Ένας πολύ ταιριαστός τίτλος γι’ αυτό το κλασικό ροκ άλμπουμ, θα ήταν “Σκηνές από σχέσεις που διαλύονται και μια μπάντα στα πρόθυρα κατάρρευσης” (ουφ!).
Το 1976 οι Fleetwood Mac αποτελούνταν από τα ιδρυτικά μέλη Mick Fleetwood (ντραμς) και John McVie (μπάσο) από τη μια, και τα πιο φρέσκα μέλη Christine McVie (πλήκτρα, φωνή), Lindsay Buckingham (κιθάρες, φωνή) και η Stevie Nicks (φωνή). Έναν χρόνο πριν, το 1975, γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία με το ομώνυμο δέκατο άλμπουμ της μπάντας, το οποίο έφτασε στην κορυφή του αμερικάνικου καταλόγου επιτυχιών.
Κι ενώ επαγγελματικά η μπάντα σάρωνε, τα μέλη της στα προσωπικά τους τα πήγαιναν μαύρα χάλια. Ο John και η Christine McVie, μετά από οκτώ χρόνια γάμου, το διαλύουν, οι Stevie Nicks και Lindsay Buckingham, πότε χώριζαν, πότε σμίγαν ξανά και φτου κι από την αρχή, ενώ ο Mick Fleetwood μαθαίνει ότι η γυναίκα του, τον απατά με τον καλύτερο φίλο του. Αν σου μοιάζει με σαπουνόπερα το σκηνικό, έχεις απόλυτο δίκιο. Οι μεν δεν μιλάνε στους δε, παρά μόνο για ό,τι έχει να κάνει με τα του συγκροτήματος, και ο καψερός ο Fleetwood, παρά το χάλι του, προσπαθεί να κρατήσει το σχήμα ζωντανό. Και τα καταφέρνει. Τα τραγούδια που προκύπτουν, όταν κλείνονται στο στούντιο για την ηχογράφηση του Rumors μιλούν ακριβώς για τις διαλυμένες σχέσεις των μελών της μπάντας, και για τις προσπάθειας του καθενός και της καθεμιάς να σταθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν τις ζωές τους. Και κάπως έτσι, με όλες τις εντάσεις και όλες τις “συναισθηματικές θυσίες που χρειάστηκε να πραγματοποιήσουν” συνεργαζόμενοι με πρώην εραστές, δημιουργούν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών.
Οι πλουμιστές ενορχηστρώσεις με υπέροχους συνδυασμούς ηλεκτρικών και ακουστικών οργάνων, οι “αγγελικές” τριπλές φωνητικές αρμονίες, και η εξαντλητική δουλειά στην ηχογράφηση, την ηχογράφηση πάνω σε ηχογράφηση (overdub, για πιο πλούσιο ήχο) και το μιξάρισμα, είχαν ως αποτέλεσμα έναν δίσκο όπου κάθε τραγούδι από τα ένδεκα πληροί τις προϋποθέσεις ενός επιτυχημένου σινγκλ.
Ο δίσκος έχει πουλήσει πάνω από σαράντα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, έβγαλε τέσσερις τοπ τεν επιτυχίες (εκ των οποίων, το Dreams έφτασε στο νούμερο ένα στις ΗΠΑ), πρόσφατα το περιοδικό Rolling Stone τον κατέταξε στην έβδομη θέση της λίστας “Τα 500 Σπουδαιότερα Άλμπουμς Όλων των Εποχών”. Τα μέλη προχώρησαν στις ζωές τους, ενώ η μπάντα εξακολουθεί να υφίσταται (με μεγάλες παύσεις και πολλές εντάσεις).
Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα από την ιστορία που σού διηγήθηκα, αυτό είναι ότι, αν όχι ποτέ, σίγουρα σπάνια προκύπτει κάποιο αριστούργημα δίχως πόνο και ζόρι. Είναι άδικο, για τον κάθε καλλιτέχνη, αλλά η Ιστορία της Τέχνης είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Κώστας Μαζιώτης
υγ Φυσικά στο σκηνικό έπαιζαν πολλά ναρκωτικά – βουνά κοκαϊνης. Αλλά φαντάζομαι, το περίμενες, ε;
