Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες δισκογραφικές κυκλοφορίες για την χρονιά που εκπνέει σιγά σιγά είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του Lorqa. Το “Από μακριά” είναι μια αναπάντεχη και, ταυτόχρονα, καλοδεχούμενη ανάμειξη ελληνικής παραδοσιακής και ηλεκτρονικής μουσικής. Παραδοσιακά ακουστικά όργανα ανακατεύονται με 808 drum machines και συνθεσάιζερ. Επίσης, ο τίτλος δηλώνει την απόσταση από τον τόπο καταγωγής του καλλιτέχνη και τον εδώ και χρόνια τόπο διαμονής του (Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης). Το σημαντικό είναι πως πρόκειται για ένα σύνολο σπουδαίων ηχογραφήσεων, μια φρέσκια πρόταση για την εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, έναν τρόπο που μοιάζει να ταιριάζει στην σαφώς ποιοι κοσμοπολίτικη νέα γενιά μουσικών και ακροατών.
Ήρθαμε σε επαφή μαζί του, του στείλαμε κάποιες ερωτήσεις, και εκείνος είχε την καλή διάθεση να μας απαντήσει. Ακολουθεί η συνέντευξη!
1. Το να συνδυάζεται η ελληνική παράδοση με την ηλεκτρονική μουσική, για κάποιους είναι καινοτομία. Προκειμένου να το επιχειρήσεις, βασίστηκες σε κάτι που προϋπήρχε; Ποιες είναι οι επιρροές σου; Ποια τα ακούσματά σου γενικότερα;
Καταρχάς, σας ευχαριστώ για την ευκαιρία να πω δυο λόγια για τη δουλειά μου 🙂
Το όλο εγχείρημα ήταν ένα αποτέλεσμα του να θέλω να κάνω κάτι που να ακούγεται φρέσκο και διαφορετικό, αλλά κυρίως κάτι που να αρέσει σε μένα. Ενδεχομένως, δανειζόμενος από τον Stephen Fry και τον Rick Rubin (και φαντάζομαι πολλούς άλλους), το ¨κοινό¨ που ήλπιζα να ικανοποιήσω είναι ο εαυτός μου, με την ελπίδα (ή το ερωτηματικό) του να μπορέσει και άλλος κόσμος να βρει κάτι ενδιαφέρον και να δεθεί με το υλικό. Όπως λένε και οι ίδιοι, έτσι δημιουργούνται οι πιο ενδιαφέρουσες δουλειές, αν όχι οι πιο αυθεντικές.
Είναι μουσική που ζύμωνε μέσα μου πολλά χρόνια. Η συνέπεια του να τρέφω μεγάλη αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική και το παραδοσιακό στοιχείο – όση επαφή και αν έχω με αυτό. Οπότε αναμφίβολα γράφτηκε σε μουσικά πατήματα που προϋπήρχαν αλλά που όμως δεν έχουν διασταυρωθεί με αυτό το τρόπο μέχρι στιγμής. Παρόμοιες διασταυρώσεις ενδεχομένως έχει κάνει η Μαρίνα Σάττι, ενώ πλέον αρχίζει και γίνεται όλο και πιο διαδεδομένο στην νεότερη γενιά, μουσικών και ακροατών, στην Ελλάδα. Γεγονός που με κάνει να είμαι περίεργος να δω πως θα εξελιχθεί το όλο ρεύμα.
Νομίζω ότι από τα ακούσματα που με επηρέασαν για να πάρει ζωή αυτός ο δίσκος θα ξεχώριζα τη ¨Βροχή από κάτω” του Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Arca και τις παλαιότερες δουλειές που έκανε τη περίοδο που βγάλανε το “EP2” με την FKA Twigs, το “Kid A” των Radiohead, τον Nicolas Jaar, τους Atoms for Peace, τους Massive Attack και τις δουλειές του Αγγελάκα με τον Βελιώτη και τον Σαδίκη. Γενικά για μένα είναι μουσική και κομμάτια που τα ακούς, και μέχρι να τελειώσουν είσαι διαφορετικός άνθρωπος. Από εκεί και πέρα είναι πολλές οι επιρροές και νομίζω θα κουράσω:)
2. Πόσο σε δυσκόλεψε η ηχογράφηση του άλμπουμ, δεδομένης της πανδημίας και των νέων, περιοριστικών δεδομένων;
Η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολεύτηκα πολύ, ή τουλάχιστον δε μου φάνηκε εμένα δύσκολο, ίσως επειδή από την αρχή ήμουν τόσο ψημένος να φέρω αυτό το εγχείρημα εις πέρας. Με τους δρόμους ανοιχτούς, λόγω μερικής καραντίνας και το γεγονός ότι πολύς κόσμος εργαζόταν από το σπίτι, σε συνδυασμό με κόσμο που διψούσε να κάνει κάτι δημιουργικό ή «κανονικό» και να βγει λιγάκι από ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, το έδαφος ήταν αρκετά εύφορο.
