Μερικοί λόγιοι για τους οποίους το “The Rise and Fall…” του David Bowie είναι ένα κλασικό ροκ αριστούργημα:
α΄) Δεν περιέχει ούτε ένα κακό τραγούδι. Έχει χιτάκια, τραγούδια για ροκ πάρτι, τραγούδια για να ρεμβάσεις και τραγούδια για να “φιλοσοφήσεις”
β΄) Έχει την καταπληκτική παραγωγή του Ken Scott, τις ενορχηστρώσεις στα έγχορδα από τον σπουδαίο κιθαριστά και παραγνωρισμένη μουσική ιδιοφυϊα Mick Ronson, και βέβαια τα φοβερά παιξίματα από μια άρτια μπαντάρα, τους Spiders from Mars.
γ΄) Δέχεται επιρροές – μουσικά – από τους Chuck Berry, Eddie Cohran, Velvet Underground και Mark Bolan and T.Rex, τις αφομειώνει σε κάτι ολότελα πρωτότυπο και φρέσκο, και στρώνε το έδαφος για τους Buzzcocks και τα υπόλοιπα …καμάρια του Βρετανικού Πανκ.
δ΄) Με την ανδρόγυνη φιγούρα του χαρακτήρα “Ziggy Stardust”, ενός αμφίφυλου εξωγήινου ροκ σταρ, σε πρώτη φάση αλλάζει το παιχνίδι, σχετικά με το πως μπορεί να παρουσιάζεται ένας ροκ σταρ επί σκηνής – και όχι μόνο. Ο Robert Smith (The Cure), οι Bauhaus, γενικά όλο το New Wave, έχουν πολλά να πουν σχετικά. Σε δεύτερη ανάγνωση, σε μια εποχή που και στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο σεξισμός των μπιρόβιων χαρντροκάδων και το ξύλο που έριχναν σε θηλυπρεπή αγόρια ήταν κάτι συνηθισμένο, έ γίνεται κατανοητό το πόσο σημαντικό έργο επιτέλεσε ο Bowie με αυτή την περσόνα και, φυσικά, με όσες ακολούθησαν.
ε΄) Από τους Suede, μέχρι τους Placebo, κι από τους Franz Ferdinand, μέχρι ακόμα και τους Maneskin (βεβαιώτατα!) είναι άπειρες οι μπάντες που όλο και κάτι έχουν “τσιμπήσει” από τα τραγούδια και το στυλ του Bowie εκείνης της περιόδου.
Βασικά είναι άπειροι οι λόγοι για τους οποίους ο εν λόγω δίσκος είναι κλασικός. Απλά ακούστε τον και, όπως γράφει στο μέσα ένθετο, ακούστε τον στη “μέγιστη ένταση”!
Κώστας Μαζιώτης
