Κακά τα ψέματα, στην ελληνική κοινωνία οι μουσικοί αντιμετωπίζονται σαν χομπίστες, και αυτό είναι το καλό σενάριο. Κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί πόσα χρόνια σκληρής κι επίπονης μελέτης, πόσες απογοητεύσεις και άλλα εμπόδια απαιτούνται να ξεπεραστούν, προκειμένου ένας άνθρωπος να είναι σε θέση να δηλώνει μουσικός. Πριν κάμποσο καιρό, χαζεύοντας στο φατσοβιβλίο έπεσα σε μια ανάρτηση που με ταρακούνησε. Είναι μια ανάρτηση της πολύ καλής φίλης Λίας ή, όπως υπογράφει καλλιτεχνικά, Lia Hide. Η Λία με το συγκρότημά της, αλλά και πριν τη σύστασή του, μέχρι σήμερα μετρά απίστευτα χιλιόμετρα ηχογραφήσεων και ζωντανών εμφανίσεων σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είναι ένας άνθρωπος του οποίου η γνώμη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα της ζωής ενός ενεργού μουσικού. Να σημειωθεί, επιπλέον, ότι διδάσκει την τέχνη της και σε ωδεία. Αφού πήρα την άδειά της, προχωράω στην αναδημοσίευση της ανάρτησής της. Όσοι και όσες έχουν πει σε μουσικό την φράση “τι σε νοιάζει; εσύ το κάνεις για το κέφι σου”, διαβάστε ώστε να αποκτήσετε μια ιδέα των υποχρεώσεων των επαγγελματιών μουσικών. Ευνόητο είναι πως αντίστοιχες καταστάσεις ισχύουν σε κάθε μορφή τέχνης.
ασυναρτησίες:
διάβαζα που λέτε μεταξύ άλλων, για 2-3 νέες γυναικοκτονίες, εννοείται για πολιτική, για το εργοστάσιο με τα σκυλάκια στα Λιόσια, για την Astrud Gilberto που πέθανε, και για τον Lewis Capaldi που ακυρώνει λέει όλες τους τις εμφανίσεις μέχρι το Glastonbury, ενώ έχω να κοιμηθώ 3 μέρες από απαράδεκτους εφιάλτες, στους οποίους, γελάστε όσο θέλετε, βλέπω ότι δεν προλαβαίνω προθεσμίες, ότι δεν έστειλα εκείνο το μεηλ που έπρεπε κι ότι έχασα την ευκαιρία να συνεργαστώ με εκείνο τον booker/manager/promoter και τώρα πάει, έφυγε το τρένο. -εννοείται ότι σκέφτηκα, α, ρε Λούη, ας είχα κι εγώ τις ευκαιρίες σου και θα πήγαινα και ζόμπι από την κούραση σε όλα. but wait.
Στο φετινό Athens Music Week το τελευταίο panel που παρακολούθησα ήταν για το burnout των ανθρώπων στην μουσική και νομίζω ότι από εκείνο το μεσημέρι υποφέρω από τύψεις, κι αυτό είναι που μου φταίει πιο πολύ. Γιατί τα είπα, και μοιράστηκα μια ιστορία για ένα βράδυ που έπαθα έναν μούρλια νευρικό κλονισμό on stage, από την κούραση, αλλά, ξέχασα να πω, πως αυτό που πραγματικά είναι το χειρότερο που συμβαίνει, κι εδώ δένουν όλα τα άνωθεν, είναι πως εδώ, οι καλλιτέχνες, είναι άνθρωποι που δουλεύουν συνεχώς, ενώ αμείβονται μόνο για ένα ελάχιστο ποσοστό από τις πραγματικές ώρες εργασίας τους. Συ – νε – χώς. Και δεν μιλάμε για τις πρόβες, άστε το αυτό, να το πάρει το ποτάμι. ούτε για τις μέρες και τα χρόνια που μας πήραν οι τεχνικές κι οι δεξιότητές μας να γίνουν αρκετές, αν γίναν, ούτε για αυτά μιλάμε.
μιλάμε για όλες τις ώρες που δουλεύουμε ασταμάτητα να προωθήσουμε την δουλειά μας, να στείλουμε συγκεκριμένα και προσωπικά μεηλ, που ΔΕΝ θα απαντηθούν, ΠΟΤΕ, μιλάμε για τις προσπάθειες να βρεθούμε με έναν παράγοντα να εξηγήσουμε τι κάνουμε, που δεν έπιασε τόπο ή έγινε, ΠΟΤΕ, για αφίσες που φτιάχτηκαν για live που δεν έγιναν, για βίντεο που δεν είδε κανείς, και ναι, για τα άλμπουμ που ποτέ δεν ακούγονται ολόκληρα, για μίξεις που πετάχτηκαν, για τραγούδια που δεν θα δουν ποτέ τον κόσμο, για συνεντεύξεις, για προωθητικές εμφανίσεις και guest σε λάιβ και για ένα βουνό, ένα σιδηρόδρομο, έναν ωκεανό ασταμάτητα τέτοια. Και μετά θυμήθηκα το φεστιβάλ στην Γαλλία, που όταν μου εξηγούσαν τα της πληρωμής, στα μέηλ που ανταλλάσσαμε, μια από τις προτάσεις έγραφε, we are musicians, it’s a job, and there’s a legal frame around it, we get insurance, we take it seriously. τι να τους πεις κι αυτούς; πόση η κούραση; “δυο κιλά η φέτα κυρία, να τ’ αφήσω;”
Χθες το βράδυ γυρίζοντας από την δουλειά είδα στον δρόμο την Ελένη Φιλίνη. Ήταν μια κούκλα, ειλικρινά ήταν τόσο πανέμορφη, περπατούσε και έλεγε στο τηλέφωνο, “αυτός θα το ξέρει να το κάνει αυτό λογικά ε?” και σκέφτηκα, α την γλυκούλα, κι αυτή καμία δουλειά θα κανονίζει, κι ένιωσα συμπαράσταση, χι χι, πού ξέρετε τώρα ε; θα μπορούσε να μιλάει για κάποιον υδραυλικό, γιατί της τρέχει το καζανάκι.
και όλα χόρεψαν γαϊτανάκι στο κεφάλι μου, η Astrud, o Capaldi, τα μέηλ, τα κουταβάκια, η ωραία Ελένη, οι συμπεριφορές από κάτι γύπες εκεί έξω, προς έμενα το γυναικάκι, όλα χορεύαν σε ένα μεγάλο χαρούμενο Glastonbury, γύρω-γύρω-όλοι.
Αυτό το σεντονάκι λοιπόν. Ηθικό διδαγματάκι; Τίποτις. it ain’t over till it’s over που λέει κι ο Λένυ.
Καλά είμαι, μην σας μέλει, θα σας ετοιμάσω κι ένα ωραίο βιντεάκι με ομορφιές αφού η περιοδεία έρχεται στο τέλος της, κι όλα είναι καλά κι ευτυχισμένα, μην με ακούτε, εξάλλου θα το σβήσω το ποστ, σύντομα, σιγά και μην δώσουμε δικαιώματα ότι είμαστε άνθρωποι κι έχουμε αδυναμίες, ντε.
https://www.youtube.com/@liahide
