, δεξιοτέχνη και δάσκαλο.
Γεννήθηκε το 1934 στο Δελβινάκι Πωγωνίου του νομού Ιωαννίνων, με πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια λόγω των πολέμων. Ξεκίνησε από πολύ μικρός να παίζει κλαρίνο, παρά την αντίθετη γνώμη του πατέρα του, που ήθελε να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων στα Γιάννινα. Ο Πετρολούκας Χαλκιάς με το κλαρίνο του κατέκτησε μουσικά τον κόσμο, ειδικά την 20ετία 1960-80 που ήταν στην Αμερική. Έπαιξε κλαρίνο με ξένα συγκροτήματα διαφόρων χωρών μέχρι τζαζ και ροκ. Δύο διάσημοι Αμερικανοί μουσικοί, ο Μπένι Γκούντμαν, κλαρινετίστας και διευθυντής ορχήστρας της τζαζ και ο Λιούις Άρμστρονγκ, μουσικός της τζαζ, έμειναν έκπληκτοι όταν τον άκουσαν να παίζει χωρίς αναλόγιο και παρτιτούρες από δημοτική μουσική μέχρι τζαζ και ροκ συμφωνώντας: «Αν αυτός ήξερε να διαβάζει και να γράφει μουσική θα άλλαζε μουσικά τον κόσμο». Τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Αμερικής Ρόναλντ Ρήγκαν και άκουσε κολακευτικά λόγια από τον Μπιλ Κλίντον που έπαιζε σαξόφωνο.
Στην Ελλάδα, ποιος δεν ξέρει ή ποιος δεν έχει ακούσει τραγούδια του Πετρολούκα; Όπως λέει ο ίδιος χιλιάδες τα τραγούδια που έπαιξε σε πανηγύρια, γάμους, εκδηλώσεις, συναυλίες.
Ίσως να απορείτε πως μια αθλητική εφημερίδα κάνει συνέντευξη με τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου Πετρολούκα Χαλκιά. Πρώτον, γιατί παρακολουθεί ποδόσφαιρο και είναι φίλαθλος της ΑΕΚ και δεύτερον, γιατί ο αθλητισμός, η μουσική, η παράδοση είναι στοιχεία της πολιτιστικής ταυτότητας του τόπου μας και γι’ αυτό ανήκουν στο υπουργείο Πολιτισμού. Δέχθηκε με προθυμία να μιλήσει στο «ΦΩΣ». Μένει μόνιμα τους θερινούς μήνες στο χωριό του, το Δελβινάκι και κουβεντιάσαμε για αρκετή ώρα στο «Γυαλί Καφενέ» των Ιωαννίνων, παραδοσιακό στέκι των μουσικών της περιοχής.
Που σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό; Μου είπατε ότι σας αρέσει πολύ το Δελβινάκι.
Αγαπώ πολύ το Δελβινάκι, είναι το χωριό μου. Έχω αναμνήσεις και είμαι δεμένος με τον κόσμο. Δεν παίζω τώρα επαγγελματικά, αλλά μόνο σε φίλους. Τα καταφέρνω στο φύσημα αλλά και στα δάκτυλα.
Να είστε πάντα καλά κύριε Πέτρο. Το κλαρίνο σας, ειδικά εδώ στην Ήπειρο, είναι γιατρικό για τον κόσμο.
Η παραδοσιακή δημοτική μουσική εκφράζει την κοινωνία, τον κόσμο, την ωραιότητα της ζωής αλλά και τα προβλήματά της.
Το φετινό καλοκαίρι πέρασε και με πολλές τιμητικές εκδηλώσεις στο πρόσωπό σας.
Πρόσφατα με τίμησε ο δήμος της περιοχής μου. Τους ευχαριστώ, όπως ευχαριστώ και τον κόσμο για την αγάπη και εκτίμηση, που έχει όλα τα χρόνια στο πρόσωπό μου. Η αγάπη του κόσμου είναι η δύναμη του κάθε καλλιτέχνη.
Ιστορικό χωριό το Δελβινάκι.
