“…Ποτέ δεν έγινεν ωραιότερον ταξίδι, είπον κατ’ εμαυτόν, όταν απεχωρίσθημεν, Ένα πλούσιον θαυμαστήν, μίαν παλαιάν αλλά νεαρωτάτην φίλην, και ένα βουνόν ως ατμόπλοιον, που και η μεγαλυτέρα τρικυμία δεν θα δυνηθή να σαλεύση. Και με την πεποίθησιν ταύτην, ήρχισα να βηματίζω εν στερρώ τω πόδι, ηδονικός θεώμενος την υπερήφανων του πλοίου πορείαν, το οποίον ανασπάσαν εν τω μεταξύ την άγκυραν, εξήρχετο των στενών του Πειραϊκού λιμένος.
Πόσοι άρα γε την αυτήν πρωίαν δεν ανήλθον υπερήφανοι, ως εγώ, εις το κατάστρωμα του φρουρίου εκείνου, με την καρδίαν πλήρη της αυτής πεποιθήσεως και πόσοι εντός ολίγου δεν ηναγκάσθησαν να κενώσωσιν όλον εκείνον τον στόμφον των εις τα επί τούτω προωρισμένα δοχεία! Εγώ τουλάχιστον δεν ήργησα να ομολογήσω, ότι δεν υπάρχει σκάφος εν τω κόσμω, το οποίον να μη χορεύη κατά τον σκοπόν, ον αυλούσιν οι άνεμοι, και να μη πηδά κατά τον ρυθμόν, ον κροτούσι τα κύματα. Αφού, εναντίον πάσης προσδοκίας, ο τεράστιος όγκος του “Rio Grande” απεδείχθη ο ελαφρότερος εν ατμοπλοίοις χορευτής! Διότι ήτον μεν μακρόν και υψηλόν το πλοίον, αλλ’ ήτον αναλόγως πολύ στενόν. Και τα στενά τα πλοία, ως έλεγον οι ειδήμονες, τα κουνεί η θάλασσα, προ πάντων όταν έχωσιν τον άνεμον αντίξοον, ως το ιδικόν μας!
Ταξίδιον υπό τοιαύτας περιστάσεις, δεν εύχομαι εις τους ευαισθήτους και ράδιον σιγκινουμένους. Απ’ εναντίας το συνιστώ εις τους εμπαθείς σατυρικούς και τους είρωνας, διότι ουδαμού αλλού δύνανται να ικανοποιήσωσι την επιχεραίκακον αυτών φύσιν αριστοτελικότερον, παρά εν τω μέσω ακινδύνου μεν, τραγικού όμως θεάματος ναυτιωσών και ναυτιώντων.
Εκεί θα συναντήσωσιν ένα αρειμάνιον στρατηγόν. Ο ρωμαλέος και αθλητικός ούτος ανήρ αντιμετώπισε τον θάνατον απειράκις εν τω μέσω του σάλου των επαναστάσεων και των μαχών, και περιεφρόνησεν αυτόν μετά της αξιοπρεπούς εκείνης υπερηφανείας, της φυσικής εις το επάγγελμά του. Αλλά τώρα; Τώρα, ελεεινός και εξουθενωμένος ζαρώνει εις την υπ’ αυτού νομιζομένην μάλλον ασφαλή θέσιν της καβίνας του, κάτωχρος και περιδεής και τρέμων εκ φρίκης μήπως και η ειρηνικωτέρα του κίνησις αναρριπήση πάλιν και εξαγριώση την βδελυράν επανάστασιν των ιδίων αυτού εντέρων.
…
Και πόσους άλλους χαρακτήρας δεν θα ηδύναντο να συναντήσωσιν εν σαλευομένω πλοίω οι περιπέκται και είρωνες!”
*μεταγράφηκε ως έχει στον τόμο “Γεώργιος Βιζυηνός – Διηγήματα Α'” από τις Εκδόσεις Νεφέλη (1988) με την διαφορά ότι δεν χρησιμοποιώ πολυτονικό για τεχνικούς λόγους.
