25 Μαρτίου, επέτειος της Ελληνικής Επ-Ανάστασης, της εθνικής παλιγγενεσίας, όπως λέγαν κάποτε. Φέτος χωρά κι άλλο συμβολικό φορτίο: η μέρα που, επιτέλους, ήρθε η Άνοιξη! Μαζί της φάνηκε να επ-Ανέστη στην τόσο όμορφη, μα τόσο ταλαιπωρημένη πόλη μας. Με αφορμή την καθιερωμένη παρέλαση, και καιρού …επιτρέψαντος, το Ιστορικό Κέντρο της Πρέβεζας γέμισε κόσμο που βγήκε με διάθεση να ξεσκάσει, να πάρει ήλιο, να πιει το καφεδάκι του ή το τσιπουράκι του με φίλους και οικείους. Οι ταβέρνες γέμισαν, για τον καθιερωμένο μπακαλιάρο με την απαραίτητη σκορδαλιά (και οτιδήποτε άλλο τράβαγε η όρεξη του καθενός και της καθεμιάς, δεν θα τα χαλάσουμε!).
Να σου πω την αλήθεια μου, νομίζω όλοι το είχαμε ανάγκη. Δεν αδιαφορούμε για τα όσα τρομερά συμβαίνουν, το αντίθετο! Έχουμε, όμως, και ανάγκη για αποφόρτιση, ψυχική/συναισθηματική και πνευματική. Εννοείται πως δεν διαγράφονται τα προβλήματα και οι στενοχώριες. Ωραίο θα ήταν, αλλά δεν σβήνονται. Εντούτοις με την ανάπαυλα των εορτών – ζωτικής σημασίας! – κερδίζουμε ανάσες, για τους επόμενους γύρους. Αν το φιλοσοφήσεις, η ζωή είναι αγώνισμα Δρόμου Πολλών Χιλιομέτρων Μετ’ εμποδίων. Για να τερματίσεις, πρέπει να κάνεις οικονομία δυνάμεων.
Στο Oasis Cafe έπαιξε μπουζουκοκατάσταση: ο Ηλίας με το τρίχορδό του, ο Θάνος με το πιάνο του, και η Δήμητρα με την όμορφη φωνή της, από τις τρεις περίπου το μεσημέρι κράτησαν ζεστή και όμορφη παρέα στις παρέες που γέμισαν τα τραπέζια με γνήσια ρεμπέτικα, δίχως ψεύτικα στολίδια, μα με ζωντάνια και δύναμη. Το κοινό, φίλοι που ανταμώσαν να γλεντήσουν με όμορφη και ποιοτική μουσική, απόλαυσαν το πρόγραμμα, τα κρασάκια, τσίπουρα κλπ με τους εκλεκτούς σπιτικούς μεζέδες του Oasis Cafe.
Αρκετά νωρίτερα ήπια το καφεδάκι μου στο Walkside Story. Στάθηκα τυχερός, γιατί, αν δεν βρισκόταν ο φίλος Γιώργος, να κάτσω μαζί του, δεν θα έβρισκα τραπέζι!. Ενώ έπινα το φρέντο καπουτσίνο μου, “ρούφαγα” τη βιταμίνη D που απλόχερα προσέφερε ο ήλιος, ο ηλιάτωρας (για να θυμηθούμε και τον Οδυσσέα Ελύτη). Από τα ηχεία, ξεχυνόταν ποιοτική ελληνική μουσική, από το ροκ και έντεχνο ρεπερτόριο, δηλαδή, ζάχαρη!
Στο δρομάκι με τα ουζερί, πρώτα με έβγαλε ο δρόμος μου από τα Βεντουράκια. Κι εκεί είδα αγαπημένους φίλους, ενώ, εν τω μεταξύ, τα τραπέζια είχαν σχεδόν γεμίσει. Καθόλου παράξενο, όποιος ή όποια έχει δοκιμάσει την κουζίνα της ταβέρνας Βεντούρας, ξέρει ότι εκεί σερβίρονται μόνο ποιοτικά πιάτα. Είπα ένα “γεια” στον Κωστή που πέρασε δίπλα μου, φορτωμένος με πιάτα, και τον άφησα, καθώς είχε φουλ δουλειά.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, στην Τρελή Γαρίδα του Ζώη, η ίδια κατάσταση. Δηλαδή, τι άλλο θα περίμενες να συμβαίνει σε μια από τις παλιότερες και ιστορικές ταβέρνες; “Ζώη, γεια” του λέω, μου γνέφει “γεια” κι αυτός, και τον αφήνω και προχωράω.
Φυσικά, κόσμο, και πολύ μάλιστα είχε παντού χθες, 25 του Μάρτη που τιμούμε τον ξεσηκωμό ορισμένων, που οι πολλοί της Διεθνούς Έννομης Τάξης αποκαλούσαν “ταραχοποιά” και “ανατρεπτικά στοιχεία”, “καρμπονάρους” “ρέμπελους” (σήμερα θα τους λέγαν τρομοκράτες…) και άλλα πολλά χαριτωμένα. Καλό είναι να ξέρουμε ότι ο καθένας είχε τους δικούς του υπολογισμούς, υπήρχαν συμφέροντα, συχνά αντικρουόμενα, και ότι δεν ήταν όλα ρόδινα και ρομαντικά. Αυτό, όμως, που είναι γεγονός, και κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει είναι ότι κάποιοι “τρελοί” και κάποιες “τρελές” τα βάλαν κάτω και είπαν Όλα για Όλα ή αλλιώς Ελευθερία ή Θάνατος!
Κώστας Μαζιώτης
