Από παλιά συνηθίζεται στο τέλος κάθε χρονιάς να κάνουμε, ο καθένας και η καθεμιά ξεχωριστά κάποιον απολογισμό. Όσοι μεγαλώσαμε ξεκοκαλίζοντας τα μουσικά περιοδικά της εποχής, περιμέναμε πώς και τι την λίστα με “τα καλύτερα” της εκάστοτε χρονιάς. Μεγαλώνοντας μάθαμε πώς ο όρος αυτός είναι σχετικός, καθώς το “καλύτερο” του ενός συχνά είναι η “σούπα” του άλλου. Δεν θα μπω στην παγίδα να αξιολογήσω τις μουσικές κυκλοφορίες της χρονιάς που μας άφησε. Άλλωστε, δεν διαθέτω τις απαραίτητες γνώσεις για οποιαδήποτε ανάλυση ενός μουσικού έργου. Θα μοιραστώ μαζί σας, σκόρπια, λίγες στιγμές που κρατάω. Και στο τέλος θα ακολουθήσει μια λίστα δέκα έξι τραγουδιών που έμειναν στο μυαλό και την καρδιά μου (πολύ) μετά την ακρόαση. Πάμε λοιπόν!
Τα Backyard Sessions της Miley Cirrus. Όπου η μεγάλη ποπ σταρ, τον καιρό της καραντίνας βιντεοσκόπησε διασκευές κλασικών τραγουδιών στην πίσω αυλή του σπιτιού της. Τραγούδια που κινούνται από το αλτέρνατιβ των 90ς, μέχρι την κλασική τζαζ. Τα ενορχήστρωσε η ίδια, πληρώνοντας τους μουσικούς που την συνόδευσαν, και άφησε πολλή κόσμο άφωνο με τις επιλογές της, όσο και με τις απίστευτες ερμηνείες της.
Οι δίσκοι των Dry Cleaning και των Wolf Alice, δύο ροκ συγκροτημάτων από το Νότιο και το Βόρειο Λονδίνο αντίστοιχα. Διαφορετικός ήχος από το κάθε σχήμα, τελείως διαφορετικής λογικής οι δύο ερμηνεύτριες: η Florence απαγγέλει μια συρραφή από άσχετες μεταξύ τους προτάσεις, με απαθές ύφος, ενώ η μπάντα από πίσω κεντάει θυμίζοντας άλλοτε new wave/post punk και άλλοτε κάποιες ιντυ βρετανικές μπάντες σαν τους Life Without Buildings. Τώρα σε φώτισα, θα μου πεις…η ουσία είναι ότι οι Dry Cleaning βαράνε ωραία! Οι Wolf Alice από την άλλη είναι σαφώς πιο μελωδικοί, πού και πού βαράνε, αλλά κυρίως επιλέγουν να κρατούν χαμηλά τις εντάσεις, κερδίζοντας σε συναίσθημα. Τι συνδέει τις δύο μπάντες; Το γεγονός ότι τα άλμπουμς τους τα έχω απολαύσει ολόκληρα πολλές φορές φέτος, κάτι που συμβαίνει σπάνια εδώ και χρόνια.
Η ελληνική σκηνή. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, για άλλη μια χρονιά. Αναφέρω ονομαστικά τα ακόλουθα ονόματα που μου προσέφεραν ευχαρίστηση με τα τραγούδια τους: Some of us (indie folk), 2 Headed Dogs (Garage Punk’n’Roll made in Preveza), Mechanical feat. Thekla Tselepi (industrial-synth), Strawberry Pills (guitar-synth), η συνεργασία του Παιδί Τραύμα με τον Φοίβο Δεληβοριά (ίσως το ομορφότερο τραγούδι της χρονιάς) και η Νεφέλη Φασουλή (δίσκος σε τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά.
Η Νεφέλη Φασουλή. Φέτος έπαθα πλάκα με αυτή την τραγουδίστρια που μπορεί και τραγουδάει τέλεια από τζαζ μέχρι βαρύ λαϊκό. Και διαθέτει μια εξωτερική εμφάνιση που προσωπικά με παραπέμπει στην αλησμόνητη Φλέρυ Νταντωνάκη.
Ο δίσκος των CHVRCHES και ιδίως το ντουέτο με τον Robert Smith (The Cure). Δεν μπορώ να το περιγράψω. Απλά Ρομαντισμός που μαγεύει.
Η επιστροφή των Black Keys στις μπλουζ ρίζες τους. Συναντήθηκαν στο στούντιο με βετεράνους μπλουζ μουσικούς και μας προσέφεραν έναν δίσκο με διασκευές σε τραγούδια από το Δέλτα του Μισισιπή!
Το “Ok Human” των γλυκύτατων Weezer. Ένας δίσκος με την συνταγή των Beatles, με σύνολο από έγχορδα και ένα σωρό πανέμορφα ποπ διαμάντια, έστω μιας άλλης εποχής!.
Και άλλα πολλά, αλλά ας μην το παρακάνω.
Κάτι τελευταίο: Μην ακούτε τις Κασσάνδρες, πάντα έβγαινε και πάντα θα βγαίνει καλή μουσική.
Κώστας Μαζιώτης
