13 Απρίλη του 1924, δύο χρόνια ύστερα από την Μικρασιατική Καταστροφή, σε ένα κατάστημα με αθλητικά είδη στην οδό Βερανζέρου νούμερο 24 και το οποίο ανήκε στους Κωνσταντινουπολίτες Κωνσταντίνο Δημόπουλο και τους αδερφούς Αιμίλιο και Μενέλαο Ιωνά, συγκεντρώθηκε μια ομάδα επιφανών προσφύγων από την “Πόλη” – παλιοί αθλητές οι περισσότεροι. Εκεί αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα αθλητικό σωματείο που θα συσπειρώνει τους νεοφερμένους πρόσφυγες, όχι μονάχα από την Κωνσταντινούπολη, αλλά από όλες τις “χαμένες πατρίδες”. Επίσης, ως στόχος τέθηκε να εκπροσωπούν οι αθλητές του σωματείου την ιστορία χιλιάδων χρόνων, αγωνιζόμενοι με ψυχή, εντιμότητα και με απαράβατη αρχή το “ευ αγωνίζεσθαι”. Την ιδρυτική διακήρυξη υπέγραψαν σαράντα άνθρωποι και πρώτος πρόεδρος του σωματείου ορίστηκε ο δημοσιογράφος, νομικός και οικονομολόγος Κωνσταντίνος Σπανούδης, μετέπειτα βουλευτής και μέλος κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το σωματείο ονομάστηκε Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως, με χρώματα το κίτρινο και το μαύρο και έμβλημα τον Δικέφαλο Αετό με ανοιχτά τα φτερά του, στο ένα πόδι να κρατά την αυτοκρατορική σφαίρα με σταυρό και στο άλλο το σπαθί, σύμβολα και τα δύο την οικουμενικής κυριαρχίας της Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων (Βυζαντινή Αυτοκρατορία)· αυτό θα συμβόλιζε την υπεροχή των αθλητών του σωματείου έναντι κάθε αντιπάλου. (επί τη ευκαιρία, ο Δικέφαλος Αετός υιοθετήθηκε ως έμβλημα της Αυτοκρατορίας από τη δυναστεία των Κομνηνών, τον 11ο μ.Χ. αιώνα).
Από την έκτη τάξη του δημοτικού είμαι Ενωσίτης, δηλαδή Αεκτζής. Αιτία στάθηκε εκείνη η τρίπλα του Τάκη Καραγκιοζόπουλου, μετά από εναλλασσόμενες πάσες με τον Μέγα Μίροσλαβ Οκόνσκι, και το γκολ που ο τίμιος Τάκης σημείωσε κόντρα στον Ολυμπιακό που διέθετε μεγαθήρια όπως ο τεράστιας αξίας Ούγγρος ποδοσφαιριστής Λάγιος Ντέταρι. Η ΑΕΚ με αυτή τη νίκη κατέκτησε τον πρώτο τίτλο πρωταθλήματος μετά από δέκα χρόνια. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι “είμαι ΑΕΚ”!
Γιατί ΑΕΚ; Δεν κατάγομαι από προσφυγική οικογένεια. Η ομάδα αυτή δεν διαθέτει τους τίτλους του Ολυμπιακού, ούτε το πλήθος οπαδών του. Ούτε έχει να επιδείξει τις ευρωπαϊκές δόξες του Παναθηναϊκού. Έχει διαγράψει, βέβαια, κάποιες χρονιές πορείες αξιόλογες στο εξωτερικό, αλλά, όπως έλεγε το κλισέ μέχρι το 2000, ο ΠΑΟ ήταν ο “πρεσβευτής” του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τότε, γιατί;
Γιατί, όπως οι πρόσφυγες κάθε εθνότητας, σε κάθε εποχή, ένιωθα ανέκαθεν, και εξακολουθώ να νιώθω σαν “να μη χωράω πουθενά”. Πάντα αισθανόμουν ότι δεν έχω θέση στο αφήγημα των πολλών, των πάντα πετυχημένων, των αψεγάδιαστων, των πάντα αποδεκτών. Παρότι για κάποια χρόνια συμφωνούσαν όλοι ότι η Ένωση έπαιζε την καλύτερη μπάλα – την “εξαφάνιζε” θα πω εγώ τα χρόνια 1991-1994 – και πάλι ποτέ δεν ήταν η προφανής επιλογή για ένα μικρό παιδί. Εκεί που στα ντέρμπι επικρατούσε, ακόμα και στην έδρα του αντιπάλου, κατάφερνε να τα κάνει μούσκεμα σε παιχνίδια με κατώτερους – θεωρητικά, έστω – αντιπάλους.
