Πριν λίγες ώρες έμαθα πως άλλο ένα μαγαζί κλείνει στην πόλη μας. Είναι από τον χώρο της εστίασης, η οποία έχει πληγεί, φοβάμαι, ανεπανόρθωτα με όλη την κατάσταση όπως αυτή διαμορφώθηκε τον καιρό του κωρονοϊού. Πολλά μέτρα, συχνά αλληλοαντικρουόμενα, μοιάζουν να στοχεύουν ειδικά τις καφετέριες, τα μπαρ, τις ταβέρνες και πάει λέγοντας.
Υπάρχει, ωστόσο, και ένα άλλο ζήτημα, άσχετο με την πανδημία και τα μέτρα αντιμετώπισής της· μάλιστα είναι κάτι που χαρακτηρίζει την πόλη μας. Είναι τα υπερβολικά υψηλά ενοίκιά της. Για το συγκεκριμένο κατάστημα, άκουσα ένα εξωφρενικό ποσό. Δεν είχα την ευκαιρία να το εξακριβώσω, οπότε δεν δημοσιεύω το ποσό το οποίο πληροφορήθηκα.
Παρόλα αυτά, έχω προσωπική πείρα επ’ αυτού. Πέρυσι διερευνούσα τις πιθανότητες να ανοίξω μία επιχείρηση, άλλου τύπου. Ρωτώντας ιδιοκτήτες ακινήτων στο Ιστορικό Κέντρο της Πρέβεζας, δίχως υπερβολή, αγανάκτησα. Ενώ όλα – μισθοί, τζίρος κλπ – έχουν μειωθεί (και συνεχίζουν να μειώνονται), τα ενοίκια μένουν σταθερά υψηλά. Ενώ έχουν κλείσει ήδη πολλές επιχειρήσεις – μερικές ιστορικές, όπως το σούπερ μάρκετ του Γαλανού – και συνεχίζουν να κλείνουν, τα ενοίκια παραμένουν “στο Θεό” (sic). Να μην βάλω στην κουβέντα τη συρρίκνωση της τουριστικής περιόδου, και το πόσο χάλια πήγε η αγορά κατά την εορταστική περίοδο.
Να σημειωθεί ότι, όπως έχω αναφέρει σε παλιότερο άρθρο, με θέμα την κατάσταση της αγοράς, εξαιρετικά υψηλό είναι και το νοίκι που αφορά κατοικίες.
Δεν έχω αυταπάτες, ο καθένας και η καθεμιά, κοιτά το συμφέρον του ή της. Από την άλλη, όμως, τι συμφέρον μπορεί να εξυπηρετηθεί από ανοίκιαστα ακίνητα; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε, ότι, ειδικά σε μικρές κοινότητες, όπως – κακά τα ψέματα – είναι η πόλη μας, έχουμε να καλύψουμε κοινά συμφέροντα πχ εγώ νοικιάζω από σένα, εσύ ψωνίζεις από μένα και άλλους, εμείς διασκεδάζουμε στον τάδε, που νοικιάζει επίσης σε σένα και ούτω καθεξής.
Σε τελική ανάλυση, να μια ευκαιρία να δείξεις αν είμαστε άνθρωποι ή θηρία. Ίσως, τελικά να έχω αυταπάτες. Πάντως και τα θηρία ζουν σε αγέλες, κοπάδια και σμήνη.
Κώστας Μαζιώτης
