Ακόμα ένα γράμμα/πεζοποίημα από φίλη του Τοποτηρητή. Σε λίγες αράδες εικονίζεται το σήμερα.
Αγωνιζόμαστε καθημερινά για να καταλάβουμε την καθημερινότητα, τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, κοιμόμαστε με χάπια που μας κάνουν και κοιμόμαστε και ξυπνάμε με καφέδες που δεν μας ξυπνάνε…και παρατηρούμε τον κόσμο που περνάει και πάντα έχουμε κάτι να πούμε… χωρίς να παρατηρούμε πως περνούν οι μέρες και ξαναπερνούν και καμιά φορά θέλουμε να περάσουν, και στεναχωριόμαστε για μικροπράγματα και στα δύσκολα δεν έχουμε αντοχές να αντιδράσουμε, και γελάμε νευρικά με ό,τι μας δυσαρεστεί και φοβόμαστε την χαρά μας όταν αυτή έρχεται αβίαστα και απρόσκλητα, αγωνιζόμαστε ο καθένας για τα δικά του, και κάνουμε βήματα πίσω μπροστά στο άγνωστο, και είμαστε όλοι εδώ αλλά πολλές φορές δεν βλέπουμε κανέναν…και περνούν τα χρόνια και μας γεμίζουν ρυτίδες που διορθώνουμε, και χανόμαστε σε μια εποχή που μας θέλει όλους ίδιους αλλά προμοτάρει το διαφορετικό, και μπερδευόμαστε με τους καιρούς που δεν έχουν σωστή πρόγνωση αλλά μας υπόσχονται συνεχώς λιακάδες…εσωτερικές…και ακολουθούμε γιατί αν δεν ακολουθήσουμε χανόμαστε και θα χάσουμε τον δρόμο …μα, σαν να αγωνιζόμαστε καθημερινά για όλα τα παραπάνω…
e
