Οι Δουβλινέζοι Fontaines D.C. έχουν καταφέρει κάτι όχι αυτονόητο. Σε πέντε χρόνια έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους. Με τους τρεις πρώτους κέρδισαν κοινό και κριτικούς, χτίζοντας από νωρίς με τους ακροατές τους μια σχέση εμπιστοσύνης. Αυτό το κατάφεραν με τον πιο τίμιο τρόπο. Περιοδεύοντας και παίζοντας ζωντανά σε κάθε πιθανό μέρος• στην Ελλάδα έπαιξαν ζωντανά στο Death Disco, πριν καν βγει ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος, ενώ είχαν προλάβει να κυκλοφορήσουν κάπου τρία σινγκλς. Περιττό να πούμε πως εξαρχής απέκτησαν πιστούς φίλους και στη χώρα μας.
Μόλις χθες, Παρασκευή 23 Αυγούστου κυκλοφόρησε επίσημα το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο Romance μέσω της αξιόπιστης, για μένα τουλάχιστον, δισκογραφικής εταιρίας XL Recordings. Ήδη έχει δεχθεί εξαιρετικές κριτικές, σχεδόν αποθεωτικές, σε βαθμό που να σε βάζει σε σκέψεις. Το δελτίο τύπου κάνει λόγο για τον “πιο φιλόδοξο και δουλεμένo δίσκο” των Fontaines D.C. Έχοντας διαβάσει αυτό και ακούγοντας το εναρκτήριο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, φοβήθηκα ότι θα με περίμενε απογοήτευση. Δεν θέλω να μείνω πολύ στο πρώτο κομμάτι, αλλά οφείλω να γράψω ότι ήταν κάτι χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, κάτι που να δείχνει συνθετική έμπνευση, μόνο μια δυσοίωνη μπασογραμμή, σκοτεινά εφέ και για κλείσιμο βαγκνερικές ομοβροντίες διαφόρων κρουστών οργάνων.
Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα προς το πολύ καλύτερο. Τα τραγούδια που προηγήθηκαν του δίσκου, λίγο πολύ ήταν γνωστά. Φυσικά, το Starbuster έχει τα προσόντα να μείνει κλασικό – το λατρεύω πραγματικά. Ακολουθεί το Here’s the thing που θυμίζει τα παλιά ποστ πανκ τραγούδια της μπάντας. Από εκεί και ύστερα βλέπουμε καινούργια πράγματα. Το Desire, αργό και με μια αύρα μυστηριακή, ενώ μετά την ακρόασή του δεν θυμάμαι καθαρά τη μελωδία του, εντούτοις νιώθω την ανάγκη να επιστρέψω σε αυτό σύντομα. Το In the modern world είναι αληθινό κομψοτέχνημα με το σύνολο εγχορδων να σε παραπέμπει σε όμορφες δραματικές στιγμές των Suede. Ο Grian φυσικά δεν φιλοδοξεί να μοιάσει στον μέγα Brett Anderson και πολύ σοφά μένει εντός των ορίων της φωνής του. Ωστόσο, για να είμαι δίκαιος, τα καταφέρνει και στέκεται αλώβητος σε ένα τόσο μελωδικό τραγούδι, πράγμα που δείχνει το πόσο έχει δουλέψει και εξελιχθεί ως ερμηνευτής.
Το Bug που ακολουθεί, είναι επίσης αγαπημένο μου, θυμίζοντας τις καλές εποχές του Johny Marr στον πρώτο δίσκο των υποτιμημένων, φρονώ, Electronic. Ακολουθούν δύο κομμάτια όπου φαίνονται οι επιρροές της μπάντας από την ελεκτρόνικα και τα σύγχρονα χιπ χοπ μπιτς. Δεν είναι οι αγαπημένες μου στιγμές από τον δίσκο, αλλά μου αρέσει που υπάρχουν και αμφιβάλλω αν θα κάνω αυτά τα κομμάτια σκιπ.
Ένα πράγμα που με κάνει να θαυμάζω τα αγόρια από το Δουβλίνο, είναι ότι δοκιμάζουν καινούργια πράγματα δίχως να χάσουν την ψυχή τους. Εννοώ ότι κάθε κομμάτι, στον πυρήνα του, ας πούμε στην κεντρική ιδέα είναι σύνθεση στο ξεχωριστό στυλ της μπάντας. Δηλαδή, σχεδόν όλα θα μπορούσαν να παιχτούν με ακουστικές κιθάρες, αν η μπάντα το επιθυμούσε. Επιπλέον, οι διάρκειες μένουν πιστές στο πλαίσιο των τρεισήμισι περίπου λεπτών, ενώ ο δίσκος περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια με συνολική διάρκεια κάπου στα τριάντα επτά λεπτά. Οκ, παραμένει η, κατ’ εμέ, παραφωνία του τραγουδιού στην έναρξη του άλμπουμ, αλλά οκ, τι να κάνουμε, χώρια που μπορεί να αρέσει σε όλους και εγώ να είμαι μια ισχνή μειοψηφία.
Κλείνοντας, το Romance είναι δισκάρα μεγάλη, και θα μου κρατήσει πολύ καλή παρέα για αρκετό διάστημα.
Ο Τοποτηρητής
