Την Πέμπτη 6 Μαΐου του 1976, ο Βασίλης Χατζηπαναγής, ο πιο τεχνίτης και ο πιο φαντεζί Έλληνας παίκτης, ο «Νουρέγιεφ» των γηπέδων, αγωνίστηκε για πρώτη αλλά και τελευταία φορά με την εθνική ανδρών της χώρας μας σε φιλικό παιχνίδι με την Πολωνία που έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο. Δεν αγωνίστηκε άλλη φορά με την εθνική Ελλάδος γιατί όταν ζούσε με την οικογένειά του στην Τασκένδη είχε αγωνιστεί στην ολυμπιακή ομάδα της Ρωσίας. Ενώ στην ΟΥΦΑ και στη ΦΙΦΑ υπήρχε το δεδικασμένο με την περίπτωση Πούσκας που αγωνίστηκε με τις εθνικές ομάδες Ουγγαρίας και Ισπανίας, η ΕΠΟ δεν έκανε καμία απολύτως ενέργεια. Οι τότε άνθρωποι της ΕΠΟ ανήκαν στη δεξιά παράταξη και δεν ήθελαν στην εθνική ομάδα τον Βασίλη Χατζηπαναγή, επειδή ήταν αριστερός ο πατέρας του και μετά τον εμφύλιο πήγε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρωσία! Είναι μια πικρή αλήθεια που όλοι την ξέρουν, αλλά λίγοι την λένε. Άφησαν την εθνική ομάδα χωρίς τον Χατζηπαναγή, τον τεράστιο αυτόν ποδοσφαιριστή που αν έπαιζε σήμερα θα ήταν ανώτερος και από τον Μέσι, από τυφλό κομματικό πάθος. Ο ίδιος ο Χατζηπαναγής είχε πει: «Πιστεύω ότι όσον αφορά την εθνική ομάδα πλήρωσα και τα πολιτικά φρονήματα του πατέρα μου, ο οποίος ήταν αριστερός μέχρι το τέλος της ζωής του. Είχα πάει πολλές φορές στην Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Σοβιετικής Ένωσης και ρωτούσα γιατί δεν μπορώ να παίξω στην Ελλάδα. Εκείνοι μου έλεγαν ότι το χαρτί που ζητούσε η ΕΠΟ, με το οποίο θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι λανθασμένα με χρησιμοποίησαν στην εθνική τους ομάδα, δεν μπορούσε να δοθεί γιατί τότε η Ολυμπιακή Επιτροπή θα ζητούσε πίσω το χάλκινο που πήραν στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ, αφού για την πρόκριση της Σοβιετικής Ένωσης είχα αγωνιστεί ως βασικός σε όλα τα παιχνίδια των προκριματικών. Μου είχαν πει ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να ζητήσει να γίνει ένα ειδικό δικαστήριο, στο οποίο θα αποδείκνυαν ότι οι γονείς μου είναι Έλληνες -όπως και ήταν- και έτσι θα μπορούσα να αγωνιστώ με την Εθνική Ελλάδας, όμως αυτό δεν έγινε ποτέ».
Βαγγέλης Γυφτόπουλος