Ο Διακογιάννης που γνωρίσαμε στα Γιάννινα

Βαθιά αίσθηση προκάλεσε σε όλο τον κόσμο ο θάνατος του θρυλικού σπορτκάστερ της τηλεόρασης Γιάννη Διακογιάννη. Η φωνή του μας συνόδεψε σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα, Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Κύπελλα. «Μας ενώνει μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή» όπως λέει και ο Κηλαηδόνης. Ήταν ένας και μοναδικός. Με κουλτούρα, γνώσεις, εύστοχες παρατηρήσεις, όχι μόνο δεν κούραζε τους τηλεθεατές, αλλά τους έκανε να κρέμονται από τα χείλη του. Ήξερε πότε θα μιλούσε, τι θα πει και τι ενδιέφερε τον αναγνώστη. Είχε απίστευτες γνώσεις, μεγάλες εμπειρίες και φοβερό αρχείο. Και αν σήμερα μέσω του διαδικτύου μπορούμε να μάθουμε τα πάντα με ένα «κλικ» από το κινητό μας, ο Διακογιάννης, όπως μας είπε μια φορά στα Γιάννινα, έτρεχε ακόμα και στις πρεσβείες ξένων χωρών για να προμηθευτεί εφημερίδες και να καταγράψει στο αρχείο του γεγονότα από ξένους αγώνες. Ήταν ο δημιουργός και παρουσιαστής της εκπομπής «Αθλητική Κυριακή», ταυτισμένος με την Ιστορία της τηλεόρασης στην Ελλάδα.


Πολλές γενιές μεγάλωσαν με την φωνή του Γιάννη Διακογιάννη. Αλλά και όσοι δεν τον πρόλαβαν στην τηλεόραση, έχουν ακούσει σίγουρα γι’ αυτόν τον θρύλο της δημοσιογραφίας και του μικροφώνου των γηπέδων. Έφυγε χθες σε ηλικία 91 ετών. Τον είχαμε γνωρίσει για πρώτη αλλά και τελευταία φορά, πριν από 30 χρόνια στα Γιάννινα. Έμεινε για ένα τριήμερο στην πόλη μας, προσκεκλημένος του Γιώργου Φαρμάκη, τον οποίο γνώριζε από αποστολές της εθνικής ομάδας και άλλες διεθνείς διοργανώσεις. Ο Γιάννης Διακογιάννης έδωσε και μια διάλεξη στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα της Εταιρίας Ηπειρωτικών Μελετών (ΕΗΜ) με θέμα: «Αθλητικός Τύπος και αναμνήσεις». Είχαμε την τύχη να του πάρουμε συνέντευξη για την τοπική τηλεόραση, αλλά πίνοντας και εκλεκτό κρασί μας πήραν τα χαράματα στο λόμπι του παλιού «Ξενία» συζητώντας πολλές ώρες για τον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο και την δημοσιογραφία. Παρέα και με άλλους φίλους κόντευαν χαράματα χωρίς να το καταλάβουμε ακούγοντας με πολύ προσοχή τα όσα ενδιαφέροντα έλεγε ο Γιάννης Διακογιάννης. Μας είπε ιστορίες και γεγονότα για την καριέρα που έκανε ο Ριγκάνι, πατέρας του Εδουάρδο Κοντογιωργάκη στη δεκαετία του ’50 στην Ιταλία. Ήξερε πολύ καλά και τις παλιές ομάδες των Ιωαννίνων, Αβέρωφ, Ατρόμητο, Ολυμπιακό. Στο τετράτομο έργο του, «100 χρόνια ποδόσφαιρο», που εξέδωσε μετά από λίγα χρόνια κάνει ειδική αναφορά και στον ΠΑΣ Γιάννινα, ως ένα κομμάτι από την Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στην παρέα ήταν ακόμα ο Γιώργος φαρμάκης ως οικοδεσπότης, καθώς με δική του πρόσκληση ήρθε στα Γιάννινα ο κορυφαίος Έλληνας σπορτκάστερ, ο Βασίλης Ρώιμπας, ο αείμνηστος αθλητικογράφος Βαγγέλης Λέκκος και ο οφθαλμίατρος Νίκος Κανταρτζής, ιδιοκτήτης τότε του Lukiscos Tennis Club στο Κουτσελιό.
Στην διάλεξη που έδωσε στην ΕΗΜ η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Οι Γιαννιώτες έδειξαν την εκτίμησή τους στο πρόσωπο του Γιάννη Διακογιάννη. Και αυτός είχε την υπομονή να καθίσει στο βήμα για να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις του κόσμου. Ακόμα και για τον ποιον θεωρούσε κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ανέφερε τον Μίμη Δομάζο. Όταν τον ρώτησαν «γιατί τον Δομάζο και όχι τον Κούδα ή τον Χατζηπαναγή» τους είπε: «Γιατί ο Δομάζος επί 20 χρόνια ήταν ο Στρατηγός και γιατί στο ποδόσφαιρο η διάρκεια είναι αυτή που φέρνει την καταξίωση και την κορυφή».


