Χθες ξεκίνησε, λοιπόν, το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους “Short Encounters” και δεν θα υπερβάλω ισχυριζόμενος πως σε ό,τι αφορά στο επίπεδο των διαγωνιζόμενων ταινιών “μπήκε με γκολ από τα αποδυτήρια”.
Παρότι από αμέλεια έχασα τις πρώτες δύο ταινίες, μια Ιρανική και μία από την Κίνα, για τις οποίες άκουσα καλά λόγια, κατάφερα να παρακολουθήσω σχεδόν όλες τις υπόλοιπες του σημερινού σετ προβολών. Όλες τις βρήκα να στέκονται από αξιοπρεπές επίπεδο και πάνω. Ξεχώρισα πάντως ορισμένες στις οποίες αξίζει να γίνει αναφορά:
“In passing” από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Δυο γυναίκες ζουν μαζί ως ζευγάρι. Η μία καλλιτέχνης, ζωγράφος πορτρέτων κουταβιών κατά παραγγελία πετάει στα σύννεφα, ενώ η σύντροφός της δουλεύει σαν το σκυλί σε εστιατόρια καταπονώντας τον εαυτό της, δεχόμενη, επιπλέον, εργασιακό μπούλινγκ. Περνάνε δύσκολα και η σχέση τους δοκιμάζεται. Η λύση δίνεται με την παρέμβαση του κόσμου των ονείρων. Μου άρεσαν οι ερμηνείες των δύο κοριτσιών, η φωτογραφία ήταν εξαιρετική και εκτίμησα την αντίστιξη μεταξύ της σκληρής εργασιακής πραγματικότητας και χρωματικής ονειροφαντασίας.
“Un pere” από το Βέλγιο. Πατέρας και γιος σε αμήχανη συνάντηση. Ο γιος μαντεύουμε ότι έχει παράπονα από την απουσία του πατέρα του όταν μεγάλωνε και γι’ αυτό αποφεύγει τις επαφές μαζί του. Ο πατέρας προσπαθεί να επανορθώσει για τα λάθη του ως γονιός. Επινοεί μια ιστορία ότι έχει κειμήλιο που ο παππούς του κληροδότησε στον δικό του πατέρα, εκείνος στον ίδιο και τώρα κάλεσε τον γιο του για να του δώσει με τη σειρά του το οικογενειακό κειμήλιο. Ο γιος συγκινείται. Αν και στη συνέχεια αντιλαμβάνεται την απάτη, πείθεται για την αγάπη του πατέρα του προς αυτόν, όταν βλέπει στο σβέρκο του τελευταίου – που τον έχει πάρει ο ύπνος στην καρέκλα – ένα τατουάζ με το όνομά του και έναν ναυτικό κόμπο. Με συγκίνησε πολύ το θέμα, οι ερμηνείες ήταν πάρα πολύ καλές και με γοήτευσαν κάποια ωραία πλάνα από απρόσμενες γωνίες λήψεις που όμως ήταν λειτουργικές σε ό,τι αφορούσε στην αφήγηση. Εξαιρετική.
“Στα 100 χρόνια” από τη Δανία. Ο Χένινγκ είναι ηλικιωμένος, άρρωστος και απογοητευμένος από τη ζωή σε βαθμό που να θέλει να την τερματίσει. Ζητά από την κόρη του, με την οποία έχουν στενό δέσιμο, να τον βοηθήσει να αυτοκτονήσει. Μάλιστα οργανώνει και εορταστικά γεύματα αποχαιρετισμού σε συγγενείς και φίλους. Τελικά δεν πετυχαίνει η αυτοκτονία γιατί, όπως είναι φυσικό, η κόρη του δεν μπορεί το κάνει. Η σχέση τους μένει αλώβητη, της ζητάει να τον συγχωρέσει γι’ αυτό στο οποίο την υπέβαλε. Ήταν αληθινά ανθρώπινο, σε στιγμές τραχύ, εν τέλει τρυφερό ποίημα για τον άνθρωπο που μπροστά στο αναπόφευκτο τέλος γίνεται εγωιστής. Μου άρεσε που είχε καλό τέλος, ενώ η ηθοποιός που υποδυόταν την κόρη παρέδωσε την καλύτερη ερμηνεία από όλους και όλες τους και τις ηθοποιούς που είδαμε στην πρώτη μέρα προβολών του Short Encounters International Film Festival.
Σήμερα Παρασκευή θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη μέρα προβολών. Είναι στην Όαση, ξεκινούν οι προβολές στις επτά το απόγευμα (7:00 μμ) και η είσοδος είναι πάντα ελεύθερη.
Ο Τοποτηρητής
