Μετά το «La La Land», ο Ντέιμιεν Σαζέλ (σκηνοθέτης του Whiplash και First Man)υπογράφει έναν ακόμα φόρο τιμής στον κινηματογράφο.
Μισή ώρα πριν πέσει ο τίτλος της ταινίας μεταφερόμαστε σε ένα πριβέ πάρτυ σε μια απομονωμένη έπαυλη. Ζωντανή τζαζ από μια ξεσηκωτική μπάντα μαύρων μουσικών, σαμπάνια ρέουσα, ναρκωτικά άφθονα, χορός παγανιστικής τελετής, βίτσια, κακοποιήσεις, εκβιασμοί κι ένας ελέφαντας! Βρισκόμαστε στο Χόλυγουντ, αρχές δεκαετίας του 20 σε μια εκκολαπτόμενη βιομηχανία κινηματογράφου. Σε αυτό το σύμπαν θα συναντηθούν ένας σούπερ σταρ του βωβού κινηματογράφου (ένας ώριμος ερμηνευτικά Μπραντ Πιτ), μια ξετσίπωτη στάρλετ που επιθυμεί διακαώς να γίνει διάσημη (Μάργκο Ρόμπι), ένας μαύρος τζαζ μουσικός κι ένας Μεξικάνος μετανάστης-παιδί για όλες τις δουλειές που θέλει να ανέλθει κοινωνικά, εισβάλοντας στο πλήρωμα των κινηματογραφικών γυρισμάτων. Όλα αυτά συμβαίνουν λίγο πριν την έλευση της «κατάρας» του ήχου στον κινηματογράφο. Μετά το The Jazz Singer (1927) την πρώτη ομιλούσα ταινία, όλα αλλάζουν.
Ο Σαζέλ αντλώντας πληροφορίες από το βιβλίo Hollywood Babylon (1959) έγραψε ένα πρωτότυπο σενάριο πικρίας, θυμού και απομυθοποίησης συμβόλων, που αντανακλά και στο σήμερα και γύρισε μια πληθωρικότατη και, ίσως, την εντυπωσιακότερη ταινία της χρονιάς, παρά την τρίωρη και βάλε διάρκειά της (αποτρεπτικός παράγοντας για πολλούς να πάνε να δουν την ταινία). Σαν το Singing in the rain που κρατά περίοπτη θέση στο φινάλε της ταινίας, το φιλμ μιλά για το τέλος μιας εποχής που έκανε τον κύκλο της και την μετάβαση σε μια άλλη.
Λίγο πριν το τέλος μεταφερόμαστε σε μια σκοτεινή αίθουσα στα 1952 με ένα καταπληκτικό μοντάζ εμβληματικών σκηνών από ταινίες ως φόρο τιμής στην ιστορία του κινηματογράφου. Είναι μια ταινία για όσους αγαπούν το σινεμά και την ιστορία του και όσους λατρεύουν την μαγεία της 7ης τέχνης! Οι υπόλοιποι απλά προσπεράστε…
Χριστίνα Μίχου
