Η ταινία “Bullitt” είναι ένα νεονουάρ – αυτά που λέμε αστυνομικά – με πρωταγωνιστή τον Steve McQueen. Γυρίστηκε το 1968 σε παραγωγή των εταιριών Solar Productions (του Steve McQueen) και Warner Bros – Seven Arts. Ήταν η πρώτη αμερικάνικη ταινία του Βρετανού σκηνοθέτη Peter Yates, και βασίζεται στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Robert L. Fish “Mute Witness”.
Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι η καταπληκτική, σχεδόν δεκάλεπτη, σκηνή όπου ο κεντρικός χαρακτήρας υπαστυνόμος Frank Bullitt, οδηγώντας μια Ford Mustang, καταδιώκει δυο πληρωμένους δολοφόνους μέσα σε ένα Dodge Charger. Η σκηνή αυτή μετά από τόσα χρόνια παραμένει φρέσκια και συναρπαστική χάρη στο γεγονός ότι γυρίστηκε σε δρόμους του Σαν Φρανσίσκο – και όχι σε κάποιο στούντιο – και, προπαντός χάρη στην επεξεργασία του ήχου (γκάζια, φρεναρίσματα κτλ) και το μνημειώδες μοντάζ, για το οποίο υπεύθυνος ήταν ο Frank P. Kelner, και για το οποίο η ταινία βραβεύτηκε με το Όσκαρ για το Καλύτερο Μοντάζ (επίσης ήταν υποψήφια και για τον Καλύτερο Ήχο.
Γενικά η ταινία μπορεί να σε κερδίσει με την ρεαλιστική ή, καλύτερα, αληθοφάνεια των σκηνών. Δόθηκε μεγάλη σημασία στην πιστή αποτύπωση των διαδικασιών που ακολουθούνται από την Αστυνομία του Σαν Φανσίσκο σε περιπτώσεις προστασίας μαρτύρων, και σε έρευνες για δολοφονίες. Ακόμα και στις σκηνές στο χειρουργείο και την Εντατική, χρησιμοποιήθηκαν αληθινοί γιατροί και νοσοκόμες.
Τέλος, σε κερδίζει ο Steve McQueen. Είναι τόσο κουλ στο φακό, σε κάθε σκηνή που απλά υποκλίνεσαι. Εξαιρετικός και ο Robert Vaughn, στο ρόλο του φλεγματικού πολιτικού που όλο πάει κόντρα στον Bullitt, λόγω – αμοιβαίας – καχυποψίας και αντιπάθειας. Δημιουργείται από τον ανταγωνισμό τους ένα ενδιαφέρον δίδυμο αντιπάλων, με διαφορετικές καταβολές, στοχεύσεις και ηθικές αρχές.
Η μουσική, τώρα, του Αργεντινού συνθέτη Lalo Schifrin είναι πέρα για πέρα απολαυστική. Για τις συνθέσεις του ο Schifrin βασίστηκε, ως συνήθως, στο αμερικάνικο τζαζ στυλ. Παρόλα αυτά ο ήχος στο σάουντρακ, πέρα από τζαζ, είναι και αρκετά γκρουβάτος, ενώ η τζαζ κιθάρα θυμίζει κιθαρίστες όπως ο Wes Montgomery και ο Grant Green. Αξίζει να σημειωθεί πως οι ηχογραφήσεις της μουσικής επένδυσης της ταινίας, διαφέρουν από εκείνες που αποτυπώθηκαν στον δίσκο βινυλίου. Ο λόγος είναι ότι ο παραγωγός του δίσκου με το σάουντρακ ήθελε έναν ήχο με “πιο ποπ κατεύθυνση”. Δεν γνωρίζω τι είχε στο νου του, αλλά ο ήχος και οι συνθέσεις είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Η ταινία πήγε πολύ καλά σε ότι αφορά στην αποδοχή από το κοινό, και δέχτηκε επαινετικές κριτικές. Θεωρείται πλέον κλασική, η σκηνή με την καταδίωξη των δύο αμαξιών, θεωρείται, εκτός από κλασική, επιδραστική επίσης, ενώ έχει καταχωρηθεί στην Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου, στο Εθνικό Αρχείο Ταινιών, ως “πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντική”
