Μανιφέστο

Όσοι απορούν γιατί γράφω σε στενάχωρο ύφος, ιδού η απάντηση:

Το τραγούδι μου δεν είναι πλούσιο ούτε λιτό
Δεν είναι δημώδες ούτε είναι έντεχνο
Είναι ένας στεναγμός κάτω απ’ τον ήλιο
Σε μια ερημιά με κάκτους
Σκουριασμένα απομεινάρια σιδηρόδρομου
Και μια ρημαγμένη καλύβα
Που όμως πλάι κυλά γάργαρο και δροσερό νερό
Που πέφτει από τον ουρανό
Δίχως σύννεφα πουθενά
Και στον ορίζοντα η Σιέρα Νεβάδα
Με καλεί να την καβαλήσω
Και να ανέβω ψηλά
Στα ουράνια
Ατρόμητος νικητής

Τα χέρια μου κομμένα από τα μπράτσα
Έχουν γίνει αστερισμοί
Και φωτίζουν τον δρόμο
Για τον διαβάτη εκείνο
Που δίχως σαφή προορισμό
Περιπλανιέται χωρίς σκοπό
Μα για τη χάρη του ίδιου του δρόμου
Που άλλοτε είναι ευθύς κι ευκολοδιάβατος
Κι άλλοτε κακοτράχαλος κι όλο στροφές

Για τέτοιους ήρωες λοιπόν τραγουδώ
Τραγούδι κρυφό
Με στρυφνή μελωδία
Και ακανόνιστο βηματισμό
Μα τραγούδι τίμιο
Που δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο
Τίποτα λιγότερο
Μονάχα αυτό που είναι

K.M.