το παρόν είναι αναδημοσίευση μέρους μελέτης της κυρίας Ελισάβετ Π. Σαρρή, αρχιτέκτων μηχανικός του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ερευνητική εργασία διπλώματος για το Τμήμα Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, και είχε δημοσιευθεί επίσης στα Πρεβεζάνικα Χρονικά, Περίοδος Β΄ Τεύχος 45 – 46.
“Η μεσαιωνική Πρέβεζα υπήρξε συνέχεια της αρχαίας Νικόπολης, κύριο επίνειο της οποίας υπήρξε το λιμάνι Βαθύ. Ο Π. Φουρίκης, με την πολύτιμη συμβολή του στη μελέτη της ιστορίας της Νικόπολης και της Πρέβεζας, τόνισε ότι είναι λάθος να ταυτίζεται η Παλαιοπρέβεζα με τη Νικόπολη. Χαρακτηριστικά ο Φουρίκης περιέγραψε την εξέλιξη της Παλαιοπρέβεζας σε σχέση με τη Νικόπολη ως εξής: σταθμός εμπορικός (σκάλα) – συνοικισμός – χωρίδιον – χωρείον – κώμη – κωμόπολις.
Στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν την Πρέβεζα λόγω της στρατηγικής της θέσης … Το Μάιο του 1605 γίνεται επιτυχής κατάληψη της Πρέβεζας από τους ιππότες του τάγματος του Αγίου Στεφάνου. Οι Οθωμανοί μέσα σε λίγους μήνες ανακαταλαμβάνουν την Πρέβεζα. Η πόλη θα παραμείνει στα χέρια τους έως ότου οι Ενετοί το 1684 την καταλαμβάνουν μεταξύ άλλων περιοχών του Ιονίου.
Η κυριότερη ασχολία του πληθυσμού ήταν την περίοδο αυτή η γεωργία και ειδικότερα η καλλιέργεια σιτηρών και λιγότερο οι εμπορικές δραστηριότητες. Από το λιμάνι στέλνονται προϊόντα κυρίως προς τη Βενετία.
…
Με τη συνθήκη του Κάρλοβιτς (26 Ιανουαρίου 1699) λήγει ο δεκαεξαετής πόλεμος μεταξύ της Τουρκίας και των ευρωπαϊκών συμμαχικών δυνάμεων και η Πρέβεζα παραχωρείται στους Τούρκους … Μετά την παράδοση της Πρέβεζας αρκετοί από τους κατοίκους της, για να αποφύγουν τον οθωμανικό ζυγό, αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Έτσι το 1701 οι Βενετοί πραγματοποίησαν σημαντικό εποικισμό Πρεβεζάνων στη Λευκάδα.”
(τέλος πρώτου μέρους)
