Δυο ποιήματα για την Κυριακή 3

«Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος…»

Όλα περνούν κι όλα μένουν,
αλλά δικό μας είναι το να περνάμε
να περνάμε κάνοντας δρόμους,
δρόμους πάνω στη θάλασσα.
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα,
ούτε ν’ αφήσω στη μνήμη
των ανθρώπων το τραγούδι μου.
Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους,
τους αβαρείς και αβρούς,
σαν σαπουνόφουσκες.
Μ’ αρέσει να τους βλέπω να ζωγραφίζονται
από ήλιο και πορφύρα, να πετάνε
κάτω από το γαλανό ουρανό, να πάλλουν
κι αμέσως να σπάνε…
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα…
Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα.

Αντόνιο Ματσάδο

(μτφρ. Βασίλης Λαλιώτης)

«Υπάρχει..»

Υπάρχει το Χαμόγελο της Αγάπης
Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο της Απάτης
Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο των Χαμόγελων
όπου τα δυο αυτά Χαμόγελα συναντώνται

Κ’ υπάρχει ο μορφασμός του Μίσους
Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός του Χλευασμού
Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός των Μορφασμών
Που προσπαθείς μάταια να ξεχάσεις

Γιατί τρυπάει ως μέσα τα φυλλοκάρδια
Και χώνεται βαθιά μες στην Ψυχή σου
Κι ούτε Χαμόγελο δεν άνθησε κανένα
Παρά ένα Χαμόγελο μονάχα

Ανάμεσα στο Λίκνο και τον Τάφο
Μπορεί να υπάρξει ένα Χαμόγελο μονάχα
Μα σαν χαμογελάσεις έστω μια φορά
Σε κάθε αθλιότητα θα βάλεις τέλος

Ουίλιαμ Μπλαίηκ

(μτφρ. Κώστας Λάνταβος)

Τα δύο ποιήματα αλιεύτηκαν από τον ιστότοπο mpampis-kiriakidis.blogspot.com