Δε συνέβηκε καμιά μεταβολή στη ζωή μου. Δεν ξέρω πού ν’ αποδώσω τη διάθεση που νιώθω απόψε να δω τις σκέψεις μου αραδιασμένες πάνω στο χαρτί. Δεν έχω καμιά κλίση για τη φιλολογία – ούτε είμαι βέβαια ερωτεμένος. Ο έρωτας; Κάποιος είπε πως είναι μία εφεύρεση που ο καθένας τι νομίζει δική του. Εγώ δεν είμαι εφευρέτης. Είμαι αρχιτέκτονας. Ένα μυαλό θετικό.
Το αποδίνω περισσότερο την εμπειρία του μέρους όπου βρίσκομαι. Νιώθω να με κυριεύει το αρχαίο πνεύμα της σαφήνειας που αγαπά τις ευθείες γραμμές δίχως ν’ αφήνει Τίποτα συγκεχυμένο. Θέλω και εγώ να πιάσω τις ιδέες μου, που πότε τις βρίσκω πότε τις χάνω, να τις ταχτοποιήσω, να τις διαβάσω καθαρές και με σαφήνεια. Δεν αποκλείεται σαν τις ξαναδιαβάσω κάποτε να μου φανούνε ξένες. Ωστόσο, και αν τις απαρνηθώ ακόμα, δεν παύουνε να ‘ναι δικές μου. Πολλές φορές, οι άλλοι αναγνωρίζουν ευκολότερ’ από μας τους ίδιους αυτό που είναι δικό μας.
Να, την περασμένη βδομάδα, στο γραφείο, βρήκα σ’ ένα συρτάρι μια κοκάλινη βεντάλια δεμένη με γαλάζια μεταξωτή κορδέλα. Ρώτησα τίνος είναι. “Δε θυμάστε που τη φέρατε μαζί σας από το Παρίσι; μου αποκρίθηκε ο υπάλληλος. Την είχατε πάντα στην τσέπη σας τις πρώτες μέρες.”
Πραγματικά, δεν το θυμόμουν. Αφού το λέει όμως, έτσι πρέπει να ‘τανε.
Να δω τις σκέψεις μου αραδιασμένες. Δεν πρόκειται μονάχα για τις σκέψεις μου. Θα γράφω κάθε μέρα ό,τι συντυχαίνω και το κρίνω ενδιαφέρον. Μα ίσως να ‘ναι μόνο από τεμπελιά – οι συγγραφείς είναι τεμπέλικη ράτσα, παραδομένη στην ονειροπόληση. Ναι, ίσως περισσότερο να πρόκειται για μία διάθεση περιπλάνησης – περιπλάνησης του νου.
…Είμαι βέβαιος πως τη στιγμή αυτή κάποιο πρόσωπο περιδιαβάζει έξω, κάτω από το μαγεμένο σεληνόφωτο, μέσα σ’ έν’ από τα πιο θαυμαστά τοπία του κόσμου. Όμως δε βγαίνω να το συναντήσω, προτιμώ να κάθομαι κλεισμένος και να γράφω.
Θα γράφω κάθε μέρα ό,τι βλέπω ενδιαφέρον. Αρχίσω από σήμερα, μόλο που δε συνέβηκε τίποτα ιδιαίτερο.
Γράφω την ημερομηνία για να τη θυμούμαι: 22 του Μάρτη.
Κοσμά Πολίτη “Λεμονοδάσος” (1930)