Το Δελβινάκι είναι ιστορικό χωριό και ο κόσμος του βοήθησε σε όλους τους εθνικούς αγώνες. Ακόμα και με τον Αλή Πασά τα έβαλε. Υπάρχει και παραδοσιακό δημοτικό τραγούδι, που λέει ότι «οι πόλεις και χωριά προσκυνούν τον Αλή Πασά, αλλά το Δελβινάκι τον πολεμά με τα φλουριά». Ήταν τέσσερις φουρναραίοι Δελβινακιώτες στην Κωνσταντινούπολη με πολλά λεφτά. Στέλνουν μήνυμα στον Αλή Πασά και του λένε: «Πόσα λεφτά θέλεις Αλή Πασά για να μην πειράξεις το Δελβινάκι;». Τους ζήτησε δύο τορβάδες με χρυσάφι και του το έστειλαν. Το έμαθε αυτό ο Σουλτάνος και από το γεγονός αυτό ήρθε σε ρήξη η Μεγάλη Πύλη με τον Αλή Πασά.
Έχει και παράδοση βγάζοντας καλούς μουσικούς;
Όλοι οι καλοί μουσικοί, τα καλά όργανα όπως λέμε, είναι από το Δελβινάκι. Ήταν οι Χαλκιάδες, οι Χαρισιάδηδες, οι Μπατζήδες από την περιοχή. Ό,τι όργανο ήθελες, το έβρισκες εκεί και με καλούς μουσικούς. Είχε τουλάχιστον δέκα καλά κλαρίνα. Το ίδιο βιολιά, λαούτα.
Από που ξεκινά η ζωή σας;
Γεννήθηκα στο Δελβινάκι το 1934. Δεν πρόλαβα να πάω σχολείο, γιατί άρχισε ο πόλεμος του ’40. Μετά σε ηλικία 10 -11 ετών πήγα για λίγο σχολείο, ίσα για να ξέρω να γράφω το όνομά μου και να μπορώ να διαβάζω. Όταν πήγα το 1960 στην Αμερική, ήρθαν στο μαγαζί που δούλευα, δύο διάσημοι μουσικοί, οι Μπένι Γκούντμαν και Λιούις Άρμστρονγκ, για να με ακούσουν, αφού είχαν μάθει για μένα. Με ρώτησαν πώς έπαιζα τόση ώρα χωρίς να διαβάζω και χωρίς να έχω αναλόγιο, και πώς τα θυμάμαι όλα αυτά απέξω; Τους λέω εμείς κρατάμε την παράδοση, τα μαθαίνουμε όλα απ΄έξω. Και μου είπαν: «Αν εσύ πήγαινες σχολείο και ήξερες να διαβάζεις και να γράφεις μουσική, θα άλλαζες τη μουσική στον κόσμο».
Δύσκολα τα παιδικά χρόνια; Πέσατε και πάνω στους πολέμους.
Η πείνα μετά το 1941 θέριζε τον κόσμο. Πήγαιναν να παίξουν οι οργανοπαίκτες στους γάμους μόνο για να τους δώσουν να φάνε. Δεν υπήρχαν λεφτά. Ήταν δύσκολη ζωή, πέθαινε κόσμος. Τα περισσότερα σπίτια έχασαν ανθρώπους, είχαν πένθος.
Όπως διάβασα, είστε από μουσική οικογένεια.
Ο πατέρας μου και ο παππούς μου ήταν μουσικοί. Και η μητέρα μου προερχόταν από τη μουσική οικογένεια των Χαρισιάδηδων.
Πότε ξεκίνησαν οι καλλιτεχνικές ανησυχίες;
Υπάρχει μεγάλη ιστορία γι’ αυτό. Ο πατέρας μου ήταν στρατιώτης, οι «γεροσοφούληδες» όπως τους έλεγαν τότε. Όταν γύρισε, δούλευε με το κλαρίνο έξι μήνες στην Αθήνα και έξι μήνες ήταν στο χωριό, δουλεύοντας σε γάμους και πανηγύρια. Όταν έφτασα εννέα χρονών, με πήγε σε ένα συνεργείο στα Γιάννινα για να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων. «Μάθε μια τέχνη για να ζήσεις, με το κλαρίνο δε θα τα βγάλεις πέρα», μου είπε. Εμένα δε μου άρεσε να είμαι στο γκαράζ και γύρισα πάλι στο χωριό. Ήθελα να μάθω κλαρίνο. Τα κατάφερα κάνοντας ένα αυτοσχέδιο κλαρίνο και άρχισα να παίζω. Μάθαινα μόνος μου. Μετά έμαθα πολλά από τον Φίλιππο Ρούντα.
