Την Παρασκευή 5 Αυγούστου, μαζί με την αδερφή μου, βρέθηκα στο Ωδείο της Νικόπολης, προκειμένου να παρακολουθήσω την “Μήδεια” του Ευριπίδη, όπως την σκηνοθέτησαν και διασκεύασαν ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας.
Όλους τους ρόλους της τραγωδίας έχουν αναλάβει όλοι κι όλοι τρεις ηθοποιοί, όπως ακριβώς γινόταν στην αρχαιότητα, από την εποχή του Σοφοκλή κι έπειτα. Η διανομή των ρόλων, στην περί ης ο λόγος παράσταση, είναι η ακόλουθη: Η Αθηνά Μαξίμου είναι η Μήδεια, ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι, κατά σειρά Παιδαγωγός, Κρέων και Ιάσων, και ο Αναστάσιος Ροϊλος είναι, επίσης κατά σειρά Τροφός, Αιγέας και Άγγελος. Επίσης Κορυφαίες του Χορού είναι η Μυρτώ Αλικάκη και γνωστή, καλή ερμηνεύτρια Γιώτα Νέγκα. Επί σκηνής πέρα από τον Χορό, εμφανίζεται ο μουσικός συνθέτης Δημήτρης Καμαρώτος.
Ας αρχίσω με τον τελευταίο· ο Δημήτρης Καμαρωτός την ώρα της παράστασης παίζει την μουσική υπόκρουση τόσο των επεισοδίων όσο, βέβαια, και των χορικών. Χρησιμοποιούσε διάφορα κρουστά όργανα, με λούπες που δημιουργούσε εκείνη την στιγμή, και κάποια προηχογραφημένα μέρη – μπασογραμμές και και κάποια εφέ – που αναπαράγονταν μέσω φορητού υπολογιστή. Όλα τα μουσικά μέρη, μιλώντας αυστηρά προσωπικά, μου φάνηκαν απόλυτα ταιριαστά – σαν να σχολίαζε με τους ήχους που παρήγαγε τα επί σκηνής τεκταινόμενα. Επίσης, τα μελωδικά μέρη, πάνω στα οποία τραγουδούσε η Γιώτα Νέγκα, εκτιμώνται ως επιτυχημένα, αν κρίνω από το γεγονός ότι μετά το τέλος της παράστασης και κατά την αποχώρηση, οι μελωδίες αυτές αντηχούσαν στη σκέψη μου.
Οι τρεις ηθοποιοί κατάφεραν να με συναρπάσουν. Πρώτη φορά τους είδα σε ζωντανή παράσταση – η τηλεόραση δεν είναι ενδεικτική, καθώς διέπεται από τελείως άλλους κανόνες και λογική, όπως άλλωστε και ο κινηματογράφος. Όλοι τους ήταν εξαιρετικοί ερμηνεύοντας όχι μόνο με την φωνή, αλλά χρησιμοποιώντας ως πολύτιμο εργαλείο τα σώματά τους. Το ίδιο, οφείλω να παραδεχτώ, ότι ισχύει και για τα μέλη του χορού: την πεπειραμένη και πολύ αξιόλογη Μυρτώ Αλικάκη, και τα σπουδαία παιδιά που συμπλήρωναν επάξια τον Χορό, τηρώντας οργανικό ρόλο στην ίδια την παράσταση.
Δεν είναι κριτικός θεάτρου, ούτε έχω ακολουθήσει θεατρικές/υποκριτικές σπουδές. Με αυτά τα δεδομένα, η γνώμη μου δεν διαθέτει σημαίνουσα βαρύτητα. Αν η παράσταση μου άρεσε, έχει να κάνει με το ότι κάλυψε τις όποιες αισθητικές ανάγκες μου, και – ίσως το κυριότερο – κάποιες στιγμές παρακολουθώντας, ένιωσα να συγκινούμε. Το να συμβαίνει κάτι τέτοιο, έστω και σε έναν θεατή, την εποχή που κυριαρχεί ο κυνισμός, η επιδερμική κατανάλωση “τέχνης” και η απάθεια, ε.. όπως και να το κάνεις έχει την αξία του. Εξάλλου, το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα, αφού ολοκληρώθηκε η παράσταση, φανερώνει πως ικανοποιήθηκαν πολλοί ακόμα θεατές!
Κώστας Μαζιώτης
