Όπως έχω ενημερώσει, ο Τοποτηρητής είναι πρόθυμος να προσφέρει ελεύθερο χώρο έκφρασης σε όποιον και όποια επιθυμεί να εκφραστεί γραπτά, με φωτογραφίες κλπ δημόσια. Με μεγάλη μου χαρά έλαβα το μικροδιήγημα που μου έστειλε η κ. Κεραμίδογλου. Με ακόμη μεγαλύτερη χαρά το δημοσιεύω, με την ευχή να ανθίσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της. Ακόμη, εύχομαι να πάρουν θάρρος και άλλοι/άλλες φίλοι/φίλες που δημιουργούν ώστε να μου στείλουν προς δημοσίευση τα έργα τους. Αρκετά έγραψα. Ακολουθεί το μικροδιήγημα της κ. Ασπασίας Κεραμίδογλου, το οποίο δεν φέρει κάποιον τίτλο.
Καθόταν δίπλα, στην μπάρα. Χάζευε κάτι βίντεο στο κινητό του. Ανάθεμά με αν καταλαβαίνω γιατί κόλλαγε με τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ βίντεο, αλλά περί ορέξεως… Που και που έπινε και μια γουλιά από το τσαγάκι που του πρότεινε ο μπαρίστα. Πρέπει να ήταν νόστιμο, με γλυκιά γεύση, με το μέλι που έβαλε. Το διάφανο και παχύ φλιτζάνι άφηνε να φαίνεται λαχταριστό το ρόφημα, έτσι που έμοιαζε με σιρόπι καραμέλα. Ευγενικά ρώτησε αν επιτρέπεται να καπνίσει μέσα. Φυσικά κι επιτρέπεται. Αλληλεγγύη στον Άγνωστο Χαρμάνη. Κάτω ο μετροσέξουαλ ζυγός των τέως μπαφάκηδων και νυν άκαπνων new age υγιεινιστών. Στριφτό τσιγάρο έκανε, πάντως. Λίγο μετά πέρασε σε μπίρα, Keiser, η μπίρα του εργάτη, όπως είχε πει κάποτε ο ξάδερφος.
Εν τω μεταξύ στο λάπτοπ έπαιζε ωραία μουσική, ελληνικό ροκ απ’ τη δεκαετία του ’90. Ενδελέχεια, Σπαθιά, Διακοπές στο Σεράγιεβο και φουλ Τρύπες. Νομίζω, κάπου μου φάνηκε, έπαιξε και ένα Ωχρά Σπειροχαίτη. Τι άλλο θες!!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε και η ώρα. Βαρέθηκα, αρκετά έκατσα. Πλήρωσα τον καφέ, μάζεψα τα πράγματα, είπα γεια και βγήκα από το μαγαζί και ανηφόρησα για το σπίτι. Και αύριο μέρα είναι.
Ασπασία Κεραμίδογλου
