- 1989 “The Stone Roses” The Stone Roses
Σε κάποιο τεύχος του ΠΟΠ και ΡΟΚ είχα διαβάσει ότι “τα 90ς ξεκίνησαν όταν εμφανίστηκαν στο Top of The Pops οι Stone Roses”. Για όσους δεν ξέρουν Top of The Popsλεγόταν μια εκπομπή στην τηλεόραση του BBC που για δεκαετίες πρόβαλε τα συγκροτήματα που έκαναν επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σαν δήλωση δεν ήταν υπερβολική μιας και τα περισσότερα βρετανικά ποπ ροκ συγκροτήματα της Βρετανίας στα 90ς (η περίφημη Brit Pop) έκαναν ό,τι και η μπάντα από το Μάντσεστερ: έφτιαχναν τραγούδια με επιρροές από τους Beatles, Byrds, Kinks κλπ. Στην ουσία οι Stone Roses ήταν περήφανοι αναβιωτές των βρετανικών (κυρίως) 60ς. Διέθεταν έναν κιθαρίστα που έπαιζε παπάδες (John Squire), έναν μπασίστα κι έναν ντράμερ που συνεννοούνταν άψογα και βάζαν την μαύρη φανκιά στην εξίσωση (Mani και Reni), κι έναν τραγουδιστή που κάποτε κάποιος μουσικοκριτικός αποκάλεσε “τον πιο αδιάφορο τραγουδιστή στην ποπ από την εποχή του Simon LeBon των Duran Duran”, που ήταν, όμως, τέτοιο τσογλάνι που δεν τον ένοιαζε καθόλου (Ian Brown). Σοβαρά τώρα ο δίσκος είναι υπέροχος, οι επιτυχίες του ακόμα παίζονται στα “ιντι” μαγαζιά, ενώ η επιρροή και η σπουδαιότητά του παραμένει αναγνωρισμένη.
Τότε όλοι πίστευαν ότι οι Stone Roses θα κατακτούσαν το σύμπαν. Δυστυχώς, ήταν τόσο παρτάλια που κάναν πέντε χρόνια να βγάλουν τον δεύτερο δίσκο “The Second Coming” (“Η Δευτέρα Παρουσία” …είχαν χιούμορ πάντως). Ο δίσκος ήταν πολύ καλός, αλλά οι ροκ κριτικοί και το ίντι κοινό δυσανασχέτησαν καθώς ο ήχος τους ήταν πλέον επηρεασμένος από το αμερικάνικο ροκ προηγούμενων δεκαετιών και από τους Led Zeppelin. Σύντομα διαλύθηκαν και ακολούθησαν ο καθένας την πορεία του. Κάποια στιγμή στον 21ο αιώνα τα ξαναβρήκαν, κάναν πολλές πετυχημένες συναυλίες (ένσημα;;) και το παραμύθι έληξε όμορφα κι ωραία.
Σε κάθε περίπτωση ο πρώτος τους δίσκος, που τιτλοφορείται απλά με το όνομα της μπάντας, παραμένει κλασικός με την πλήρη σημασία της λέξης. Συνιστάται κάθε ακρόαση!