Επίσης, επειδή ήξερα ότι το χρονικό διάστημα που είχα, μέχρι να επιστρέψω στα ξένα ήταν περιορισμένο, το έσπρωχνα αρκετά. Έτσι νομίζω δημιουργήθηκε μια ορμή που έκανε τα πράγματα να κυλήσουν γρήγορα και ανώδυνα.
Το μόνο πράγμα που ήταν ζόρικο, ήταν η ψυχολογική και υπαρξιακή αύρα που μας περίκλειε λόγω της όλης κατάστασης. Κάτι που όμως η μουσική μας έδινε την αφορμή να ξεφύγουμε και να επικεντρωθούμε στο οτιδήποτε θετικό.
3. Ζεις στο εξωτερικό. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να διατηρήσει κανείς την ταυτότητά του (προσωπική, πολιτισμική κλπ) σε μια Μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου;
Ωραία ερώτηση. Νομίζω ότι είναι ίσως από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα και είναι γολγοθάς να το αφουγκραστεί κάνεις. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο πως αλλοιώνεται ο ορισμός της ταυτότητας μέσω της επαφής με διαφορετικά περιβάλλοντα, και από προσωπική εμπειρία, σε μια πολυμορφική και με πολύ υψηλό πληθυσμό πόλη.
Έχω παρατηρήσει ότι είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μείνει κανείς ίδιος/α ακόμα και αν προσπαθήσει. Μόνο και μόνο η βασική αλλαγή αντίληψης του περίγυρου στα πολύ πρακτικά θέματα (π.χ. Του πότε συνηθίζει να ξυπνάει κανείς, πότε τρώει, πως περιμένει στα φανάρια – στη διάβαση πεζών, τι μυρωδιές έχει εκεί που βρίσκεται κ.α.) είναι αρκετά για να κάνουν τα πράγματα που θεωρεί δεδομένα, να μην ισχύουν. Δίνεται έτσι, από τα πιο απλά πράγματα, η αφορμή να πληθύνει και να εξελιχθεί ο «εαυτός» του καθενός.
Υπάρχει από τη μία η πλευρά του να κρατιέσαι από ότι έχεις ιερό και όσιο και να μην καταδέχεσαι τίποτα διαφορετικό. Ενώ από την άλλη, η πλευρά του να αφεθείς σε κάποια ροή, και απλώς να ρέεις από χώρο σε χώρο, όπως σε μια παρτίδα μπιλιάρδου. Επίσης, καταλαβαίνεις ότι ο έλεγχος είναι μια ψευδαίσθηση, η οποία για πολλούς δίνει μια ασφάλεια, ενώ άλλοι θριαμβεύουν στη συνεχή αλλαγή και προσαρμογή. Εν τέλει πιστεύω ότι είναι θέμα της θέλησης και φαντασίας του καθενός να απορροφήσει αυτά που συμβαίνουν γύρω του/της. Ως ένα βαθμό εξελίσσεσαι συνεχώς όπου και αν είσαι. Η Νέα Υόρκη απλώς το κάνει πιο εύκολο.
4. Ίσως είναι νωρίς, αλλά έχεις κάποια εικόνα του τι εντύπωση κάνουν τα τραγούδια σου στο εξωτερικό, έτσι που ανακατεύεται η νεοτερικότητα με την παράδοση;
Μέχρι στιγμής δεν έχω κάποια μεγάλη εικόνα, μόνο το τι έχω παίξει σε φίλους και γνωστούς (πολλοί από αυτούς μουσικοί) και τα σχόλια που έχω αποσπάσει είναι αρκετά θετικά. Νομίζω η πιο κοινή αντίδραση είναι ότι το υλικό είναι ενδιαφέρον και έχει κάτι “διαφορετικό”, το οποίο δημιουργεί μια περιέργεια. Από εκεί και πέρα δε το έχω προωθήσει ακόμα στο ευρύ κοινό στην Αμερική ώστε να έχω μια πιο σφαιρική αντίδραση. Φιλοδοξώ να ξεκινήσω αυτή τη διαδικασία παρουσίασης του Lorqa στους προσεχής μήνες που θα βγάλω μια συνεργασία μου με μια καλλιτέχνιδα από το Μπρούκλιν, που είναι και σε αγγλόφωνο στίχο, και ελπίζω να λειτουργήσει ως γέφυρα στο να ακούσει κόσμος την Ελληνική πλευρά του πρότζεκτ. Πάντως ένα κοινό σχόλιο είναι ότι δεν συγκαταλέγεται στο είδος world music που συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται ένα τέτοιο είδος μουσικής σε ξένα αυτιά. Πράγμα που φαίνεται να σημαίνει ότι πολύς κόσμος ακούει “ξένες” μουσικές με μεγαλύτερη επίγνωση και παιδεία ως προς αυτές, το οποίο είναι πολύ θετικό για καλλιτέχνες που είναι εξ’ ολοκλήρου βασισμένοι σε μια γλώσσα και σε ένα συγκεκριμένο ηχόχρωμα.
