Κάθε χρόνο βγαίνουν καλές μουσικές, όπως και κάθε χρόνο βγαίνουν μουσικές που κάποιοι αντιπαθούν. Δεν έχει να κάνει με το ποια μουσικά είδη κυριαρχούν, καθώς σε κάθε είδος ή στυλ μουσικής μπορούμε βρούμε τόσο αστραφτερά διαμάντια όσο και άνοστες σούπες. Τώρα που πλησιάζουμε στο τέλος της χρονιάς, έκατσα και έκανα τον δικό μου, αυστηρά υποκειμενικό απολογισμό της χρονιάς. Έφτιαξα μια λίστα με τις αγαπημένες μου μουσικές για την χρονιά που όπου να ‘ναι θα αποχαιρετήσουμε. Η λίστα αυτή δεν αξιώνει την παραμικρή εγκυρότητα, κάποιου δήθεν ειδήμονα. Ούτε πρόκειται για τις κυκλοφορίες που τράβηξαν την περισσότερη προσοχή από τους κριτικούς ή από το κοινό. Είναι απλά οι δίσκοι και οι καλλιτέχνες που έμειναν στο μυαλό μου όλο αυτό το διάστημα.
Μου κράτησε συντροφιά το shoegaze των Αθηναίων Sugar For The Pill, με τις ονειρικές ατμόσφαιρες και τις θορυβώδεις κιθάρες τους, πολύ κοντά στον ήχο των παλιών συγκροτημάτων της δισκογραφικής 4AD. Όλα αυτά στο καταπληκτικό πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο “Wanderlust”.
Επίσης, γοητεύτηκα από το σχήμα που έθεσαν σε τροχιά οι Thom Yorke και Jonny Greenwood των Radiohead, ονομάζοντάς το “The Smile”. Το άλμπουμ τους “A Light for Atrackting Attention” είναι ένας σπουδαίος Art Rock δίσκος, με συνθέσεις άλλοτε περιπετειώδεις, άλλοτε άμεσες και συναισθηματικές, αλλά πάντα με ήχο πέρα για πέρα νεωτερίστικο.
Μεγάλη ανακάλυψη και απολαυστικό ακρόαμα στάθηκαν τα τρία τραγούδια από το ep “Spending time with Esther” που υπογράφει η Βανέσσα Κουρτέση. Ηχογραφημένο μεταξύ Άμστερνταμ και Αθήνας, αυτό το EP είναι ένα αισθαντικό ταξίδι σε παλιότερες εποχές με όχημα την Jazz, άλλοτε με κλασική φόρμα, και άλλοτε με ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις που έχουν κάτι παραπάνω πουν.
Οι Dry Cleaning από το Νότιο Λονδίνο για άλλη μια χρονιά κέρδισαν τις εντυπώσεις, αυτή τη φορά με το δεύτερο πλήρες άλμπουμ τους, με τίτλο “Stumpwork”. Το πιο ωραίο που διάβασα γι’ αυτούς και συγκεκριμένα για την ερμηνεύτρια τους, είναι ότι την κάνεις εικόνα να κάνει παρέα με μπήτνικ ποιητές ή να παρουσιάζει μια ποιητική βραδιά αφιερωμένη στην Σύλβια Πλαθ. Από την άλλη, ο ήχος της μπάντας παραμένει στιβαρός και ρολαριστός.
Η Μαρίνα Σάττι με το πρώτο πλήρες άλμπουμ της με τον τίτλο “YENNA”, κατά την άποψη του Τοποτηρητή απότελεί ό,τι πιο φρέσκο, τολμηρό, πρωτότυπο και με άποψη έχει να επιδείξει η σύγχρονη ελληνική μουσική πραγματικότητα. Ακούστε τον δίσκο χωρίς παρωπίδες. Η Μαρίνα παίρνει τις μουσικές που ακούν σήμερα τα παιδιά, και δίχως το παραμικρό σύμπλεγμα για την λαϊκότητα των αναφορών της, έφτιαξε ένα κομψοτέχνημα.
Αυτοί οι δίσκοι ήταν οι πιο αγαπημένοι μου, μαζί με το “Diary of The Shadow” του Αθηναϊκού Σούπεργκρουπ Thee Holy Strangers, με τον παλιομοδίτικο, αλλά ζωτικό και συναρπαστικό rock ήχο τους, και το “Swans” της Rosey Blue – επίσης με έδρα την Αθήνα – που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες του 2021, αλλά θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί φέτος – πέρυσι δεν είχαμε προλάβει να το ακούσουμε καλά.
Αυτές και κάποιες άλλες κυκλοφορίες συνιστούν μια λίστα με δέκα τέσσερα τραγούδια. Σαν να λέμε, μια εξηντάρα TDK κασέτα.
Για να ακούσετε την λίστα στο γιουτιούμπ, πατήστε εδώ
Κώστας Μαζιώτης
