Ο Σάκης Σκούρας ήταν ένας ευγενικός και καλλιεργημένος άνθρωπος. Πάντοτε σε χαιρετούσε με ένα πλατύ χαμόγελο, ποτέ δεν θυμάμαι να τον βλέπω θυμωμένο ή αγενή. Συναντιόμασταν συχνά, καθώς είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα: ροκ μουσική, αλτέρνατιβ, ελληνικό ροκ, την ΑΕΚ, και εύλογα είχαμε κοινά στέκια. Πάντα ρωτούσε ο ένας τον άλλο, τι καινούργιο άκουσες, με ρώταγε αν είχα πάει σε καμιά καλή συναυλία – είχα φύγει πρώτος για σπουδές στην Αθήνα, στην μεγάλη πόλη. Θυμάμαι να τον συναντάω μια φορά στην Μόντους – σημερινό Καφέ Μητρόπολις. Καθόταν στο μπαρ κι έπινε το ρόφημά του και μου έλεγε πόσο του άρεσε ο τότε καινούργιος δίσκος από Ξύλινα Σπαθιά, και πως αγαπημένο του τραγούδι από τον δίσκο ήταν ο “Βροχοποιός” – μιλάμε για 26 χρόνια πίσω και σήμερα (χθες) μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η ανάμνηση…
Ο Σάκης ήταν ένας γλυκός κι ευαίσθητος άνθρωπος. Πάντα ήταν με τον αδύναμο και ο ίδιος ποτέ δεν ήθελε να φορτώσει τον άλλο με τα δικά του. Ο Σάκης ήταν ένας άνθρωπος αγαπητός σε πολύ κόσμο και δικαιολογημένα. Θα τον θυμάμαι για το χαμόγελό του, την καλοσύνη του και το γνήσιο νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο. Θα μου λείψει η παρουσία του, κι ας είχαμε χαθεί, μιας και κατοικούσε στη Λευκάδα. Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του.
Κ.Μ.
