Ο Νίτσε σε κάποιο γραπτό του φέρεται να έχει γράψει τη φράση “ο Θεός είναι νεκρός”. Μια φράση απίστευτα δυνατή, ένα σλόγκαν πιο ισχυρό από όποιο σλόγκαν δύναται να σκαρφιστεί και το πιο εμπνευσμένο στέλεχος διαφημιστικής. Παραμερίζοντας τη διαφαινόμενη αθεΐα του Γερμανού φιλοσόφου, η φράση αυτή στην ουσία προφήτευε τον μηδενισμό που χαρακτήρισε τον 20ο αιώνα μαζί με τον κυνισμό που κυριαρχεί παντού σήμερα.
Ο Θεός δεν πέθανε μόνο μια φορά. Πεθαίνει συνεχώς σε κάθε σφαγή, σε κάθε πράξη που στερείται ανθρωπιάς. Όταν ο άνδρας χτυπάει και σκοτώνει την γυναίκα. Όταν άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους. Όταν βλάπτουν στρατιώτες και αξιωματικοί με ντρόουνς άμαχους, γυναίκες και παιδιά. Σε νοσοκομείο στη Λωρίδα της Γάζας δύο νεογνά δεν επέζησαν, επειδή είχαν ανάγκη να τοποθετηθούν σε θερμοκοιτίδα και το νοσοκομείο δεν είχε ρεύμα. Δεν είμαι θρησκευόμενος, αλλά σε τέτοια περίπτωση γίνεται φανερό πως κάποιοι άνθρωποι δεν φοβούνται κανένα θεό. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος αισθάνεται πανίσχυρος λόγω των επιστημονικών ανακαλύψεων και των τεχνολογικών κατακτήσεων, φαίνεται πως τον κάνει κι αισθάνεται σαν να έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου απέναντι σε άλλους ανθρώπους.
Προφανώς και από την άλλη ο θρησκευτικός φανατισμός, η τρομερή συλλογική αυταπάτη της μοναδικής πίστης του μοναδικού αληθινού Θεού, έχει οδηγήσει σε μαζικές σφαγές ανέκαθεν.
Αναρωτιέμαι, φέτος, πώς θα κάνουμε Χριστούγεννα; Και η Ουκρανία; Την ξεχάσαμε; Που τσακωνόμασταν για το αν ο Πούτιν είχε δίκιο να κοιτάξει τα συμφέροντά του, ενώ νεαροί Ρώσοι και Ουκρανοί αλληλοσκοτώνονται “για του αφέντη το φαΐ”; Και, βέβαια, εξακολουθούν οι πρόσφυγες να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης διακινητών από τη μία πλευρά και πολιτικάντηδων που χτίζουν φράχτες και τείχη από την άλλη.
…πού να βρεθεί φέτος στάβλος στη Βηθλεέμ;
Ο Τοποτηρητής
