Χρόνια μετά την “Καλλιθέα”, ο Φοίβος Δεληβοριάς επέστρεψε με το άλμπουμ με τίτλο “ΑΝΙΜΕ”. Ομολογώ πως το πρώτο άκουσμα του δίσκου με ξένισε. Εντούτοις γρήγορα ξεπέρασα κάθε επιφύλλαξη. Μπορώ να παραδεχτώ ότι είναι ένας όμορφος δίσκος, γεμάτος λυρισμό, χιούμορ και τρυφερές ματιές του καθιερωμένου, εδώ και χρόνια, τραγουδοποιού, σε πρόσωπα και καταστάσεις της επικαιρότητας. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να προσεγγίσετε τα νέα τραγούδια του Δεληβοριά!
Ο Lorqa φαίνεται να ανήκει σε μια νέα γενιά παιδιών που είναι ακομπλεξάριστα – και ταυτόχρονα – κοσμοπολίτες βουτηγμένοι και βουτηγμένες σε μια ελληνικότητα που συνομιλεί με το σήμερα, προσπαθώντας να υποδεχτεί το αύριο. Καρσιλαμάδες του Βορειοανατολικού Αιγαίου, ζήλιες, τζουράδες και ηπειρώτικες πολυφωνίες συνδιαλέγονται με τα συνθεσάιζερ, τα σάμπλερ και τα ντραμ μασίνς. Από τις πιο ενδιαφέρουσες φετινές κυκλοφορίες το άλμπουμ “Από μακριά”.
Στο κανάλι της στην πλατφόρμα του γιουτιουμπ, η Αλκυόνη μας ενημερώνει απλά ότι είναι μουσικός που ζει στα βουνά της Βόρειας Ελλάδας. Ότι και να ισχύει, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια νεαρή μουσικό, σχεδόν παιδί, που παρακολουθεί τις εξελίξεις στην σύγχρονη εναλλακτική ποπ ροκ κουλτούρα, ενημερώνεται για τις νέες τεχνικές σε ό,τι αφορά στην ενορχήστρωση και παρουσίαση μιας σύνθεσης, ενώ δείχνει ότι η ελληνική παράδοση είναι βίωμά της. Ερμηνεύει και παρουσιάζει μοναδικά το σπουδαίο ηπειρώτικο τραγούδι “Ξενιτεμένο μου πουλί” ελαφρώς παραλλαγμένο, στον πληθυντικό: “Ξενιτεμένα μου πουλιά”. Ίσως να είμαι ενθουσιασμένος και, γι’ αυτό, υπερβολικός, αλλά περιμένω και άλλα όμορφα πράγματα από την Αλκυόνη.
Η εικοσιεπτάχρονη Νιλεφέρ Γιάνια είναι βρετανίδα μουσικός και τραγουδίστρια από πατέρα Τούρκο και μητέρα μισή Ιρλανδή και μισή από τα Νησιά Μπαρμπέιντος. Από μικρή ηλικία αγάπησε το Ανεξάρτητο Ροκ (“Indie Rock”) και στα δώδεκα ξεκίνησε να μαθαίνει κιθάρα. Από το 2016 έχει κυκλοφορήσει τρία EP και δύο άλμπουμς με το φετινό “Painless” να γίνεται δεκτό με ενθουσιώδεις κριτικές και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού. Ο ήχος της δεν είναι πρωτάκουστος, αλλά σαφώς δεν είναι πολυφορεμένος – κάθε άλλο – και χαρακτηρίζεται από ένα γόνιμο ανακάτεμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Νομίζω της χρωστάω ξεχωριστή ανάρτηση. Είδωμεν!
Στην Ιταλία την έχουν αποκαλέσει “Βασίλισσα της Νταρκ Ποπ”. Με το σχήμα της έχει περιοδεύσει σε όλη την Ευρώπη. Συνδυάζει την ονειροπαρμένη θεατρικότητα της αγαπημένης Κέιτ Μπους, τον λυρισμό των Cure και την εικονοποιεία των κλασικών σάουντρακς, ενώ τα 90ς πάντα κάπου περιμένουν. Το πρόσφατο άλμπουμ “The Missing Fourth Guest” είναι το καλύτερο της Lia Hide!
