του Τόμας Λίθαμ
Αν πρέπει να μιλήσουμε για αληθινούς πάνκηδες, κανείς δεν είναι σε τέτοιο, τρομακτικό, βαθμό συνεπής ως προς το ήθος [της κουλτούρας του πανκ] από την κεντρική φιγούρα των Minor Threat και των Fugazi, τον Ίαν Μακέι. Παράλληλα με αυτά τα μεγάλα ονόματα της σκηνής του χάρντκορ και του πόστχαρντκορ, ο Μακέι έχει επίσης παίξει με τους Teen Idles, Embrace, Pailhead και Ministry.
O συνιδρυτής και ιδιοκτήτης της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρίας Dischord, είναι επίσης γνωστός ως εκείνος που επινόησε τον όρο “στρέιτετζ” (“straight edge”). Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται συχνά στην χάρντκορ σκηνή για να εξηγήσει τον φιλοσοφία της αποχής από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά ως μέσο διασκέδασης, αν και ο ίδιος [ο Μακέι] έχει παραδεχτεί πως δεν σκόπευε εξ αρχής να δημιουργήσει το κίνημα το οποίο έχει προκύψει.
Σε μια συνέντευξη στο Loud and Quiet, ο Μακέι ανολογιζόμενος σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο η μουσική είχε αλλάξει από τις ένδοξες μέρες του χάρντκορ πανκ, κατέληξε πως τα πράγματα κυρίως πήγαν προς το χειρότερο. “Η μουσική μετατρέπεται σε περιεχόμενο” είπε “Βλέπεις τι γίνεται με αυτές τις υπηρεσίες streaming. Εγγράφεσαι σε μια υπηρεσία και παίρνεις όλο αυτό το περιεχόμενο [content]”.
Σύμφωνα με τον Μακέι, αυτό ακριβώς το περιεχόμενο καταστρέφει την ίδια την αντίληψη της μουσικής. “Δεν είναι μουσική, είναι περιεχόμενο”…”Δεν τους νοιάζει, οι άνθρωποι που διοικούν αυτές τις επιχειρήσεις, δε δίνουν δεκάρα για την μουσική. Το μόνο που τους νοιάζει είναι το περιεχόμενο, θέλουν συνδρομητές. Μου φαίνεται πως ακόμα και οι δισκογραφικές κατευθύνονται προς τα εκεί, επίσης. Είναι πραγματικά θλιβερό, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα”.
Η κεντρική φιγούρα των Fugazi και Minor Threat, αναφέρθηκε και στο πώς αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι την μουσική πάνω από εκατόν πενήντα χρόνια πίσω. “Σκεφτείτε τι σχέση είχαν οι άνθρωποι με την μουσική στα 1850, Φανταστείτε τι σήμαινε η μουσική για τους ανθρώπους, πόσο πλούσια ήταν, ενώ τώρα η μουσική έχει υποβαθμιστεί”.
Όντως, η μουσική πίσω στον 19ο αιώνα ήταν μια αληθινή μορφή τέχνης και σήμαινε για τους ανθρώπους κάτι άλλο από το να είναι το εμπόρευμα στο οποίο έχει μετατραπεί σήμερα. “Αλλά η μουσική έχει βάθος, περισσότερο από ό,τι πραγματικά αντιλαμβάνονται πολλοί άνθρωποι” συνέχισε ο Μακέι. “Καταλαβαίνω πως έχει χτιστεί μια αγορά γύρω από την μουσική, αλλά δεν είναι μουσική, είναι μονάχα η αγορά, είναι απλά μπίζνα. Η μουσική υπήρχε μαζί μας πολύ πριν από την μουσική βιομηχανία.”
Πάντως ο Μακέι δεν προβληματίζεται μονάχα για την μουσική που ηχογραφείται και “στριμάρεται”. Όπως για κάθε στυλοβάτη της σκηνής του πανκ, το βούτυρο στο ψωμί του είναι η παλιά καλή ζωντανή εμφάνιση. Ωστόσο, πιστεύει πως οι συναυλιακοί χώροι [“live venues”] έχουν διαφορετικά κίνητρα από το να παρέχουν σπουδαία ζωντανή ψυχαγωγία.
“Οι συναυλιακές αίθουσες, κατά βάση, είναι μπαρ και η οικονομία τους βασίζεται στις πωλήσεις του αλκοόλ” είπε. “Σε ό,τι με αφορά, δεν υπάρχει κάποιο ηθικό ζήτημα γύρω από το αλκοόλ καθεαυτό, αλλά εν τέλει, αυτό είναι η οικονομία τους, οπότε αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πουλήσουν αλκοόλ, και συνεπώς χρειάζονται πελατεία.”
…“Η πελατεία είναι το κοινό μιας μπάντας. Όμως το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι μια νέα μπάντα που έχει καινούργιες ιδέες, δεν έχει ακόμα το κοινό της, έτσι αν είσαι ένα συγκρότημα που παίζει σε ένα κλαμπ, σημαίνει ότι έχεις ήδη εδραιωθεί.”
Είναι αυτή η ανάγκη να περνούν πελάτες την πόρτα και να αγοράζουν ποτά που αποτρέπει τους promoters να φέρνουν νέες μπάντες σε μεγάλες σκηνές ή όπως ευφυώς το θέτει ο Μακέι, “τα οικονομικά του πράγματος δεν ευνοούν την καινοτομία, αλλά αυτό που αγαπούσα στο πανκ ροκ ήταν ότι το κοινό απλά ήταν παρόν, σχεδόν αυτόματα – δεν υπήρχε κέρδος, το κέρδος δεν ήταν μέρος της εξίσωσης.”
μετάφραση: Κύριλλος Μελαμψός
πηγή: http://faroutmagazine.co.uk
