Σημείωμα από τη στέπα

 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν σας καταλαβαίνω ούτε σεις με καταλαβαίνετε. Συνυπάρχουμε παρεμπιπτόντως. Απλά συνέβη η απειροελάχιστη πιθανότητα να είμαστε ζωντανοί και εσείς και εγώ ταυτόχρονα, δηλαδή στους ίδιους καιρούς και στον ίδιο τόπο. Αυτό φανερώνει πως τίποτε άλλο δεν μας συνδέει, παρά μονάχα η σύμπτωση του να αναπνέουμε κοινό αέρα. Πέραν τούτου οι άθλιες και ασήμαντες ζωές μας δεν μοιράζονται κάτι άλλο.

Κοινή πατρίδα; Πατρίδα μας είναι τα παιδικά χρόνια του καθενός και της καθεμιάς. Ακόμα και η γλώσσα – πατρίδα μας λέει ποιητής – για τον καθένα και την καθεμιά είναι κάτι ολότελα διαφορετικό· αλλιώς μιλώ εγώ, αλλιώς εσύ και πάει λέγοντας.

Ούτε κοινές μνήμες υπάρχουν. Τα ίδια γεγονότα του παρελθόντος για κάθε άνθρωπο έχουν ξέχωρο άρωμα, ξέχωρο χρώμα και ξέχωρη όψη. Το νόημα που δίνω σε παρελθόντα γεγονότα είναι τελείως διαφορετικό από το νόημα που δίνετε εσείς όλοι και ο καθένας ξεχωριστά. Για τούτο δεν έχει νόημα ο διάλογος· εφόσον διαφωνούμε, δεν υπάρχει περίπτωση να συγκλίνουν οι απόψεις μας· είμαστε υπερβολικά εγωιστές, περήφανοι και αλαζόνες ώστε να καταδεχτούμε να ταυτιστούμε με οτιδήποτε εξαρχής μας ξενίζει.

Αυτό που στ’ αλήθεια με θλίβει είναι ότι, όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο δυσκολεύομαι να βρω έναν άνθρωπο με τον οποίο να μπορώ να επικοινωνήσω· θα πει, να μπορώ από τα λόγια του ή της να δω πού στέκεται και πού μπορεί να με τραβήξει η σκέψη του· ψάχνω τη συζήτηση εκείνη από την οποία ό,τι προκύψει, θα αφήσει κάποιο αποτύπωμα στον νου μου, ψάχνω αυτό το κάτι που θα ζεστάνει την ψυχή μου και που θα δικαιώσει τις ώρες που μένω ξύπνιος, κάτι χρήσιμο, κάτι που να με κάνει να νιώσω ότι μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ψάχνω αυτό που θα με πείσει ότι δεν είμαι απλά ένας μπόγος από σάρκα, οστά και αίμα.

Αλίμονο, τέτοιες συναντήσεις είναι όλο και πιο σπάνιες. Νιώθω ότι χάνω τον χρόνο μου με απαίδευτους, ανερμάτιστους και, στην καλύτερη περίπτωση, ημιμαθείς που διαθέτουν περισσή όσο και αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση. Τι κρίμα που δεν διαθέτω πλέον ούτε την υπομονή ούτε το κουράγιο να τους αντέξω. Χάνω την ψυχραιμία μου και εκρήγνυμαι. Φυσικά, χάνω το δίκιο μου έτσι. Δε βαριέσαι, μία ή άλλη. Άλλωστε, όσες φορές προσπάθησα να φανώ συγκαταβατικός, κάθε φορά που προσπάθησα να τους δείξω κάτι, αποδείχτηκε ότι ματαιοπονούσα. Έστω. Καλώς ή κακώς ο χρόνος μου, όπως όλων, είναι ορισμένος, και δεν έχω καμία διάθεση να τον σπαταλήσω σε ανάξιου λόγου επαφές. Έχω φτάσει στην κορυφή του λόφου που μου δόθηκε ν’ ανέβω, και, πια, υπάρχει μονάχα ο κατήφορος· και τα φρένα μόλις που πιάνουν.

Τίμων ο Ερημίτης