To 2006 η μουσική σκηνή της Βρετανίας ζούσε σε μια ευδαιμονία που προκαλούσαν μπάντες που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ξεπατίκωναν ξεδιάντροπα τον ήχο των Blondie, Talking Heads, Gang of Four, άντε και των Clash. Αν πρέπει να μπει μια ταμπέλα, ας είναι Ποπ – Πανκ. Από εκείνες τις μπάντες δεν είχε καμία διάρκεια. Αντίθετα, μια παρέα από 18άχρονα αλάνια από το Σέφιλντ, αφού προετοίμασαν το έδαφος μοιράζοντας τα ντέμο τους δωρεάν μέσω του διαδικτύου, και έχοντας παίξει σε κάθε μεριά του Ηνωμένου Βασιλείου, έκαναν το μεγάλο μπαμ. Όλα τα σινγκλς από το πρώτο τους άλμπουμ “Whatever people say I am, that’s what I’m not”, καρφώθηκαν στην κορυφή του UK Chart. Φυσικά, το ίδιο ίσχυσε και για το άλμπουμ. Τα τραγούδια τους ήταν νευρώδη, γκαζωμένα και με στίχους για τσαμπουκάδες μεταξύ εφήβων, ιστορίες από τη νύχτα και γενικά, ιστορίες από τη ζωή τεσσάρων εφήβων στο Σέφιλντ. Από κει και ύστερα οι Arctic Monkeys εκτινάχθηκαν. Συνέχισαν να βγάζουν σπουδαίους δίσκους – μάλιστα συνεργάστηκαν και με τον Josh Homme των Queens of The Stone Age. Συνέχεια αλλάζουν των ήχο τους – όχι απότομα, ούτε δραστικά, αλλά σταδιακά. Διατηρούν την επαφή τους με τα ακροατήρια, δοκιμάζοντας, παράλληλα, καινούργια πράγματα. Λυπήθηκα που δεν κατάφερα να τους δω όταν ήρθαν στην Μαλακάσα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Έχει παρέλθει η εποχή όπου έβγαιναν ροκ μπάντες που γεμίζουν στάδια, αλλά αυτό είναι, μάλλον, καλό. Σημαίνει ότι οι όσες ροκ μπάντες υπάρχουν τα τελευταία χρόνια, και όσες μέλλονται να βγουν, είναι και θα είναι γειωμένες. Ένας ροκ μουσικός μπορεί να είναι νάρκισσος, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάει από που ξεκίνησε και το ότι εκεί που έφτασε τον οδήγησε, όχι μόνο το ταλέντο του, αλλά πρωτίστως το κοινό.
Οι Arctic Monkeys, λοιπόν, είναι το σημαντικότερο ροκ συγκρότημα των τελευταίων 15 χρόνων.
Απολαύστε τους!