Τα πρώτα βήματα;
Σε ένα πανηγύρι στο διπλανό χωριό Φαράγγι πήγαμε να παίξουμε μικρά παιδιά του χωριού. Ήμουν δώδεκα χρονών. Ο Δήμος Χαρισιάδης, που ήταν θείος της μητέρας μου, μου δάνεισε το κλαρίνο του. Έπαιζα καλύτερα με αυτό και όχι με το δικό μου, που το έκανα ο ίδιος από ξύλο. Από τα λεφτά που έβγαλα, πήγα στα Γιάννινα και αγόρασα δικό μου κλαρίνο, έστω και μεταχειρισμένο. Θυμάμαι, επίσης, ότι γινόταν ένας γάμος στα Δολιανά και ήμουν και εγώ. Έπαιζαν τα «Τακούτσια», ένα συγκρότημα από το Ζαγόρι. Προέκυψε πρόβλημα και ήθελαν κλαρίνο. Εγώ ήμουν πιτσιρικάς με άλλα παιδιά. Λέει ο Τάκης «πάρτε τον Πέτρο». Ήρθαν εκεί και είπαν «ποιος είναι ο Πέτρος;». Τους είπα ότι είμαι εγώ. Μου είπαν, σε θέλει ο δάσκαλος. «Πάρε το κλαρίνο και παίξε», μου είπε ο Γιούλης. Άρχισα να παίζω. Κατά τις έξι το πρωί με άκουσε ο δάσκαλός μου, ο Φίλιππος Ρούντας και μου λέει: «Δε χρειάζεται να σου δείξω τίποτα άλλο, προχώρα μόνος σου…».
Ο πατέρας σας συμφώνησε τελικά να μάθετε κλαρίνο;
Η μάνα μου το είχε άγχος, λέγοντας: «Αχ, τι θα κάνουμε αν μάθει ο πατέρας σου ότι έφυγες από το συνεργείο». Με κάλεσαν στην Αθήνα σε έναν χορό του συλλόγου Δελβινακιωτών. Μάλιστα έβαλαν και ανακοίνωση στο ραδιόφωνο, που έλεγε: «Το 12χρονο παιδί θαύμα, ο Πέτρος Χαλκιάς, θα είναι με το κλαρίνο κοντά μας». Το άκουσε ο πατέρας μου. Στην αρχή υπέθεσε ότι θα ήταν κανένα άλλο παιδί. Όταν πήγα στο ραδιόφωνο για να παίξω κλαρίνο, ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά ο πατέρας μου. Εγώ έγινα κατακόκκινος από την ντροπή. Υπήρχε σεβασμός στους γονείς. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μου λέει: «Ηρέμησε, εντάξει, δε θα σου πάρουμε το κεφάλι. Θα σου πω δύο πράγματα και θα τα βάλεις καλά στο μυαλό σου. Αν γίνεις ένα κλαρίνο της σειράς, ίσα για να βγάζεις το ψωμί σου, να έχεις την κατάρα μου. Αν γίνεις καλός μουσικός, να έχεις την ευχή μου». Έτσι ξεκίνησε επίσημα η καριέρα μου και δεν αποχωρίστηκα ποτέ το κλαρίνο.
Σας ακούω με προσοχή και νομίζω ότι διαβάζω μυθιστόρημα.
Ναι, μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά με πραγματικά γεγονότα. Να σου πω και μια άλλη ιστορία για να γελάσεις;
Πολύ ευχαρίστως, σας ακούω με πολλή προσοχή.
