Έβρεξε πάλι. Με το “πάλι” δεν εννοώ ότι διανύουμε περίοδο παρατεταμένων βροχοπτώσεων. Απλά, κάθε φορά που βρέχει, δεν το αισθάνομαι σαν κάτι το καινούργιο, σαν κάτι, ας πούμε, που δεν το περιμέναμε ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα του.
Πρωτοβρόχια. Το πρώτο συνθετικό της λέξης μοιάζει αστείο, ίσως και εκνευριστικό, σίγουρα παράλογο. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε τον παραλογισμό της έννοιας της Πρωτοχρονιάς. Καλά, το “Πρωτομηνιά” είναι μαζί γελοίο κι εξοργιστικό.
Ανά τακτά, λίγο πολύ, διαστήματα οι ουρανοί ανοίγουν και γονιμοποιούν τη γη, μπας και φυτρώσει τίποτα, όπου, τέλος πάντων, έχει απομείνει γόνιμο χώμα. Επίσης, γεμίζουν τις δεξαμενές, φυσικές και τεχνητές, για να μη σκάσουμε από τη δίψα, καθώς και να μη ζέχνουμε από τον ιδρώτα που λεκιάζει την επιδερμίδα μας. Από την άλλη, αν κάποιος άτυχος βρίσκεται χωρίς στέγη ή κάποιο κάλυμμα, τα πράγματα δεν είναι καλά. Το κρύο, ακόμη, λόγω της υγρασίας, διαπερνά το σώμα – “περονιάζει” τι όμορφη, λέξη, πόσο ταιριαστή, αληθινή εικονοποιεία – και φτάνει μέχρι το κόκαλο.
Για κάποιο λόγο αυτό το φυσικό φαινόμενο, με ευεργετικές συνέπειες σε πρακτικά ζητήματα, σχετικά με την επιβίωσή μας – ανθρώπων και ζώων – βγάζει μια διάθεση ποιητική, ρομαντική, κάποιες φορές στοχαστική. Υπάρχουν και εκείνοι των οποίων η διάθεση χειροτερεύει λόγω της βροχής, και φτάνει στα όρια της θλίψης. Όλα αυτά, όμως, προκαλούνται από ένα τελείως φυσιολογικό μετεωρολογικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει ο Νεφεληγερέτης Ζευς ή κάποιος άλλος βροχοποιός θεός.
Εδώ είναι αναγκαία μια παρέκβαση: ταυτίζομαι με την άποψη του Επίκουρου, ότι οι θεοί/ ο Θεός ως ανώτερο όν δεν ασχολείται με ταπεινά, επίγεια και ανθρώπινα. Δεν ενδιαφέρεται να μας στείλει κάποιο μήνυμα ή, πολύ περισσότερο, να μας πειράξει τις εργοστασιακές ρυθμίσεις, τις σχετικές με την συναισθηματική, διανοητική, ψυχική ή άλλη κατάσταση.
Σκοπός αυτής της παρέκβασης ήταν να καταδείξω ότι δεν υπάρχει στη βροχή κάποιο περιεχόμενο μεταφυσικό ή δεν ξέρω τι ώστε να υπάρχει ανάγκη να νοηματοδοτηθεί. Βρέχει. Αυτό είναι όλο. Ναι, μετά τη βροχή το χώμα μυρίζει ωραία. Ωραία μυρίζει και η αυγοκομμένη κοτόσουπα με κριθαράκι ή με ρύζι. Αυτήν θα την φάμε πολλοί, το χώμα κανείς (θέλω να πιστεύω, τουλάχιστον). Όπως το βλέπω, από τη μεριά μου, περισσότερο δίκιο θα έχουμε να νοηματοδοτήσουμε την αχνιστή κοτόσουπα στο τραπέζι της κουζίνας, παρά τα λεγόμενα “πρωτοβρόχια”. Απλά βρέχει.
Ανώνυμος ο Ορθολογιστής
