“Bullet train” film review – Από την Χριστίνα Μίχου

Bullet train
Ιαπωνία του σήμερα. Επαγγελματίας δολοφόνος με το παρατσούκλι Ladybug, μπαίνει σε τρένο υψηλής ταχύτητας με το προσωνύμιο bullet train με σκοπό να αποσπάσει χαρτοφύλακα αγνώστου περιεχομένου.
Στο τρένο βρίσκονται άλλοι τέσσερις εκτελεστές που θέλουν τον χαρτοφύλακα για δικούς του σκοπούς ο καθένας.
Πολλές φορές όταν μιλάμε για ταινίες του συγκεκριμένου είδους, στο μυαλό μας έρχεται το Pulp Fiction του Ταραντίνο και το Δυο Καπνισμένες Κάνες του Γκάι Ρίτσι κι όχι άδικα.
Εν συντομία λοιπόν, έχοντας δει αρκετές τέτοιες ταινίες, μοιραία κάνεις τη σύγκριση και διερωτάσαι υπήρχε λόγος γι’ άλλη μια τέτοια ταινία;
Η απάντηση είναι ότι διαδραματίζεται σε τρένο (αυτή είναι η καινοτομία) κι ότι έχει πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ που είναι κι ο μόνος λόγος που πήγα να δω την ταινία, και κατά την ταπεινή μου γνώμη, η περσόνα του δίνει μια ένεση φρεσκάδας σε ένα υπερφορτωμένο φιλμ αναβίωσης των ταινιών δράσης από τις αρχές των 00’ς.
Ένας Μπραντ Πιτ που αποδεικνύει για ακόμα μια φορά (όπως στο Once Upon a time in Hollywood) πόσο cool μπορεί να είναι και πόσο του ταιριάζουν οι κωμικές ταινίες.
Η ταινία τώρα, έχει ένα υπερφορτωμένο σενάριο που κάπου στα μισά άρχισε να με κουράζει με τα συνεχόμενα plot twists και την εξεζητημένη πλοκή της.
Βέβαια οι λάτρεις του είδους δε θα κουραστούν καθόλου, γιατί είναι ένα φιλμ με φουλ χορταστικό ρυθμό σε δράση, εξωφρενική βία ιαπωνέζικων manga, ατάκες και σκηνές απίστευτων οπτικών εφέ, μπόλικο θανατικό, δυνατή μουσική και αρκετές cameo εμφανίσεις μεγάλων σταρ.
Ότι πρέπει για απόλαυση σε θερινό σινεμά, αλλά και για κλειστή αίθουσα (χάνει πολύ να της δεις σε μικρή οθόνη)!

Χριστίνα Μίχου