Είσαι ελεύθερη. Δε σ’ έχω στην κατοχή μου. Όταν μου ομολόγησες πως πιότερο απ’ όλα λατρεύεις την ελευθερία σου, ένιωσα πως άθελά μου είχα γυρέψει να σου την αφαιρέσω· αλλά ύπουλα, που σ’ έβλεπα να μην προσέχεις, βυθισμένη σε μιαν υπέρμετρη χαρά ή σε μια απέραντη θέα, να βγαίνεις από το ίδιο σου πνεύμα ν’ αφοσιώνεσαι σε μια ζωή σταματημένη· έδιωχνες από το είναι σου την αληθινή ευφυία του, απαρατούσες εκείνη τη δύναμη που διαρκώς σε ανανεώνει σε δείχνει έτοιμη και παρούσα. Σε ώθησα προς την περιπέτεια προς το όραμα, και ίσως μέσα μου έτρεμε μια ελπίδα· να παραμείνεις εκεί, να μην σου είναι βολετό να επιστρέψεις, μάταια να συσπείρεσαι όταν σε κεντρίζει η νοσταλγία· και η ανάμνηση ακόμα να σού ‘φευγε.
Αλλά εσύ δε δίδεσαι! Βασανίζεσαι να δοθείς, αλλά δε ς’ αφήνει κάποιος άνεμος, κάποια φούρια που σηκώνεται από τα σπλάχνα σου, όταν πάει να μεστώσει ένας δικός σου πόθος για ηδονή για μέθη που λιγώνει το σώμα και το πνεύμα. Δε χαίρεσαι μια τελειωμένη ανθρώπινη χαρά, δεν πάσχεις ένα τίμιο συμμετρικό πάθος· δεν παίρνεις από τα χάδια που έχουν οι μέρες οι κλειστές, οι μέρες που μοιάζουν δωμάτια για γάμο και γιορτή. Ακολουθείς μια γραμμή που συστρέφεται γύρω από τον εαυτό σου· και λάμπεις σπέρνει φως, αλλά η φωνή σου είναι χλωμή· θέλεις τη βοήθεια του πλησίον, γιατί δεν ξέρεις από έργα δε γνωρίζεις από θεωρία που να υπερβαίνει τον χρόνο και τους ανθρώπους.
Γιώργος Σαραντάρης (1908 – 1941)
“Γράμματα σε μια γυναίκα” (1936)
*ακολουθείται η ορθογραφία, το τονικό σύστημα και η στίξη όπως έχουν στον τόμο “Γ. Σαραντάρης, Σαν πνοή του αέρα” (επιμέλεια και ανθολόγηση Μαρία Ιατρού, Εκδ. Ερμής, Αθήνα, 1999)