Δεν υπάρχει στάδιο ή γήπεδο στον κόσμο που να μην έχει πάει ο κορυφαίος δημοσιογράφος. Σε εκείνη τη συνέντευξη μας είχε πει: «Υπήρχαν εποχές που ήμουν συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Η πιο μεγάλη δοκιμασία και κούραση ήταν το 1976 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Καλύψαμε με τον Βαγγέλη Φουντουκίδη 96 ώρες μεταδόσεων για όλα τα αθλήματα. Ξεκινούσαμε την δουλειά στις έξι το πρωί και τελειώναμε στις δύο μετά τα μεσάνυχτα». Όταν τον ρωτήσαμε για τον πλούτο των γνώσεών του για όλα τα αθλήματα, μας είπε: «Οφείλεται στη μελέτη, στο διάβασμα και στο αρχείο. Έτρεχα μέχρι τις πρεσβείες των ξένων χωρών για να προμηθευτώ ξένες εφημερίδες και να ενημερωθώ. Με το αρχείο μου ασχολούμαι δύο με τρεις ώρες ημερησίως. Όταν τελείωναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες που κάλυπτα, ετοιμαζόμουν για τους επόμενους». Μπορεί να πήγε σε πάρα πολλά γήπεδα, αλλά έκανε ξεχωριστή αναφορά για το Γουέμπλεϊ: «Αισθάνομαι δέος όταν πηγαίνω σε αυτό το στάδιο. Αλλά και οι παίκτες θεωρούν τιμή όταν πατούν το χόρτο του. Στον τελικό Άγιαξ – Παναθηναϊκός, το 1971 στο Γουέμπλεϊ, ένιωσα περίεργα συναισθήματα. Τότε είχα χαρακτηρίσει τον Μίμη Δομάζο, ως τον Ελευθέριο Βενιζέλο του ελληνικού ποδοσφαίρου».
Αφού η διάλεξη που έδωσε στα Γιάννινα είχε ως θέμα τον αθλητικό Τύπο και τις αναμνήσεις του, όταν ρωτήθηκε για την κατάσταση του Τύπου στην Ελλάδα, ανέφερε ότι «υπάρχει κρίση, αλλά γι’ αυτό ευθύνονται οι εκδότες των εφημερίδων και όχι οι δημοσιογράφοι». Κάποια παιδιά που τον ρώτησαν στην ΕΗΜ πως πρέπει να ξεκινήσουν τη δημοσιογραφία, τους συνέστησε να ξεκινήσουν από εφημερίδες και όχι από κανάλια ή ραδιόφωνα, προσθέτοντας ότι οι εφημερίδες είναι το σχολείο της δημοσιογραφίας. «Να ξέρετε –τους είπε- ότι η δημοσιογραφία είναι σκληρό επάγγελμα, δεν έχει ωράρια και προσωπική ζωή, απαιτεί προσωπικές θυσίες. Όποιος δεν συμβιβαστεί με αυτά, δεν κάνει για δημοσιογράφος».

Βαγγέλης Γυφτόπουλος

 

Βαθιά θλίψη για τον θάνατο του κορυφαίου Έλληνα σπορτκάστερ Γιάννη Διακογιάννη
Επί σειρά ετών ο Διακογιάννης παρουσίαζε στην «Αθλητική Κυριακή»
Από την άφιξη του Γιάννη Διακογιάννη το 1992 στο αεροδρόμιο Ιωαννίνων. Διακρίνονται από αριστερά Γιώργος Φαρμάκης, Βασίλης Ρώιμπας, Γιάννης Διακογιάννης και Βαγγέλης Γυφτόπουλος