Όταν παντρεύτηκα και έγινε το γαμήλιο τραπέζι, σηκώθηκα με ένα ποτήρι και είπα: «Πίνω το πρώτο για την πρώτη αγάπη μου…». Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση, έγινε παρεξήγηση. Σηκώθηκε ο πεθερός μου και λέει: «Είναι δυνατόν στον γάμο να μιλάς για άλλες αγάπες;» .Τους λέω, περιμένετε να ολοκληρώσω, γιατί εμένα η πρώτη μου αγάπη δεν είναι άλλη γυναίκα, αλλά το κλαρίνο! Μετά το κλαρίνο είναι η γυναίκα που παντρεύομαι. Τότε με χειροκρότησαν όλοι και έβαλαν τα γέλια.
Στην Αμερική πώς βρεθήκατε;
Πήγα το 1960 με σκοπό να βγάλω έναν δίσκο. Μου έδιναν χίλια δολάρια και τα εισιτήρια. Πήγα για λίγο και έμεινα σχεδόν 20 χρόνια. Εκεί στα τέσσερα μαγαζιά, που διασκέδαζαν οι Έλληνες ομογενείς, ήταν σημαντικά κλαρίνα, όπως οι Φίλιππος Ρούντας, Τάσος Χαλκιάς, Βασίλης Μπατζής και ο παλιός Βασίλης Σαλέας. Ήθελα και εγώ να δουλέψω, από κάπου να πιαστώ. Μου λένε ότι δεν έχει θέση, όλα τα μαγαζιά έχουν κλαρίνα. Μου είπε ο Σαλέας ότι υπάρχει δίπλα ένα τούρκικο μαγαζί, αν μπορέσω να μάθω τούρκικα τραγούδια, ας ξεκινήσω από εκεί, μέχρι να αδειάσει θέση κλαρινίστα στα ελληνικά μαγαζιά. Μου έδωσαν μια κασέτα με τα τραγούδια και εγώ τα άκουγα σε μαγνητόφωνο μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ένιωθα ότι και στον ύπνο μου μάθαινα να παίζω. Το πρωί σηκωνόμουν, έπιανα το κλαρίνο και σε δύο ημέρες τα έμαθα.
Πώς ήταν η ζωή των ομογενών μας στην Αμερική;
Οι Έλληνες του εξωτερικού είναι δύο φορές Έλληνες. Μου έλεγαν τον πόνο της ξενιτιάς και εγώ τους έλεγα: «Μα εδώ έχετε όλα τα καλά, στην Ελλάδα υπάρχει φτώχια…». Και μου είπε κάποιος: «Πέτρο, οι άνθρωποι, που γνωρίζουν δύο πατρίδες, δεν είναι ποτέ ευτυχισμένοι».
Τα τραγούδια, που τους παίζατε, ήταν γέφυρα με την πατρίδα;
Με αυτά ζούνε οι Έλληνες μετανάστες, όχι μόνο στην Αμερική αλλά και σε άλλες χώρες, Γερμανία, Αυστραλία. Τους έπαιζα κλαρίνο και δάκρυζαν. Όλος ο απόδημος ελληνισμός με ξέρει.
Θα μου επιτρέψετε την έκφραση ότι είστε… διεθνής κλαρινίστας, παίζοντας τζαζ και ροκ.
Στην Αμερική, που σας είπα και προηγουμένως, μου λέει ο Μπένι Γκούντμαν: «Αυτά τα ηπειρώτικα που παίζεις, μοιάζουν με την τζαζ της Αμερικής. Μήπως τα κλέψατε από εμάς;». Του λέω: «Είναι δυνατόν ο πατέρας να κλέψει από το παιδί του;». Μου ζήτησε συγγνώμη και με αγκάλιασε. Έπαιξα κλαρίνο σε συναυλίες τζαζ και ροκ. Ξέρω τους μουσικούς δρόμους. Θα κάνω μια μελωδία και αμέσως μου έρχεται όλο το τραγούδι στο μυαλό.
Συνεπώς δίκαια σας τίμησε και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν.
Είχε γίνει γι’ αυτό μεγάλη εκδήλωση στον Λευκό Οίκο. Πήρα το βραβείο από τα χέρια του Ρήγκαν. Ήρθε ο πρέσβης της Ελλάδας και μου λέει στο αυτί: «Σήμερα τίμησες την Ελλάδα, νιώθουμε όλοι περήφανοι».
