Το τρίτο άλμπουμ των Iron Maiden ήταν το πρώτο που στην θέση του τραγουδιστή βρέθηκε για πρώτη φορά ο Bruce Dickinson. Σαφώς κάτι τέτοιο έχει την σημασία του για δύο λόγους: Ο προφανής λόγος είναι η ταύτιση του Dickinson από το πλατύ κοινό ως ο κατ’ εξοχήν τραγουδιστής της μπάντας όλα αυτά τα χρόνια. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο προηγούμενος τραγουδιστής Paul Di’ Anno είχε αφήσει βαρύ και έντονο στίγμα στους δυο πρώτους δίσκους. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε ακόμη και σήμερα στα εκατομμύρια οπαδών των Maiden, υπάρχει διαμάχη σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος τραγουδιστής στην ιστορία της μπάντας.
Ο παραγωγός πάντως των περισσότερων δίσκων του σχήματος Martin Birch, φέρεται να έχει δηλώσει ότι “ο Paul Di’ Anno δεν είχε τα προσόντα να υποστηρίξει φωνητικά τα νέα τραγούδια που θα έγραφε ο Steve Harris (σ.σ. μπασίστας, βασικός συνθέτης και συνιδρυτής της μπάντας) ο οποίος ήξερα ότι κινούνταν σε πιο περίπλοκες δομές τραγουδιών” (σ.σ. στο περίπου, έτσι τα είπε ο Birch).
Το “The Number of The Beast”, λοιπόν, κυκλοφόρησε τις 22 Μάρτη του 1982 από την E.M.I. στο Ηνωμένο Βασίλειο, και από την θυγατρική της Capitol στις ΗΠΑ. Στο εξώφυλλο, που, φυσικά, επιμελήθηκε ως συνήθως ο Derek Riggs, εικονίζεται ο Eddie, το γνωστό τέρας-φιγούρα που κοσμεί όλα τα εξώφυλλα των Iron Maiden, να κρατά τον Διάβολο σαν μαριονέτα, ενώ με τη σειρά του ο Οξαποδώ κρατά τον Eddie σαν μαριονέτα, σε φάση “Inception”. Αυτό το εξώφυλλο, μαζί με το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου προκάλεσαν οργισμένες αντιδράσεις από θρησκόληπτους συντηρητικούς, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες (σ.σ. πού αλλού;), σε βαθμό που έριξαν στην πυρά αντίτυπα του δίσκου, σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ενώ σε άλλες σπάγαν τα βινύλια με σφυριά ώστε να μην εισπνεύσουν τοξικά αέρια από καμένο βινύλιο. Επιπλέον, κατά το αμερικάνικο σκέλος της περιοδείας του συγκροτήματος για την προώθηση του δίσκου, μέλη παραθρησκευτικών οργανώσεων, στήνονταν έξω από τους συναυλιακούς χώρους διαμαρτυρόμενοι και μοιράζοντας φυλλάδια ενάντια στην μπάντα. Κατηγορούσαν τα μέλη των Iron Maiden ως σατανιστές!
Το γκρουπ, βέβαια, μάλλον ωφελήθηκε από όλη αυτή την υστερία, καθώς κέρδισε άφθονη δωρεάν δημοσιότητα. Από την άλλη, ο Steve Harris δεν έκρυβε ότι τον ενοχλούσε αυτή η παράνοια. Όπως έχει φανερώσει σε συνεντεύξεις του, πηγή έμπνευσης για τους στίχους του “The Number of The Beast” (του τραγουδιού) αποτέλεσε ένας εφιάλτης που είδε στον ύπνο του ένα βράδυ, αφότου παρακολούθησε την ταινία “Damien:Omen II” (1978, στις ελληνικές αίθουσες προβλήθηκε με την ονομασία (Ο Αντίχριστος 2, το παρακολούθησα στην εφηβεία μου και αυτό και το πρώτο μέρος και έχω να πω πως για την εποχή το έβλεπες και έτρεμες). Επίσης, μέρος των στίχων τους εμπνεύστηκε από ένα ποίημα, με τον τίτλο “Tam O’ Shanter” του Σκοτσέζου ρομαντικού ποιητή Robert Burns, που έζησε τον 18ο αιώνα.
Γενικά, πολλοί μουσικόφιλοι φαίνονται να αγνοούν ότι οι στίχοι των τραγουδιών των Iron Maiden, κατά βάση – αν όχι αποκλειστικά – πραγματεύονται ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ακόμα και φιλοσοφικού προβληματισμού. Το “Run to The Hills”, ένα από τα singles του άλμπουμ, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι τραγούδι κατακραυγής για τον αφανισμό των Αυτοχθόνων Λαών της Αμερικανικής Ηπείρου, από τους Λευκούς Αποίκους. Από την άλλη το “Hallowed Be Thy Name”, στην ουσία είναι οι τελευταίες σκέψης ενός μελλοθάνατου, λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη.
Ο δίσκος γνώρισε ενθουσιώδη αποδοχή τόσο από το κοινό όσο και από τους δισκοκριτικούς. Είναι το πρώτο χέβι μέταλ άλμπουμ που έφτασε στην πρώτη θέση των βρετανικών τσαρτ. Όλα αυτά τα σαράντα χρόνια, τα τραγούδια του μπήκαν στις καρδιές εκατομμυρίων εφήβων, κάτι που ακόμη συμβαίνει. Έχει αναγνωριστεί ως “κλασικός δίσκος” από τα σπουδαιότερα ροκ και χέβι μέταλ μουσικά περιοδικά. Τι και αν τα μέλη της μπάντας παραπονιούνται ότι ήταν υποχρεωμένοι να το ηχογραφήσουν και να το μιξάρουν σε μόλις πέντε εβδομάδες. Ακόμη και σήμερα ακούγεται φρέσκο, ζωντανό και κάνει έφηβους και …σιτεμένους ροκάδες και μεταλάδες να τρελαίνονται.
Η μπάντα γιόρτασε τα τεσσαρακοστά γενέθλια της δισκάρας με μια επετειακή κυκλοφορία του δίσκου σε κασέτα. Έχει το ίδιο εξώφυλλο με τον πρώτη κασέτα στην οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ πίσω στο 1982, αλλά με έξτρα υλικό στο εσώφυλλο (inlay).
Για κλείσιμο, και αφού ευχηθώ στον Steve Harris να δει φέτος την αγαπημένη του Γουέστ Χαμ τροπαιούχο στο Γιουρόπα Λιγκ, αφιερώνω το άρθρο αυτό σε όσους και όσες έχουν νιώσει αγάπη για τα τραγούδια των Iron Maiden κάποια στιγμή στην εφηβεία τους, και ακόμα ενθουσιάζονται με αυτά.
“Up the Irons!!”
Κώστας Μαζιώτης