Αντίθετα από ότι έχει κατά καιρούς υποστηριχθεί, ο τυπικός Ενωσίτης δεν είναι αριστερός σώνει και καλά. Στις τάξεις των συνοπαδών μου θα βρεις όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα. Εντούτοις, ο τυπικός Αεκτζής, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, πάντα δηλώνει στήριξη στον αδύνατο, τον αδικημένο και τον κατατρεγμένο. Παρότι δεν είμαστε όλοι και όλες προσφυγικής καταγωγής, έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας το πώς ιδρύθηκε το σωματείο και από ποιους ανθρώπους. Εννοείται ότι δεν γίνεται να υποστηρίζεις την ΑΕΚ και να είσαι ρατσιστής. Θα διαφωνήσουν αρκετοί, αλλά το κείμενο εκφράζει την προσωπική μου άποψη για το τι “είναι ΑΕΚ”. Παρεμπιπτόντως ξέρω πολλούς που συμφωνούν μαζί μου.
ΑΕΚ σημαίνει να βοηθάς σε περιόδους κρίσης. Ανέκαθεν τα μέλη των οργανωμένων οπαδών της μαζεύουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και τα προσφέρει σε πρόσφυγες, άνεργους, άστεγους, θύματα πλημμυρών, πυρκαγιών κλπ. Φυσικά, και οπαδοί κάποιων άλλων ομάδων πραγματοποιούν τέτοιες δράσεις, όχι όμως όλων των ομάδων.
ΑΕΚ σημαίνει να μην είναι απαίτηση η νίκη και τίποτε άλλο. Εννοείται θέλουμε να κερδίζει η Αεκάρα, αλλά όχι πάση θυσία. Το “εμείς αλλιώς κανείς” ΔΕΝ είναι ΑΕΚ. Όποιος παίζει καλύτερα ας κερδίσει. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια το οπαδικό DNA δεν φαίνεται και τόσο συνεπές. Όμως, για να είμαι δίκαιος, δεν φταίνε μόνο οι συνοπαδοί μου. Η ίδια η ομάδα (οι παράγοντές της συγκεκριμένα) μας λούζει πίκρες περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει η κράση και του πιο σκληροπυρηνικού Ενωσίτη. Το παλιό σύνθημα “όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις” πλέον δεν φτουράει.
Ο συνειδητοποιημένος Αεκτζής γνωρίζει πως η ΑΕΚ είναι αρρώστια, με συμπτώματα “μια χαρά, πέντε λύπες”. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορούν όλοι και όλες να είναι ΑΕΚ. Αν θες να είσαι πάντα με τον νικητή “λάθος πόρτα χτύπησες”. Αυτός και αυτή που ακολουθεί την ΑΕΚ, το κάνει για τον δικό του’της λόγο, που συνήθως είναι ο ίδιος για όλους τους Ενωσίτες και για όλες τις Ενωσίτισσες. Ειλικρινά λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σου τον εξηγήσω: είναι κάτι που περισσότερο το αισθάνεσαι παρά το καταλαβαίνεις. Πως να καταλάβεις το συναίσθημα του να πέφτεις με δικά σου, συχνά αψυχολόγητα λάθη, στα Τάρταρα, στην γκρίνια και την μιζέρια, και όμως, να συνεχίζεις; Απλά είσαι ΑΕΚ, επειδή δεν μπορείς να είσαι οτιδήποτε άλλο.
Αυτά είχα να πω. Αγαπώ την ΑΕΚ, αν είχα την δυνατότητα θα ξόδευα ακόμα περισσότερα χρήματα, κυρίως στα ερασιτεχνικά τμήματά της. Και περιμένω την στιγμή που θα πατήσω σε αγώνα στο καινούργιο γήπεδο. “Να παίζει η Αεκάρα στη Φιλαδέλφεια….”
Αεκάρα μου χρόνια πολλά και ενωσίτικα!!!
Κώστας Μαζιώτης
