Το να τηρούμε τους κανόνες και τους νόμους, είναι, θεωρητικά, κάτι που αποτελεί υποχρέωση κάθε πολίτη. Το να τηρούμε τους κανόνες εκείνους που ρυθμίζουν την ομαλή συμβίωση, την καθαριότητα του τόπου και την σωστή κυκλοφορία μέσα σε μια πόλη, μικρή ή μεγάλη, είναι κάτι που χαρακτηρίζει κάθε πολιτισμένο άνθρωπο.
Οι πεζόδρομοι, όπως φανερώνει η λέξη, είναι δρόμοι για τους πεζούς. Δεν επιτρέπεται η διέλευση αυτοκινήτων και δικύκλων, εκτός από φορτηγά που μεταφέρουν προμήθειες για παρακείμενα καταστήματα, και μόνο κατά τις πρωινές ώρες.
Επίσης, δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα σε κανένα σημείο κανενός πεζοδρόμου. Στις φωτογραφίες βλέπεις δύο αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην αρχή του πεζοδρόμου στην κεντρική αγορά. Οι οδηγοί αυτών των αμαξιών έχουν τουλάχιστον δύο , σύμφωνες με τον νόμο, επιλογές να παρκάρουν κάπου αλλού: στην αρχή της Ντάπιας, πλάι στο μνημείο όπου καταθέτουν οι επίσημοι στεφάνια, και στο μεγάλο πάρκιν, πίσω από την Πλατεία Ανδρούτσου. Από όσο γνωρίζω, στην ύλη που πρέπει να διαβάσεις για να δώσεις τα σήματα ώστε να πάρεις το δίπλωμα, βρίσκονται και οι διατάξεις σχετικά με το πού έχει κάποιος ή κάποια οδηγός δικαίωμα να σταματήσει και να παρκάρει.
Κακά τα ψέμματα, σαν λαός είμαστε από εκείνους που καμαρώνουν όταν παραβιάζουν κάποιο νόμο. Για λόγους που συνδέονται με την ανατροφή μας, θεωρούμαι ότι έχουμε κατά βάση δικαιώματα. Ο Δημήτρης Πουλικάκος, εμβληματική μορφή του ελληνικού ροκ και ό,τι πιο κοντινό υπήρξε στον τόπο μας ως προς αυτό που καλείται αντικουλτούρα, έχει δηλώσει σε αρκετές περιπτώσεις ότι “η ελευθερία απαιτεί αυστηρή πειθαρχία”.
Φυσικά, τεράστια ευθύνη φέρουν οι αρχές, εφόσον υπάρχει ατιμωρησία. Όμως, ακόμα και εάν ο παραβάτης δεν τιμωρείται, δεν παύει να είναι παραβάτης. Το πρόβλημα είναι ακόμη βαθύτερο. Από τη μια η όποια κοινωνική συνείδηση τείνει προς εξαφάνιση, από την άλλη υπάρχει σε αρκετούς και αρκετές η αυταπάτη ότι “δε με βλέπουν, δεν το έκανα”. Πάντα μου φαινόταν αστείο και “ασόβαρο” (sic) το σόφισμα που έλεγε ότι “το κλαδί που πέφτει, συνέβη επειδή το είδαμε, αν δεν υπάρχουν μάρτυρες, δεν συνέβη ποτέ”. Το αδίκημα συμβαίνει και δεν είναι στιγμιαίο.
Κώστας Μαζιώτης
