Το ακόλουθο κείμενο είναι ανάρτηση ενός λαμπρού επιστήμονα, του Δημήτρη Κοργιαλά υποψήφιου διδάκτορα Φιλοσοφίας και ερευνητή στο Πανεπιστήμιο Πάτρας. Τον ευχαριστούμε που μας επέτρεψε την αναδημοσίευση της ανάρτησής του.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν για τον Νώε την απλή διήγηση, ότι έλαβε την εντολή από τον Θεό να κατασκευάσει μια κιβωτό, να βάλει μέσα τη γυναίκα του, τους τρεις γιους του με τις γυναίκες τους καθώς κι ένα ζευγάρι από κάθε είδος του ζωικού βασιλείου. Όμως, ακόμη και μετά την πτώση της στάθμης του νερού και τη σύναψη συμφωνίας (“Διαθήκη”) ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο, η διήγηση δεν σταματά.
Μετά τον Κατακλυσμό, μας λέει η Γραφή, ο Νώε έγινε γεωργός και φύτευσε αμπελώνα. Μια μέρα μέθυσε τόσο πολύ από το κρασί του αμπελώνα, που πέταξε τα ρούχα του και γυμνώθηκε. Ο ένας από τους τρεις γιους του, ο Χαμ, έτυχε να δει τον πατέρα του γυμνό. Αλλά, αντί να τον σκεπάσει, σκέφτηκε να φωνάξει τους δύο αδελφούς του, να δουν κι εκείνοι το θέαμα. Πιο σεμνοί ο Σημ και ο Ιάφεθ, σκέπασαν τον Νώε, ο οποίος μόλις συνήλθε καταράστηκε τον Χαμ και τους απογόνους του. (βλ. Γένεσις, 9,20-26)
Έτσι, ο καινούργιος κόσμος, μετά τον Κατακλυσμό, ξεκινούσε την ιστορία του όπως ακριβώς ο παλιός: με ανευθυνότητες και τιμωρίες.
Ο συγγραφέας της ιστορίας αυτής πρέπει να ήταν στ’ αλήθεια σοφός, διότι υπογράμμισε ότι ακόμη και σ’ έναν κόσμο μόλις ανακαινισμένο κατάφεραν να παρεισφρήσουν μικρές κακίες και μεγάλες κατάρες.
Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει ότι πάνω στα κύματα της αδικίας και της διαφθοράς του κόσμου τούτου, καταφέρνει ευτυχώς να επιπλέει μια Κιβωτός. Αλλά αυτό είναι απλώς μια πολύ όμορφη διήγηση, όχι ρεαλισμός. Αν βλέπαμε τον Χαμ σαν “παραβατικό παιδί” και τον Νώε ως τον τιμωρό πατέρα, ίσως να κατανοούσαμε περισσότερο το θέμα των ημερών.
Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κακό δεν είναι κάτι μεταφυσικό που μια μέρα εγκαθίσταται στον κόσμο. Είναι περισσότερο οι εμμονές, οι ιδεοληψίες, οι παραλείψεις και οι λανθασμένες αποφάσεις μας που το δημιουργούν και το διαιωνίζουν.
Δημήτρης Κοργιαλάς