Υπάρχει μια ιστορία και με τον Μπιλ Κλίντον. Θέλετε να μας την πείτε;
Όταν ήρθε ο Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα του έδωσαν κάποια CD, μεταξύ αυτών και ένα δικό μου, που τους το είχε δώσει ο Κάρολος Παπούλιας, ο μετέπειτα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Με τον Παπούλια γνωριζόμασταν από μικρά παιδιά, ήμασταν κοντοχωριανοί, είχε καταγωγή από την Πωγωνιανή. Ήταν λάτρης της δημοτικής μουσικής. Όταν άκουσε το CD ο Κλίντον εντυπωσιάστηκε γιατί έπαιζε και ο ίδιος σαξόφωνο. Όπως μου είπε μετά από χρόνια ο Κάρολος Παπούλιας, του τηλεφώνησε ο Κλίντον και του είπε ότι έμαθε για την 20χρονη παρουσία μου στην Αμερική και με χαρακτήρισε ως «πολίτη όλου του κόσμου» λόγω της μουσικής που παίζω.
Πότε επιστρέψατε από την Αμερική στην Ελλάδα;
Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο στην Αθήνα, κοντά στα 1980, άκουσα στο ταξί να λέει το ραδιόφωνο ότι θα γίνει ένας διαγωνισμός κλαρίνων στην τηλεόραση. Πήγα και εγώ. Μου λέει ο Άλκης Στέας, που παρουσίαζε την εκπομπή, ότι δεν μπορούν να με δεχτούν, γιατί δε δήλωσα συμμετοχή. Μου είπε όμως να μη φύγω και να περιμένω. Αν υπάρξει χρόνος, θα δώσουν και για μένα δύο λεπτά. Έλειπα 20 χρόνια στην Αμερική και δε με ήξεραν. Λέει προς το τέλος ο Άλκης Στέας: «Να δώσουμε δύο λεπτά και στον απόδημο ελληνισμό». Με το που άρχισα να παίζω, ξεσηκώθηκε η αίθουσα. Πετούσαν σκούφους, χειροκροτήματα, σφυρίγματα. Ήταν ο πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας, ο Λευτέρης Μαντζίκας, που είχε τη βιομηχανία μακαρόνια Μίσκο και μπαίνει πρώτος στον χορό με την υπόλοιπη επιτροπή. Μου έδωσαν το σήμα της τηλεόρασης και είχα συμμετοχή σε εκπομπές.
Πώς αποτιμάτε το έργο σας; Πόσα τραγούδια παίξατε;
Χιλιάδες τραγούδια, και όχι μόνο τα ηπειρώτικα. Ξέρω σκοπούς και μελωδίες απ’ όλο τον κόσμο. Έβγαλα δίσκους, συνεργάστηκα με όλους σχεδόν τους τραγουδιστές, κάνοντας μια μεγάλη πορεία με τον Αντώνη Κυρίτση. Έκανα συναυλίες στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής, δεν υπάρχει γωνιά της Ελλάδας που να μην έχω πάει, στο εξωτερικό, δούλεψα σε όλα τα μαγαζιά της Αθήνας. Έχω συνεργαστεί και με λαϊκούς τραγουδιστές, όπως οι Πασχάλης Τερζής, Χαρούλα Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Φίλιππος Πλιάτσικας, Ελεονόρα Ζουγανέλη και άλλοι.
Τι συμβουλές δίνετε στους νέους μουσικούς;
Η δημοτική παράδοση δεν πεθαίνει ποτέ. Η κάθε γενιά να προσπαθεί να κρατήσει τα τραγούδια των παππούδων μας. Σεβασμό στην παράδοση και στην πολιτιστική κληρονομιά. Ο δικός μου παππούς που ήταν και αυτός μουσικός, μου έλεγε πολλές ιστορίες, πώς πήγαινε στα πανηγύρια, πώς γίνονταν οι γάμοι, πώς ήταν τα ήθη και έθιμα που τηρούσε ευλαβικά ο κόσμος. Μπορεί να υπήρχε φτώχια, αλλά έκαναν επτά ημέρες γάμο. Τηρούσαν τα έθιμα, την παράδοση.
Ο καλός μουσικός γεννιέται η γίνεται;
Εγώ θα το πω διαφορετικά. Ο κάθε άνθρωπος να κάνει αυτό που θέλει η καρδιά του. Δεν μπορείς να πετύχεις ποτέ σε κάτι που δεν επιθυμείς.
