Δεν είμαι σε θέση να διατυπώσω κάποιον ορισμό του μεταφυσικού. Κάπου είχα διαβάσει πως η Μεταφυσική είναι κλάδος της φιλοσοφίας, που καλείται και Οντολογία, ότι δηλαδή θέτει το ερώτημα της ουσίας από την οποία δημιουργήθηκε το σύμπαν.
Δεν είμαι τόσο υπερφίαλος ώστε να αποπειραθώ να αναλύσω σχετικά. Μπορώ, όμως, να απαριθμήσω κάποιες εμπειρίες, προσωπικές και μη, που εκτιμώ ότι αγγίζουν το επίπεδο της Μεταφυσικής.
Ιδού!
Ένα βράδυ Παρασκευής, στο Λύκειο, να διαβάζω το “Φως που καίει” του Κώστα Βάρναλη, ενώ από το κασετόφωνο ακούγεται το “Ummagumma” των Pink Floyd.
Φοιτητής, ΝΗΦΑΛΙΟΣ, με τα φώτα σβηστά να ακούω το “Echoes” των Pink Floyd και το “The Diamond Sea” των Sonic Youth, ολόκληρα! (είκοσι λεπτά και βάλε έκαστο).
Το 1999 να βλέπω την ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, εις βάρος της Μπάγιερν, με τα γκολ των Σέρινγκχαμ και Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.
Στον τελικό του Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006 να βλέπω την περήφανη κουτουλιά του Ζινεντίν Ζιντάν στον αλήτη τον Ματεράτσι που για να τον εκνευρίσει, του έλεγε κουβέντες για την αδερφή του.
Όλο το Euro 2004.
Φοιτητής πάλι, ύστερα από ξενύχτι σε σπίτι φίλου, κάποτε αδερφικού, να έχω κατέβει κέντρο με ταξί, κατά τις έξι και κάτι τα ξημερώματα, να βλέπω το μενεξεδί χρώμα του λυκαυγούς να έχει ποτίσει τα κτήρια της Πανεπιστημίου στο ύψος της Κοραή και ξαφνικά να καλύπτεται για μια στιγμή το “κάδρο” από σμήνος περιστεριών.
Το 1989 να βλέπω τον Ολυμπιακό του Κοσκωτά να μην μπορεί να βάλει γκολ στην ΑΕΚ, και να βλέπω τον Τάκη Καραγκιοζόπουλο να κάνει ντρίπλα και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Ήμουν ένδεκα και μισό χρόνο και έγινα Ενωσίτης.
Να ακούω (κάθε φορά) το “Pornography” των Cure.
Να ακούω το “Back to the old house” των Smiths και να μου δίνει το κίνητρο για την πρώτη μου ερωτική εξομολόγηση.
Να “χάνομαι” δίχως να έχω πάρει κάτι, στο πρώτο λάιβ των Spiritualized στο Ρόδον, το 1997. Οι φασαίοι της εποχής δυσανασχετούσαν, αλλά η εμπειρία ήταν αγνή!
Να παίζουν οι Τρύπες στο Cinema στην Πρέβεζα και στο Ρόδον στην Αθήνα.
Να διαβάζω τα “Εκατό Χρόνια Μοναξιάς” του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές.
Να διαβάζω τους πρώτους στίχους από τα “Τέσσερα Κουαρτέτα” του Τι Ες Έλιοτ.