5. Ποια είναι τα πλάνα σου για το κοντινό μέλλον; Πώς θα υποστηρίξεις την κυκλοφορία του άλμπουμ;
Μέχρι στιγμής η προώθηση έχει γίνει αρκετά διαδικτυακά. Πέρα από μια συναυλία το καλοκαίρι που άνοιξα για τον Παυλίδη, και μια απόπειρα επίσκεψης σε κάποια δισκοπωλεία της Αθήνας, δεν έχω κάνει κάποιο άλλο live στην Ελλάδα. Μαζεύω κοινό και φίλους μουσικούς να κάνω μερικά lives εδώ, στην ΝΥ φιλοδοξώ από Φεβρουάριο και μετά. Έχω λάβει αρκετά ζεστή ανταπόκριση για το πόσο “outsider” είμαι και αργά και σταθερά βλέπω τη μουσική να μιλάει από μόνη της, κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Από εκεί και πέρα, συνεργάζομαι με μερικούς καλλιτέχνες για να βγάλουμε δουλειές μαζί στο προσεχές μέλλον. Κάποιες θα περιλαμβάνουν αγγλικό στίχο και λίγο πιο ηλεκτρονικό ήχο. Με τη βοήθεια της “Good Heart” κάνω κάποια βήματα ώστε να διαδοθεί περαιτέρω η μουσική μου στα διάφορα μέσα επικοινωνίας.
6. Γράψε μας τα βιβλία, ταινίες, δίσκους που θεωρείς πολύτιμα κι αγαπημένα.
Φαντάζομαι όπως όλοι μας είναι μεγάλη η Λίστα. Οπότε τώρα τελευταία ->
Βιβλία / Ιδέες –
Sapiens του Yuval Noah Harari
Αόρατες Πόλεις του Καλβίνο
Οι ομιλίες του Allan Watts
Δίσκοι / Μουσική
Spiral – Darkside
Όσο κ αν δέρνει ο άνεμος – Αγγελάκας, Ξυλούρης, Βελιώτης, Χεραίτης
Οι καινούριες δουλειές του Floating Points και ο δίσκος με τον Pharoah Sanders
Ταινίες
The Northman
Don’t look up
Το άλμπουμ αυτό δε θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί με αυτό τον τρόπο δίχως την πολύτιμη συμμετοχή όλων των συντελεστών: Lah Porella (φωνητικά), Ξενοφών Καρύδης (Μπουζούκι), Πάνος Σκουτέρης (θρακιώτικη γκάιντα, ηπειρώτικο καβάλ, τσαμπούνα από την Κάρπαθο & κλαρίνο), Βασίλης Τεντολούρης (Τζουρά στη «Φωτιά»), Ανδριάνα Νάσσου (Artwork), Μελίνα Ξενάκη (Ceramic Ram Desing), Δημήτρης Ρομανίδης (engineering/tracking), Ελένη Μάλτα (mixing/mastering).
O Lorqa, εκτός από την δημιουργία και την ερμηνεία των τραγουδιών, έπαιξε τα υπόλοιπα όργανα, έκανε το electronic programming και συμμετείχε στις μίξεις. Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στο Tube Sound Recordings στην Αθήνα, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2021.
Το «Από Μακριά» είναι μια ανεξάρτητη κυκλοφορία και είναι διαθέσιμο ψηφιακά σε όλες τις πλατφόρμες.
Ακούστε το: Spotify / YouTube / Bandcamp
Δείτε το video για το “Όνειρο”:
Δείτε το video για το “Στις Εκβολές του Ποταμού” (acoustic version):