Παρακολουθείτε ποδόσφαιρο, σας αρέσει ο αθλητισμός;
Ειδικά το ποδόσφαιρο μου αρέσει πολύ. Είμαι ΑΕΚ από τα μικρά μου χρόνια. Πιο νέος πήγαινα και σε αγώνες στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τώρα που είμαι στο χωριό, στο Δελβινάκι, έβλεπα το Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών. Δε μου άρεσε να σου πω την αλήθεια. Στις γυναίκες ταιριάζουν άλλα αθλήματα, όχι το ποδόσφαιρο. Έτσι νομίζω εγώ.
Γιατί ΑΕΚ και όχι κάποια άλλη ομάδα;
Τη συμπαθούσα από μικρός. Αλλά δεν είμαι οπαδός ούτε φανατικός με την ΑΕΚ ή με την μπάλα. Δε μου αρέσουν αυτά που γίνονται τώρα με τα επεισόδια και τις φασαρίες. Εγώ θέλω να είναι όπως παλιά, που καθόμασταν δίπλα δίπλα οι φίλαθλοι της ΑΕΚ με τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Να πειράζει ο ένας τον άλλον και να είμαστε φίλοι.
Ωραία θα ήταν όπως τα λέτε, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Τι ήταν αυτό που έγινε με τους Κροάτες; Μπήκαν στη χώρα μας και σκότωσαν ένα παιδί. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Με τον αείμνηστο Σταύρο Καψάλη, που έπαιζε και αυτός πολύ καλό κλαρίνο, δουλεύαμε μαζί. Αυτός Ολυμπιακός, εγώ ΑΕΚ. Ο καθένας υποστήριζε την ομάδα του, το διασκεδάζαμε. Τα παιδιά του Σταύρου έγιναν ΑΕΚτζήδες.
Διατηρείτε κάποια σχέση τώρα με την ΑΕΚ;
Όχι, εδώ και αρκετά χρόνια δεν πηγαίνω γήπεδο. Παρακολουθώ από την τηλεόραση. Θέλω να μαθαίνω τα καλύτερα και με εντυπωσίασε το νέο γήπεδο. Παλιότερα είχα γνωρίσει τον Λουκά Μπάρλο. Μάλιστα από την ΑΕΚ μου είχαν δώσει κάρτα ελευθέρας εισόδου στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας.
Ποιους παίκτες θαυμάζατε;
Η ΑΕΚ είχε πολλούς και καλούς ποδοσφαιριστές, που έπαιξαν και στην εθνική ομάδα. Μου άρεσε πολύ ο Μπάγεβιτς, που ήταν προσωπικότητα όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και εκτός γηπέδου.
Στα νυχτερινά κέντρα που δουλεύατε, έρχονταν ποδοσφαιριστές;
Έρχονταν, ήταν μερικοί που τους άρεσε η δημοτική μουσική και διασκέδαζαν. Μια φορά ήρθε ένας παίκτης της ΑΕΚ, λίγες ημέρες πριν από ένα παιχνίδι. Εγώ δεν τον γνώρισα από το πατάρι, ένας σερβιτόρος μου το είπε. Του λέω, τι θα κάνουμε την Κυριακή, θα νικήσουμε; Και μου λέει, δύσκολο ματς, μάλλον ισοπαλία. Και ήρθε ισοπαλία! Εμένα με προβλημάτισε, αλλά μπορεί να ήταν και τυχαίο.
Είστε μόνο ΑΕΚ ή και ΠΑΣ Γιάννινα;
Τον ΠΑΣ Γιάννινα τον βλέπαμε όταν έπαιζε στην Αθήνα. Δεν υπάρχει Ηπειρώτης που να μην αγαπά τον ΠΑΣ. Αλλά για να λέω την αλήθεια, είμαι πρώτα ΑΕΚ και μετά ΠΑΣ Γιάννινα. Μη με ρωτήσετε τώρα λεπτομέρειες για τις ομάδες, γιατί δεν είμαι κοντά στα πράγματα.
Βαγγέλης Γυφτόπουλος
